Антуан Вато: Розніца паміж версіямі

«Галантныя сцэны» былі для Вато выдатным спектаклем, перанесеным у рэальнае жыццё. Аднак сапраўдныя акцёры на сцэне цікавілі яго не менш. Мастак увесь час наведваў уяўленні двух самых вядомых у Парыжы труп — італьянскай і французскай камедыі. Мяркуецца, што карціна «Жыль» павінна была выкарыстоўвацца як шыльда камедыйнай трупы. Галоўны персанаж твора — Жыль, французскі варыянт П'еро ці Пульчынелы (героя італьянскай камедыі масак), — няўдачнік, істота нязграбная, наіўная, быццам адмыслова створаная для кплівага жалю. Ён увесь час становіцца ахвярай выхадак спрытнага Арлекіна. Жыль вартастаіць на пярэднім плане ў пацешным гарнітуры. Недарэчная пастава робіць яго постаць мехаватай і скаванай. Герой глядзіць на гледача са шчымлівым сумам і нейкай дзіўнай сур'ёзнасцю. Перад ім — гледачы, ззаду — акцёры, але ён зусім самотны. Сапраўдная душэўная нуда адлучае яго ад людзей, якія чакаюць лёгкай, немудрагелістай весялосці. Постаць Жыля дадзена мастаком з нізкага пункта гледжання (ён нібы глядзеў на сваю мадэль знізу ўгару). Так у [[XVIII стагоддзе|XVIII ст.]] пісалі парадныя партрэты. І гэта рэзка супрацьпастаўляе Жыля астатнім персанажам. «Недарэчны» акцёр, які расчыняе пры святле рампы свае сапраўдныя пачуцці, шмат у чым блізкі самаму жывапісцу.