Японія: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
→Літаратура: вікіфікацыя |
|||
Радок 124:
У пачатку 19 стагоддзя рэалістычныя традыцыі гарадской літаратуры прадаўжаў [[Дзіпэнся Іку]]. Быў створаны самы вялікі раман класічнай японскай літаратуры [[Хаккэндэн]]. Пасля незавершанай рэвалюцыі 1867—1868 гадоў адбыліся вялікія зрухі ў развіцці літаратуры, шырока перакладаліся творы заходнееўрапейскіх пісьменнікаў. Пачатак новай літаратуры даў трактат «Сутнасць рамана» [[Цубауці Сёё]], які паставіў на першы план пачуццёвасць і індывідуальнае жыццё. У аснове японскага рэалізму — раман «Плывучае воблака» [[Футабатэй Сімэй|Футабатэя Сімэя]]. З паяўленнем паэтычны зборнік «Сінтайсісё» («Зборнік вершаў новай формы») усталяваўся жанр свабоднага верша — сі ([[Акіка Ёсана]], [[Кітамура Такоку]]). Паралельна з рамантычнай паэзіяй развіваўся рэалістычны кірунак, у якім сцвердзіўся размоўны свабодны верш (дзіюсі), што стаў пануючай паэтычнай формай 20 стагоддзя.
У пачатку 20 стагоддзя пад уплывам творчасці [[Эміль Заля|Э. Заля]] ўзнік рух за натуралізм ([[Кафу Нагаі]]). Сацыяльная праблематыка, разрыў паміж ідэалам і рэчаіснасцю — галоўныя тэмы японскіх рэалістаў ([[Кунікіда Допа]], [[Нацумэ Сосэкі]], [[Тасон Сімадзакі]], [[Катай Таяма]]). Заснавальнік дэмакратычнай паэзіі — Т. Ісакава. У 1920—1930-я гады ўзніклі плыні пралетарскай літаратуры ([[Такунага Сунаа]], [[Ёсікі Хаяма]]), неарамантызму ([[Дзюн'іціра Танідзакі]]), неагуманізму (Н. Сіга), «школа новага майстэрства» (неарэалізму; [[Акутагава Руноскэ|Р. Акутагава]]). Прынцыпы мадэрнісцкай эстэтыкі адбіліся на творчасці групы «неасенсуалістаў» (
== Беларуска-японскія адносіны ==
| |||