Гісторыя Польшчы: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др clean up, replaced: фармаванн → фарміраванн, Гарадзенск → Гродзенск, е у → е ў, я у → я ў (6), рлянд → рланд, сьн → сн (3), ю у → ю ў, мэта using AWB |
|||
Радок 5:
У 9–10 ст. на сучаснай тэрыторыі Польшчы жылі розныя заходнеславянскія плямёны, сярод якіх вылучаліся вісляне і паляне. Першыя займалі тэрыторыю з цэнтрам у [[Кракаў|Кракаве]], другія – з цэнтрам у [[Горад Гнезна|Гнезна]]. Менавіта паляне ў 10 ст. здолелі аб'яднаць вакол сябе сваіх суседзяў і паклалі пачатак дзяржавы, якая ад іх і празвалася Польшчай. Старажытныя легенды, запісаныя польскімі летапісцамі, распавядаюць пра князя Крака, у гонар якога быў названы горад [[Кракаў]], пра князя Папеля, які быў выгнаным за свае злачынствы. Існуюць легенды і пра Земавіта, сына хлебароба Пяста, па імі якога была названа першая гістарычная польская валадарская дынастыя. З нашчадкаў Пяста выйшаў [[князь]] [[Мешка I]] ([[960]]–[[992]]), першы гістарычна вядомы [[князь]]. Валоданні Мешка ўключалі ў сябе Вялікую Польшчу (вобласць рассялення палян), а таксама землі па сярэднім цячэнні [[Вісла|Віслы]]. У [[865]] [[Мешка I|Мешка]] ажаніўся на дачцы чэшскага князя [[Баляслаў I|Баляслава I]] – Дабраве, а ў [[966]] – прыняў [[хрысціянства]] па заходнім абрадзе. Для таго, каб паслабіць залежнасць ад германскага [[імператар]]а, васалам якога [[Мешка I]] прызнаў сябе ў [[963]], польскі [[князь]] на падставе [[Дароўны акт|Дароўнага акту]] аддаў Польшчу пад заступніцтва [[Святы Прастол|Святога Прастола]]. У карысць [[Святы Прастол|Святога Прастола]] Польшча з гэтага часу плаціла штогадовую даніну – "лепту Св. Пятра".
Сын Мешка – [[Баляслаў Храбры]] ([[992]]–[[1025]]) працягнуў стварэнне польскай дзяржавы, аб'яднаўшы пад сваёй уладай усе польскія плямёны. У [[1000]] годзе ён заключыў дагавор з [[Атон I|Атонам I]] (германскім каралём, з [[962]] – імператарам свяшчэннарымскім), паводле якой стваралася самастойнае архібіскупства з цэнтрам у [[Горад Гнезна|Гнезна]]. Тым самым была
Аднак пасля смерці [[Баляслаў Храбры|Баляслава]] пачаліся міжусобіцы. Дробныя польскія князі патрабавалі ад Мешка (Мячыслава) II ([[1026]]–[[1034]]) вылучыць ім долі. Патрабаванні былі
Казіміру Узнавіцелю (1034–1058) удалося выправіць сітуацыю. Абапіраючыся на саюз з Руссю, ён вярнуў Польшчы Мазовію і Сілезію. У той жа час у перыяд яго кіравання адбылося адно з самых буйных народных паўстанняў таго часу (1037–1038). Паўстанне было накіравана супраць царкоўных і свецкіх улад і для падаўлення яго спатрэбілася дапамога імператара Конрада II.
