Вільгельм Эдуард Вебер: Розніца паміж версіямі

'''Вільгельм Эдуард Вебер''' ({{lang-de|Wilhelm Eduard Weber}}; {{ДН|24|10|1804}}, [[{{МН|Вітэнберг]]||}} -— {{ДС|23|6|1891}}, [[{{МС|Гётынген]]||}}) — нямецкі [[фізік]].

У 1826 скончыў універсітэт у Гале. З 1827 выкладаў там жа (з 1828 года [[прафесар]]). У 1831-37 прафесар [[Гётынгенскі ўніверсітэт|Гётынгенскага ўніверсітэта]], у 1843-49 прафесар [[Лейпцыгскі ўніверсітэт|Лейпцыгскага ўніверсітэта]], з 1849 зноў Гётынгенскага ўніверсітэта. Асноўныя навуковыя працы Вебера - у галіне фізікі электрычнасці і магнітных з'яў. Вебер распрацаваў абсалютную сістэму электрычных і магнітных адзінак. Тэарэтычна вывеў закон ўзаемадзеянняузаемадзеяння рухаючыхся зарадаў, упершыню увёўшыўвёўшы залежнасць не толькі ад велічыні і знака зарадаў, але і ад адноснай хуткасці іх перамяшчэння, аднак тэорыя, на якую ён абапіраўся, дапускала існаванне сіл, імгненна дзеючых на адлегласці, і ігнаравала ролю асяроддзя ў перадачы ўзаемадзеяння. Вебер быў адным з аўтараў гіпотэзы аб канечнасці электрычнага зарада і электрычнай будовы рэчыва. У 1856 сумесна з Ф. Кольраўшам вызначыў адносіны зарада кандэнсатара ў электрастатычных і магнітных адзінках і ўпершыню выявіў, што яны лікава роўныя хуткасці святла. Сумесна з К. Ф. Гаўсам удзельнічаў у распрацоўцы метадаў і апаратуры для геамагнітных вымярэнняў, а таксама пабудаваў першы ў Германіі [[тэлеграф]] (1833).

[[Катэгорыя:Узнагароджаныя медалеммедалём Коплі]]