Уладзімір Дудзіцкі: Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дрНяма тлумачэння праўкі
Радок 31:
Пасля капітуляцыі Германіі жыў у [[Зальцбург]]у ([[Аўстрыя]]){{sfn|Юрэвіч|2002}}, у амерыканскай акупацыйнай зоне. Затым перасяліўся ў [[Венесуэла|Венесуэлу]], дзе заснаваў Беларускі камітэт{{sfn|Рэпрэсаваныя літаратары… — Т. 1.|2003}}{{sfn|Юрэвіч|2002}}. Падтрымліваў сувязі з беларусамі, пісьменнікамі-эмігрантамі ў ЗША<ref name="Савік">Савік Л. …</ref>. Вёў актыўную перапіску з [[Ю. Віцьбіч]]ам<ref name="Савік"/>. У 1950 — пачатку 1960 гг. галоўны рэдактар [[Беларуская служба Радыё «Свабода»|беларускай рэдакцыі радыё «Вызваленне»]] ў [[Мюнхен]]е. З 1961 у ЗША; выкладаў рускую мову ва [[Універсітэт Блумінгтана|ўніверсітэце Блумінгтана]] ([[штат Індыяна]]). Неўзабаве вярнуўся ў Венесуэлу.
 
Сляды У. Дудзіцкага, не толькі цікавага і таленавітага чалавека, але і [[піток|пітка]] ды [[лавелас]]а, губляюцца ў канцы 1970-х гадоў.<ref name="Сідарэвіч"/> Паводле ўспамінаў яго жонкі Веры{{sfn|Рэпрэсаваныя літаратары… — Т. 1.|2003}}, магчыма, ён не вытрымаў цяжкай настальгіі, выехаў у 1972 годзе на Радзіму і знік у [[Савецкі Саюз|Савецкім Саюзе]]<ref name="Савік"/>.{{sfn|Рэпрэсаваныя літаратары… — Т. 1.|2003}} Яніна Каханоўская<ref group="Заўв.">Пляменніца Антона Луцкевіча, бабка Данчыка.</ref>, лічыла, што паэт з Венесуэлы выехаў у Аргенціну, дзе было шмат прасавецкіх эмігрантаў, там напіўся і, нецвярозы, быў вывезены ў СССР<ref name="Сідарэвіч"/>. Паводле меркавання Лявона Юрэвіча, У. Дудзіцкі кінуў жонку і дзяцей, для чарговага кахання і чарговай краіны<ref name="Сідарэвіч"/>.
 
Рэабілітаваны па справе 1933 года (№ 14618-с, захоўваецца з фотаздымкам у архіве [[КДБ Беларусі]]) ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда БССР 24.8.1956 года.{{sfn|Рэпрэсаваныя літаратары… — Т. 3, кн. 2, Дадатак|2005|}}