Баляслаў II (1058–1079), празваны Смелым, імкнуўся працягнуць палітыку свайго прадзеда – Баляслава I Храбрага, выкарыстаючы спрыяльную міжнародную сітуацыю. У барацьбе паміж імператарам Генрыхам IV і папам Рыгорам VII ён выступіў на боку апошняга. Гэта прынесла свой плён: у 1075 у Польшчу прыбыў папскі пасланец, каб канчаткова замацаваць правы Гнезненскага архібіскупства, а ў 1076 Баляслаў II быў каранаваны. У гэтых умовах ён не адважыўся адхіліць просьбу папы, які прасіў яго дапамагчы князю Ізяславу ў барацьбе за кіеўскі сталец. У 1077 Баляслаў здзейсніў паход на Кіеў. Горад быў узяты, Ізяслаў зоў стаў кіеўскім князем. Аднак як толькі палякі вярнуліся дадому, браты Ізяслава
== Феадальная раздробленасць ==
У 1138 завяшчаннем Баляслава III быў узаконены парадак сеньёрыята. Дзяржава падзялілі на ўдзелы паміж сынамі, але старэйшы ў родзе адначасова станавіўся вялікім князем. Акрамя асабістага ўдзелу, ён
Колькасць удзелаў расла, улада цэнтральнай адміністрацыі слабела. З 12 ст. узмацніўся націск немцаў на славянскія землі за Эльбай. На захопленых землях было створана маркграфства Брандэнбург, з тэрыторыі якога здзяйснялася далейшае прасоўванне на ўсход. Сітуацыя ўскладнялася бесперапыннымі ўсобіцамі паміж сынамі Баляслава III. У 1157 адзін з іх – Уладзіслаў Выгнаннік – заклікаў на дапамогу імператара Фрыдрыха I Барбаросу. Выкарыстаўшы спрыяльную магчымасць, Фрыдрых паставіў Польшчу ў ленную залежнасць ад імперыі. У 1226 удзельны князь Конрад Мазавецкі запрасіў рыцараў Тэўтонскага ордэна для барацьбы з прусамі. Тэўтонскі ордэн заваяваў зямлю прусаў і стварыў на іх тэрыторыі моцную дзяржаву, якая павяла барацьбу за панаванне ў Прыбалтыцы.
Радок 36:
Са смерцю Казіміра Вялікага дынастыя Пястаў перапынілася. Улада перайшла да прадстаўніка Анжуйскай дынастыі, венгерскага караля Людовіка I Вялікага з 1370 адначасова і караля польскага. Яшчэ ў 1355 ён выдаў прывілей, паабяцаўшы польскай арыстакратыі не ўводзіць надзвычайных падаткаў і пакрываць усе ваенныя выдаткі ў выпадку заняцця стальца. У 1374 ім быў выдадзены Кошыцкі прывілей, які вызваляў шляхту практычна ад усіх падаткаў, за выключэннем невялікага зямельнага падатку, што стварала асновы для развіцця шляхецкага самакіравання.
Пасля перыяду бескаралеўя (1382—1384) на
[[Крэўская унія]] згуляла сваю ролю ў барацьбе супраць Тэўтонскага ордэна, для якой і неабходна было аб'яднаць сілы абодвух дзяржаў. Падчас вайны 1409—1411, якая атрымала назву Вялікай, польска-літоўскае войска дасягнула значных поспехаў. Асабліва ўражлівай была перамога ў Грунвальда [[15 ліпеня]] [[1410]], калі загінула амаль усё кіраўніцтва Ордэна. Аднак плёнам перамогі польска-літоўская дзяржава не здолела ў поўнай меры скарыстацца. Падчас аблогі [[Марыенбург]]а (сталіцы Ордэна) пачаўся разлад паміж Ягайлай і Вітаўтам, літоўска-рускія харугвы пакінулі лагер абложваючых крэпасць. Мірны дагавор 1411 прадугледжваў вяртанне ВКЛ Жамойці, але частка страчаных падчас вайны земляў Ордэн
У далейшым заключаны паміж Польшчай і ВКЛ саюз прыходзілася неаднаразова пацвярджаць. У 1413 была
Падчас свайго кіравання Ягайле некалькі раз прыходзілася задавальняць патрабаванні польскай шляхты, якая імкнулася да пашырэння сваіх правоў. У абмен на прызнанне за сваім сынам ад чацвёртага шлюбу — Уладзіславам — правоў на
Пасля смерці Ягайла сталец заняў 10-гадовы Уладзіслаў III (1434—1444), аднак краінай на працягу чатырох гадоў фактычна кіравала апякунская рада на чале з кракаўскім біскупам Збігневам Алесніцкім. Прыхільнік уніі з Венгрыяй, апошні спрыяў абранню Уладзіслава на вакантны з 1440 венгерскі сталец. Новы саюз залучыў Польшчу ў вайну з Турцыяй, падчас якой малады кароль загінуў.
