Генрык Ібсен: Розніца паміж версіямі

'''Генрык Ібсен''' ([[Нарвежская мова|нарв.]]: ''Henrik Johan Ibsen'', нар. [[20 сакавіка]] [[1828]] года ў [[Шыен]]е, пам. [[23 мая]] [[1906]] года ў ''Хрысціяніі'' (цяпер [[Осла]]))  — выбітнывыдатны нарвежскі драматург.

Генрык нарадзіўся ў сям'і багатага камерсанта, і быў старэйшым з пецярыхпяцярых дзяцей. Калі яму споўнілася восем гадоў, бацька разарыўся. У [[1843]] годзе Генрык пераехаў у [[Грымстад]], дзе ўладкаваўся памочнікам аптэкара. У гэты перыяд жыцця, з'явіліся першыя вершы Ібсена. Калі яму споўнілася васемнацаць гадоў, Ібсен стаў бацькам пазашлюбнага сына, маці якога была старэйшайстарэйшая за Ібсена і працавала служачай. З сынам Ібсен не падтрымлівайпадтрымліваў ніякіх кантактаў.

У [[1850]] годзе Ібсен пераехаў у ''Хрысціянію'' (зараз [[Осла]]), дзе адбыўся яго першы сцэнічны дэбют у тэатры Хрысціяніі, дзе была пастаўлена яго п'еса «''Kjæmpehøien''» (Труна Гунаў). Хутка драматург пераехаў у [[Горад Берген|Берген]], дзе ў [[1851]]—[[1857]]  г.г. узначаліў, разам са скрыпачом ''Оле Булам'' тэатр «''Det Norske Theater''». У гэтым тэатры, ён працаваў як памочнік рэжысёра і як драматург. На сцэне ''Det Norske Theater'' былі пастаўлены шмат п'есаў Ібсена. У [[1857]] годзе ён пазнаёміўся з ''Сюзанай Торэсен'', з якой, праз некаторы час, ажаніўся. Хутка, у іх нарадзіўся сын ''Сігурд''.

У [[1857]] годзе Ібсен зноў перабраўся ў ''Хрысціянію'', дзе атрымаў пасаду кіраўніка тэатру Хрысціяніі «''Norske Theater''» (які разарыўся ў [[1862]] годзе). Перыяд [[1857]]—[[1864]] г.г гг. стаў самым цяжкім перыядам у жыцці пісьменніка. Ён быўЯго незадаволенынезадаволенасць пазіцыяй [[Нарвегія|Нарвегіі]], якая не дапамагла [[Данія|Даніі]] ў вайне з [[Каралеўства Прусія|Прусіяй]], а таксама фінансавыя цяжкасці сям'і прывялі да таго, што Ібсен вырашыў пакінуць краіну. Атрымаўшы фінансавую дапамогу ад нарвежскага парламентупарламента, драматург, разам з сям'ёй, пераехаў на поўдзень. Наступныя 27 гадоў ён жыў у [[Італія|Італіі]] і [[Германія|Германіі]].

Менавіта ў Італіі здарыўсяадбыўся літаратурны пералом у творчасці Ібсена. Там была напісаныянапісаны п'есы «''Brand''» i «''Peera Gynta''». У [[1868]] годзе Ібсен пераехаў у [[Манака]], а праз некалькі год, у [[1875]] годзе, у [[Дрэздэн]]. Там так сама ўзніклібылі створаны лепшыя творы Ібсена, такія як «''Nora''», «''Дзікая качка''» і «''Hedda Gabler''». У 1879 годзе Ібсен вярнуўся ў Нарвегію, ўжо як вядомы драматург. Яго п'есы пачалі ставіць у тэатрах усёй Еўропы, а праблемы, якія ўздымаў Ібсен, выклікалі бурныя дэбаты ў нарвежскага грамадства. Апошнія гады жыцця Ібсен правёў у Хрысціяніі, дзе стаў адным з вядомейшыхсамых знакамітых жыхароў.

Бергенскі перыяд жыцця пісьменніка супадае з захапленнем палітычным нацыяналізмам і скандынаўскім фальклорам. У гэты час з'явіліся «сярэднявечныя» п'есы «''Fru Inger til Østeraad''» ([[1854]]  г.), «''Gildet paa Solhoug''» ([[1855]]—[[1856]]  г.г.), якаіяякія прынесціпраславілі яму вядомасцьяго, «''Olaf Liljekrans''» (1856  г.), «''Hærmændene paa Helgeland''» (1857  г.)

У [[1862]] годзе Ібсен напісаў твор «''Камедыя кахання''», у якой адлюстравана сатырычная карціна мяшчанска-чыноўнікага жыцця Нарвегіі. У драме «''Барацьба за прастол''» (1864  г.), пісьменнік паказаў перамогу героя, які выконваў прагрэсіўную гістарычную місію. У [[1860]]  — пачатку [[1870-я|1870-х]] г.г., Ібсен чакае руйнавання старога свету і ў драме пра Юліана Адрачэнца «''Кесар і галілеянін''» (1873  г.), ён сцвярджае будучую ўзаемасувязь духоўнага і цялеснага пачаткаў у чалавеку.

Адной з самых папулярных п'есаўес Ібсена стаўстала п'еса «''[[Лялечны дом (п'еса)|Лялечны дом]]''» (Et Dukkehjem, [[1879]]  г.), якая выкрывае мяшчанскі сямейны лад жыцця.

Першая драма, напісаная Ібсенам пасля «Лялечнага домудома»  — «''Прывіды''» (Gengangere, [[1881]]  г.), выкарыстоўвае матывы «Бранда»: рэлігія і ідэалізм, але крытыкі выкрываюць значны ўплыў французскага натуралізму.

У позніх творах пісьменніка ўскладняецца падтэкст, узрастае тонкасць псіхалагічнага малюнка. Тэма «моцнага чалавека» высоўваецца на першы план. Ібсен становіцца бязлітасным да сваіх герояў. ПрымерамПрыкладам могуць быць п'есы  — «''Будаўнік Сольнес''» (Bygmester Solness, [[1892]]  г.), «''Юн Габрыэль Боркман''» (John Gabriel Borkman, [[1896]]  г.).