У Сярэднявеччнай Еўропе ў сувязі з [[Барацьба за інвестытуру|барацьбой за інвестытуру]] сіманія разумелася як выдача царкоўнай пасады свецкай асобамасобай, за грошы ціабо бясплатна (напрыклад, прызначэнне біскупа каралём). Нягледзячы на тое, што ўжо на [[Латэранскі сабор 1059 года|сінодзе 1059-60 гг.]] Папа [[Мікалай II, Папа Рымскі|Мікалай II]] пазначыў сіманію як «трайную ерась» (асобу, якая атрымала царкоўную пасаду шляхам сіманіі, трэба было пазбавіць сану), а затым забарона яе была пацверджана [[Другі Латэранскі сабор|Другім Латэранскім]] (1139) і [[Трэці Латэранскі сабор|Трэцім Латэранскім]] (1179) саборамі, сіманія на Захадзе працягвала практыкавацца, дасягнуўшы апагею ў канцы XV — пачатку XVI стагоддзяў. Папа [[Інакенцій VIII]], які ўзыйшоў на прастол дзякуючы сіманіі, праславіўся [[Паляванне на ведзьмаў|паляваннем на ведзьмаў]] і падтрымкай [[Інквізіцыя|інквізіцыі]], як і тым, што супраць яго (і ў прыватнасці, супраць сіманіі) выступаў харызматычны [[Джыралама Саванарола]]. Наступны Папа [[Аляксандр VI]] таксама атрымаў сваю высокую пасаду дзякуючы інтрыгам і сіманіі ў [[канклаў|канклаве]]. Каталіцкая сіманія лічыцца найважнейшай і непасрэднай перадумовай узнікнення пратэстнага руху ў хрысціянстве XVI ст. — [[пратэстанцтва]].
Канчаткова і рашуча сіманія была асуджана каталіцкай царквой на [[Трыдэнцкі сабор|Трыдэнцкім саборы]] ў 1545-63 гг.
