|
Пачала развівацца ў 20 стагоддзі пасля стварэння асноў [[квантавая механіка|квантавай механікі]]. Аб'ядноўвае крышталяграфію, фізіку росту крышталёў, фізіку трываласці і пластычнасці, магнетызм, звышправоднасць, радыяцыйную фізіку цвёрдага цела (у т.л. палімераў), фізіку нанаструктураваных матэрыялаў і інш.
Тэарэтычнае аснова фізікі цвёрдага цела — квантавая механіка, квантавая электрамеханіка, статыстычная фізіка, а таксама тэорыя суцэльных асяроддзяў. Пры апісанні ўласцівасцей цвёрдых цел улічваюцца калектыўныя з'явы: генерацыя фанонаў, плазмонаў, [[эксітон]]аў і эксітонных кропляўкропель, фазавыя пераходы, выпраньванневыпраменьванне (спантаннае і вымушанае) і паглынанне электра-магнітныхэлектрамагнітных хваль, самаарганізацыя нанаразмерных структур і інш. Эксперыментальныя даследваннідаследаванні праводзяцца метадамі рэнтгенаўскай, нейтроннай і электроннай дыфракцыі і мікраскапіі, аптычнай спектраскапіі, электрон-пазітроннай ангіляцыі, мас-спектракапіі другасных іонаў, зваротнага рэзерфардаўскага рассеяння лёгкіх іонаў і інш.
Для стварэннстварэння новых матэрыялаў з зададзенымі ўласцівасцямі праводзяць даследваннідаследаванні ва ўмовах звышнізкіх і высокіх тэмператур, звышвысокага і звышнізкага ціску, магутных электрычных і магнітных палёў. Для мадыфікацыі цвёрдых цел выкарыстоўваюць выкарыстоўваюць нераўнаважаныя метады: лазерную абляцыю, іонную імплантацыю, электроннае і нейтроннае апраменьванне і інш.
На Беларусі даследваннідаследаванні па фізіцы цвёрдага цела пачаліся з 1930-х гадоў у [[БДУ]], з [[1957]] года сістэматычна праводзяцца ў Інстытуце цвёрдага цела і паўправаднікоў і Фізіка-тэхнічным інстытуце Нацыянальнай Акадэміі Навук, БДУ.
== Гл.таксама ==
|
