Мікалай Фёдаравіч Фёдараў: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др інтэрвікі |
|||
Радок 32:
Рэгуляцыя прыроды ў Фёдарава — свядома-валявое дзеянне істот разумных і маральных, працуючых у сукупнасці для агульнай справы. Фёдараў зацвярджаў вырашальны факт чалавечай свядомасці ў свеце, робячы выснову, што неабходнасць свядомага кіравання эвалюцыяй, ператварэнні ўсёй прыроды зыходзіць з глыбінных запатрабаванняў розуму і маральнага пачуцця чалавека. Чалавек павінен стаць прыладай зваротнага ўздзеяння на прыроду якая яго парадзіла для яе ператварэння і адухаўлення. Гэта — тыповая зваротная сувязь у сістэме [[чалавек]]—[[прырода]] ([[Зямля]] — [[Космас]]).
Сістэмныя ідэі Фёдарава выяўляюцца і ў яго поглядах на выхад чалавека ў космас як на складовую частку яго вучэння аб дасягненні неўміручасці чалавецтва. Ён прызнае правамернасць быцця разумных істот у іншых мірах, высоўвае на першы план задачу пошуку рэальных сродкаў пераходу чалавека на іншыя планеты. Чалавецтва змушанае шукаць сродкі да жыцця ў іншых мірах, каб забяспечыць бясконцасць свайго існавання. У «Філасофіі агульнай справы» непазбежнасць выхаду чалавецтва ў космас разглядаецца ў цеснай сувязі з немагчымасцю поўнай рэгуляцыі толькі ў межах Землі; яна залежыць ад усяго Космасу. У бясконцых прасторах размесцяцца [[Мірыяда|мірыяды]] ўваскрэшаных пакаленняў. Цяперашні глядач міроў павінен зрабіцца іх жыхаром і кіраўніком. Пры заканчэнні зямных рэсурсаў, павялічэнні колькасці насельніцтва, касмічнай катастрофе — гэта адзіны выхад для чалавецтва. Абмежаванасць у прасторы перашкаджае ўздзеянню разумных істот на ўсе міры Сусвету, а абмежаванасць у часе — смяротнасць — адначасоваму дзеянню пакаленняў разумных істот на ўсю Сусвет. Барацьба з адасабляльнай прасторай — першы крок у барацьбе са ўсёпаглынальным часам; лёсы чалавецтва сістэмна звязаныя з Космасам.
Хрысціянскую ідэю асабістага выратавання Фёдараў лічыў амаральнай, процілеглай справе ўсеагульнага выратавання.
| |||