Анатоль Сцяпанавіч Вялюгін: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
→Літаратура: катэгорыя |
дапаўненне, афармленне |
||
Радок 30:
== Біяграфічныя звесткі ==
Нарадзіўся ў сям'і фельчара. У 1939—1940 гадах, будучы студэнтам літаратурнага факультэта [[Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Максіма Танка|Мінскага педагагічнага інстытута]], працаваў у рэдакцыі газеты [[Звязда (1917)|«Звязда»]]. З верасня 1941 вучыўся ў Свярдлоўскім педагагічным інстытуце. У 1942 прызваны ў Чырвоную Армію, вучыўся ў Лугінскай авіяшколе, удзельнічаў у баях на [[Сталінградскі фронт|Сталінградскім фронце]]. У 1943 быў паранены, доўгі час знаходзіўся на лячэнні ў шпіталі. У 1945-46 г. — літсупрацоўнік у газеце [[Літаратура і мастацтва (1932)|«Літаратура і мастацтва»]]
|аўтар =
|частка = Велюгин Анатолий Степанович
|загаловак = Биографический справочник
|арыгінал =
|спасылка =
|адказны =
|выданне =
|месца = Мн.
|выдавецтва = «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки
|год = 1982
|том = 5
|старонкі = 19
|старонак = 737
|серыя =
|isbn =
|тыраж =
}}</ref>. У 1948 г. скончыў завочна Мінскі педагагічны інстытут. Працаваў у прэсе, у 1946-84 г. з невялікімі перапынкамі працаваў рэдактарам аддзела паэзіі часопіса «Полымя». Член [[Саюз пісьменнікаў СССР|Саюза пісьменнікаў СССР]] з 1946.
== Творчасць ==
Радок 36 ⟶ 53:
=== Вершы ===
Друкаваўся з 1934. Першы зборнік вершаў «Салют у Мінску» (1947)<ref name="БС"/>. Актыўна выступаць з вершамі пачаў з 1938. Лірыка А. Вялюгіна — дасягненне беларускай паэзіі<ref>М. Скобла (БелЭн. Т. 4. 1997)</ref>. Яго творчасці ўласцівы яркая метафарычнасць, асацыятыўная вобразнасць, філігранная апрацоўка слова. У паэзіі А. Вялюгіна шчырае апяванне роднай зямлі, пранікнёная споведзь паэта-франтавіка, які прайшоў суровыя выпрабаванні ваеннага ліхалецця, разнастайныя грамадзянскія і інтымныя пачуцці сучасніка<ref name="БС"/>: зборнікі «Негарэльская арка» (1949), «На подступах» (1952), «На зоры займае» (1958), «Насцеж» (1960), «Адрас любві» (1964, выбранае), «Вершы і балады» (1969), «Верасовы ўзятак» (1974), «Песня зялёнага дуба» (1989), «3 белага камення — сіняе пламенне» (1993), патрыятычныя матывы («Прызнанне ў любові»), пантэістычнае стаўленне да прыроды («Спелы бор»). У жанры паэмы распрацоўваў гісторыка-рэвалюцыйную тэму («Бацька Дняпро», 1955, «Вецер з Волгі», 1963).
Аўтар паэтычных зборнікаў для дзяцей «Галубы» (1949), «Тры гудкі» (1951), «Рыбы нашых рэк» (1952), «Дзіцячы сад» (1954), «Вада і вуда» (1967).
Радок 46 ⟶ 63:
=== Пераклады ===
У перакладзе А. Вялюгіна на беларускую мову асобнымі выданнямі выйшлі: [[Міхаіл Юр'евіч Лермантаў|М. Лермантаў]] «Каўказскі палоннік» і «Баярын Орша» (паэмы, 1950), {{нп3|Юліян Тувім|Ю. Тувім|ru|Тувим, Юлиан}} «Падарунак дзецям» (1956, з [[Сяргей Сцяпанавіч Дзяргай|С. Дзяргаем]]), {{нп3|Эдуардас Межэлайціс|Э. Межэлайціс|ru|Межелайтис, Эдуардас}} «Паэма братэрства» (з [[Міхась Калачынскі|М. Калачынскім]], 1958); кнігі для дзяцей {{нп3|Платон Мікітавіч Варанько|П. Варанько|ru|Воронько, Платон Никитович}} «Хлопчык Памагай» (1958),
== Узнагароды і прэміі ==
Узнагароджаны ордэнамі Айчыннай вайны I ступені, «Знак Пашаны» і медалямі. Лаўрэат [[Літаратурная прэмія імя Янкі Купалы|Літаратурнай прэміі імя Янкі Купалы]] (1964) за паэму «Вецер з Волгі»<ref name="БС"/>, Дзяржаўнай прэміі БССР (1968) за кінасцэнарый «Генерал Пушча».
{{зноскі}}
| |||