Стэндаль: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
+ ссылкі |
→Цікавыя факты: + спасылкі |
||
Радок 8:
У 1799 г. накіраваўся ў [[Парыж]] с намерам паступіць ў палітэхнічную школу. Але замест гэтага, натхнёны пераваротам [[Напалеон I Банапарт|Напалеона]], запісаўся ў дзеячую армію. Залічаны сублейтэнантам у [[драгун|драгунскі]] полк. Знатныя сваякі выклапаталі дзеля юнага Бейля назначэнне на поўнач Італіі, і гэтая краіны надта спадабалася юнаку. Гісторык масонства А. Мелор мяркуе, што ў гэта час Стэндаль на кароткі тэрмін далучыўся да масонскага ордэна.
Паступова расчараваўшыся ў Напалеоне, юнак звольваецца з арміі і наступныя 3 гады праводзіць у Парыжы, прысвячаючы іх самаадукацыі, вывучае літаратуру, англійскію мову і філасофію. Паводле дзённікаў, марыць аб кар'еры драматурга, "новага [[Мальер|Мальера]]". Закахаўся ў артыстку Мелані Луазон, услед за якой накіроўваецца ў [[Марсэль]]. Ў 1805 г. вяртаецца да ваеннай службы. У якасці ваеннага чыноўніка напалеонаўскай арміі наведвае [[Італія|Італію]], [[Германія|Германію]], [[Аўстрыя|Аўстрыю]]. У паходах знаходзіў час дзеля разважанняў, рабіў запісы аб [[Музыка|музыцы]] і жівапісу. Частка яго запісаў загінула пазней, у час [[Бітва на Бярэзіне|пераправы праз рэку Бярэзіну]].
Прыняў удзел у [[Айчынная вайна, 1812|паходзе Напалеона на Расію ў 1812 г]]. Наведаў [[Орша|Оршу]], Вязьму, Смаленск. Бачыў маскоўскі пажар, але сам не прымаў удзел ў баявых дзеяннях. Па ўласных словах, убачыў у Расіі "патрыятызм і сапраўдную веліч". Был здзіўлены тым, што "дзеспатызм рускага самадзяржаўся не прынізіў народ духоўна".
== Літаратурная кар'ера ==
Радок 22:
За 1820-я Стэндаль набыў сабе ў літаратурных салонах вядомасць нястомнага і дасціпнага спрачальніка. У той жа перыяд ён выдае некалье твораў, якія сведчаць аб яго руху ў бок рэалізма. Свой першы раман "Арманс" ён выдае ў 1827 г, а пасля - аповесць "Ваніна Ваніні" (1829). У той жа год атрымлівае прапанову стварыць даведнік па Рыме, ён адгукаецца і піша "Прагулкі па Рыме", які ўяўляў апавяданні французскіх падарожнікаў, што наведвалі Італію.
У 1830 г. выдае раман "Чырвонае і чорнае", заснаваны на здарэнні, аб якім аўтар даведаўся ў газетным раздзеле крымінальнай хронікі. Твор зрабіўся выдатным помнікам сацыяльна-псіхалагічнага
Пасля звяржэння Бурбонаў паступае на дзяржаўную службу, прызначаны французскім консулам у Трыесці, а пасля ў Чывікатэкіі, дзе і працуе да самаў смерці. У 1832 г. пачынае пісаць "Успаміны эгатыста", а праз 2 гады - "Люсьен Левэн", які пазней кідае. У 1835-36 гг. захоплены напісаннем аўтабіяграфічнага рамана "Жыццё Анры Брулара". Выклапатаўшы сабе працяглы водпуск, праводзіць 3 надта прадуктыўныя гады ў Парыжы, дзе піша "Запіскі турыста" (1838) і свой апошні раман "Пармскі манастыр". Цікава ведаць, што ён калі не прыдумаў слова "[[турыст]]", то ва ўсякім выпадку ўвёў яго ў шырокае карыстанне. Увагу шырокай колы чытачоў прывабіў да Стэндаля [[Анарэ дэ Бальзак|А. дэ Бальзак]], які напісаў "Эцюд пра Бейля". Незадоўга да смерці Стэндаль атрымлівае яшчэ адзін водпуск, які дазваляе яму апошні раз вярнуцца ў Парыж.
У маладосці Стэндаль захварэў [[Сіфіліс|сіфілісам]], які ў тоў час не ўмелі эфектыўна лячыць. Стэндаль быў прымушаны прымаць лекі з [[Ртуць|ртуці]] і ёдыд калія, якія з цягам гадоў пагоршылі яго становішча. Акрамя таго хвароба прагрэсірвала. 22 сакавіка 1842 года ён упаў на вуліцы, страціў прытомнасць і праз некалькі гадзін памёр.
У тэстаменце Стэндаль прысіў напісаць на магільнай пліце (выканана на італьянскай мове):
| |||