Лошыцкі сядзібна-паркавы комплекс: Розніца паміж версіямі

Напэўна, з [[X ст.|X]]—[[XIII ст.]] тэрыторыя сядзібы уваходзіла ў склад пэўнай воласці, якая з часам раздрабнілася на шэраг [[маёнтак|маёнткаў]], у т.л. Лошыцу Вялікую, Лошыцу Малую, Лошыцу Гарнастаеўскую<ref name="7days">''Филиппович А.'' [http://minchanin.esmasoft.com/walks/loshitsa/loshitsa_articles.html#whitehorse Белая лошадь в дремучем парке] // Редакция «7 дней», БЕЛТА.</ref>

 

 

У 1703 г. маёнтак перайшоў [[Ежы Геранімавіч Прушынскі|Ежы-Антонію Прушынскаму]], пазней да яго сына ад Тэрэзы [[род Ратомскіх|Ратомскай]] — маршалку галоўнага трыбунала [[Юзаф Прушынскі|Юзафу Прушынскаму]] (1709—1790), кавалеру [[ордэн Белага Арла|ордэнаў Белага Арла]] і [[ордэн Святога Станіслава|Св. Станіслава]]. З яго імем звязана фарміраванне барочнай сядзібы другой паловы [[XVIII ст.]] У гэты час Лошыца вядома па інвентарах [[1772]], [[1777]], [[1785]] гг. У [[1779]] г. уладанні былі падзелены паміж сынамі Юзафа (1709—1790): маёнтак [[Лошыца]] разам з [[фальварк]]ам [[Весялоўка]] пад [[Мінск]]ам адышоў малодшаму (шостаму) сыну [[Казімір Прушынскі|Казіміру]]; [[Новы Двор]] і [[Трасцянец]] дасталіся [[Антоній Прушынскі|Антонію]]; [[Каралішчавічы]] — [[староста мінскі|старосце мінскаму]] [[Станіслаў Юзафавіч Прушынскі|Станіславу]] (1753—1800). Лошыцкі маёнтак ад Казіміра атрымаў у спадчыну сын Антонія — [[Станілаў Ксаверый Антонавіч Прушынскі|Станіслаў-Ксаверый]] (пам.1807), пасля смерці якога ўладальніцай стала яго жонка Ганна з [[род Сямашкаў|роду Сямашкаў]]. Затым маёнткам валодалі іх сын [[Ірэній Станіслававіч Прушынскі|Ірэній]], які памёр маладым, а пасля брат апошняга — [[Яўстах Станіслававіч Прушынскі]] (1797—1877), [[прадвадзiцелі (маршалкі) дваранства Мінскай губерні|мінскі губернскі маршалак]] (1863—1877)<ref name="locator">[http://locator.by/places/98282/link Лошыцкі сядзібна-паркавы комплекс]</ref>.