Вацлаў Ластоўскі: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др Bot: Migrating 6 interwiki links, now provided by Wikidata on d:q2995798 (translate me) |
др вікіфікацыя |
||
Радок 43:
З сакавіка 1909 у [[Вільня|Вільні]]. У 1909—1914 рэдакцыйны сакратар газеты «[[Наша ніва (1906)|Наша ніва]]». Рэдагаваў часопісы «[[Саха (1912)|Саха]]» (1912), «[[Беларускі сцяг (1922)|Беларускі сцяг]]» (1922), газету «[[Гоман]]» (1916—1917). Выступіў ініцыятарам шырокай дыскусіі пра шляхі развіцця, творчы метад, кірунак і стыль беларускай літаратуры, у якой прынялі ўдзел [[Я. Купала]], [[М. Гарэцкі]], Л. Гмырак.
У час Першай сусветнай вайны заставаўся ў Вільні. У студзені 1915 разам з [[В. Святаполк-
3 1919 член Беларускай партыі сацыялістаў-рэвалюцыянераў ([[БПС-Р]]). У снежні [[1919]] узначаліў Кабінет міністраў [[Народная рада БНР|Народнай рады БНР]]. Арыштаваны польскімі ўладамі 17 снежня 1919; вызвалены ў лютым [[1920]]; пераехаў у Рыгу, потым у [[Коўна]]. Разам з [[Т. Грыб]]ам, [[К. Дуж-Душэўскі]]м, [[А. Цвікевіч]]ам і інш. ўвайшоў у Камітэт загранічных груп Беларускай партыі сацыялістаў-рэвалюцыянераў. Удзельнічаў у арганізацыі антыпольскага партызанскага руху. Пасля падпісання папярэдніх умоў міру паміж Савецкай Расіяй і Польшчай (кастрычнік 1920) у афіцыйным пасланні мірнай канферэнцыі ў [[Парыж]]ы прасіў краіны Антанты аказаць дапамогу ўраду БНР. [[20 кастрычніка]] 1920 на беларускай канферэнцыі ў Рызе пад кіраўнінтвам В. Ластоўскага створаны блок беларускіх партый для барацьбы супраць Савецкай улады і польскай акупацыі за незалежную і непадзельную Беларусь. У сувязі з разыходжаннямі па пытаннях тактыкі Камітэта замежных груп і ЦК БПС-Р (П. Бадунова, Я. Мамонька) на з'ездзе БПС-Р у Мінску ў снежні 1920 выключаны з партыі беларускіх эсэраў, якія на савецкай тэрыторыі ў гэты час падтрымлівалі савецкую ўладу. Удзельнік Першай Усебеларускай канферэнцыі ў Празе (верасень 1921), якая прызнала ўрад Луцкевіча адзіным законным беларускім урадам. У 1920-23 з дыпламатычнымі місіямі наведаў Бельгію, Германію, Ватыкан, Італію, Чэхаславакію, Францыю, Швейцарыю і інш., выступаў за правы беларускага народа, асабліва ў [[Заходняя Беларусь|Заходняй Беларусі]]. [[20 красавіка]] [[1923]] падаў у адстаўку з пасады прэм'ер-міністра БНР. Працаваў у Міністэрстве беларускіх спраў у Літве.
|