Любоў: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дрНяма тлумачэння праўкі |
др clean up, replaced: б’ект → б'ект, панятка → паняцця, зьм → зм, юдзмі → юдзьмі, панятак → паняцце, з’я → з'я, было агульнае → было using AWB |
||
Радок 1:
'''Любоў''', таксама '''Каханне''' — стаўленне да каго-небудзь як да безумоўнай каштоўнасці, лучнасць і агульнасць з якою ўспрымаецца як дабро. Да кахання не адносяць эмацыйныя станы, звязаныя з жарсцю ці прыхільнасцю (у т.л. да адносін, досведу і г.д.); рамантычныя (лірычныя) перажыванні, звязаныя з сексуальнай цягай і сексуальнымі адносінамі.
У дыялогу [[Платон]]а «Пір» — творы, які задаў большасць асноўных сюжэтаў наступных філасофскіх разважанняў пра каханне, —
У свой час, [[Арыстоцель]] лічыў, што сапраўдная любоў (у Арыстоцеля — любоў-філіа) засноўваецца на ўзаемнасці, добразычлівасці, даверы, клопату, імкненні да дасканаласці. У Арыстоцеля адбываецца істотная змена ў разуменні любові, калі ў Платона любоў — стаўленне таго хто любіць да таго каго любяць; адносіны няроўных, то Арыстоцель настойвае на тым, што ў любові, якую ён лічыў за празмернае сяброўства выяўляецца роўнасць.
Платон і Арыстоцель разважалі пра любоў, але праз выяўленыя праз гэтыя развагі ўласцівасці любові як пачуцця — стаўленне да іншага, адносін паміж людзьмі — у пазнейшыя часы пачалі асэнсоўваць і каханне. Развагамі старажытнасці былі зададзеныя фундаментальныя характарыстыкі кахання як пачуцця, якое, па-першае, накіравана ад таго хто кахае да
{{зноскі}}
== Літаратура ==
* Платон. Пир // Платон. Собр. соч. в 4 тт. Т. 2. М.: Мысль, 1990;
* Соловьев В. С. Смысл любви // Соловьев В. С. Соч. в 2 тт. Т. 2. М.: Мысль, 1989.
|