Хустысіялісцкая партыя: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі
Радок 37:
Гэтыя тэндэнцыі зрабілі перанізм папулярным сярод большай частцы рабочых і ніжэйшых класаў, але адштурхнулі верхні і сярэдні грамадскі клас. Цэнзура і рэпрэсіі ўзмацніліся, і пасля яго страты падтрымкі з боку ўплывовай каталіцкай царквы, у канчатковым рахунку, Перон быў скінуты ў выніку насільнага перавароту [[1955]].
 
У [[1960]] году Перон быў сасланы ў Іспанію, а адтуль кіраваў перанісцкім рухам, якой дзейнічалуздзейнічаў нелегальна. У 60-х гадах пераністы не маглі ўдзельнічаць у выбарах, і ўдзельнічалі ў альянсе з іншымі партыямі, заклікалі галасаваць пустымі бюлетэнямі. [[20 чэрвеня]] [[1973]] года пасля 18 гадоў выгнання Перон вярнуўся ў Аргенціну.
 
На прэзідэнцкіх выбарах [[1973]] Перон атрымаў пераканаўчую перамогу. Пасля яго смерці ў [[1974]] годзе прэзідэнтам стала яго трэцяя жонка, якая была абраная разам з ім віцэ-прэзідэнтам. Хваля палітычнага насiллянасілля ў гэты перыяд прывяла да новага перавароту ў сакавіку [[1976]].
 
У першыя дэмакратычныя выбары пасля заканчэння дыктатуры ў [[1983]] годзе, партыя саступіла [[Радыкальны грамадзянскі саюз|Радыкальнаму грамадзянскаму саюзу]]. Шэсць гадоў праз, яна вярнуўся да ўлады з выбраннем прэзідэнтам [[Карлас Менем|Карласа Менема]]. У перыяд яго праўлення партыя прытрымлівалася нэаліберальнай правай палітыцы.
 
Партыя пацярпела паразу на выбарах у [[1999]] годзе, але аднавіла палітычную вагу пасля парламенцкіх выбараў [[2001]], і ў канчатковым рахунку ўплывала на выбар часовага прэзідэнта пасля эканамічнага краху ў снежні [[2001]] года. Сябар партыі [[Эдуарда Дуальдэ]], абраны Кангрэсам, кіравалкіраваў на працягу [[2002]] і часткова [[2003]] года.
 
Падчас выбараў [[2003]] году партыя раскалолася на тры фракцыі (левацэнтрысцкую, правацэнтрысцкую і цэнтрысцкую), кожная з якіх вылучыла свайго кандыдата ў прэзідэнты.