Радок 48:
Увесну 1445 польскім каралём пад імем Казіміра IV (1447—1492) быў абраны вял. кн. літоўскі [[Казімір Ягелончык]]. Каранаваўся ён толькі ў [[1447]], дабіўшыся змены ўмоў уніі на карысць ВКЛ. Баяры ВКЛ атрымалі тыя жа правы, што і польская шляхта.
У [[1454]] Казімірам былі
Статуты былі
Смерць Казіміра IV перапыніла асабістую унію Польскага каралеўства і ВКЛ. У 1492 вял. кн. літоўскім стаў Аляксандр, а польскім каралём быў абраны Ян I Ольбрахт (1492—1501). У пачатку яго кіравання фактычна склалася двухпалатная структура сейма. Прадстаўнікі мясцовых сеймікаў — «земскія паслы» — сталі з'язджацца да караля, каб на месцы абмеркаваць усе важныя пытанні. Так з'явілася «пасольская ізба», у якой засядалі прадстаўнікі шляхецкага саслоўя. Роля верхняй палаты сойма — сената — стала выконваць колішняя каралеўская рада, у якой паводле пасад уваходзілі канцлер, ваяводы, іншыя вышэйшыя саноўнікі і каталіцкія біскупы. Гараджане толькі зрэдку ў першы час прымалі ўдзел у паседжаннях пасольскай ізбы.
Радок 72:
У 1572 памёр, не пакінуўшы спадчынніка, Жыгімонт II Аўгуст. Паміж рознымі групоўкамі шляхты і магнатаў пачаліся доўгія дэбаты аб працэдуры выбараў караля і аб прызначэнні часовага старшыні сената. Апошнім стаў глава польскай каталіцкай царквы, а караля, нарэшце, абраў першы ў гісторыі Польшчы элекцыйны сейм (1573). Сярод шматлікіх прэтэндэнтаў перамога дасталася Генрыху Валуа, брату французскага караля Карла IX. Яшчэ да заняцця стальца Генрых павінен быў падпісаць два дакументы. Першы – свайго роду фінансавыя абавязальніцтвы перад Польшчай, другі – Артыкулы. У Артыкулах былі замацаваныя прынцыпы кіравання краінай, якія ўжо фактычна склаліся да таго часу. У першым артыкуле сцвярджалася непарушнае права щляхты абіраць караля. Пацвярджалася права сейма выдаваць законы, збіраць апалчэнне, уводзіць падаткі. Прадугледжваўся абавязковае скліканне сейма кожныя два года. Пры каралю стваралася рада з 16 сенатараў, прызначаных сеймам на 2-летні тэрмін. Без згоды рады кароль нічога не мог распачаць не ва ўнутранай, не ў знешняй палітыцы. У апошнім артыкуле абвяшчалася права шляхты адмовіць у падпарадкаванні манарху ў выпадку, калі той парушыць яе прывілеі. Кожны новы кароль пры абранні павінен быў з гэтага часу падпісваць адпаведны дакумент. Сам жа Генрых нядоўга прабыў у Польшчы. Атрымаўшы вестку аб смерці свайго брата, ён таемна збёг у Парыж, каб заняць там французскі сталец.
Выбары новага караля ледзвь не перараслі ва ўзброенае сутыкненне. У 1575 сенат абраў каралём Максіміліяна Габсбурга, брата імператара Рудольфа II, а шляхта – трансільванскага князя Стэфана Баторыя. Прыхільнікі Баторыя, сабраўшы 20-тысячнае войска, занялі Кракаў. Стэфан Баторый (1574–1586) атрымаў польскую карону, але яшчэ прыйшлося ваяваць з Гданьскам, які адмовіўся прызнаць новага караля. Канфлікт скончыўся кампрамісам: Гданьск абвясціў аб сваёй пакорнасці, пагадзіўся заплаціць кантрыбуцыю і плаціць штогадовую мыту ў казну. Наўзамен гораду была вернутая аўтаномія. Каралём была
Падчас падрыхтоўкі да вайны супраць Турцыі Стэфан нечакана памёр. Насталае пасля яго смерці міжкаралеўе ізноў вылілася ў смуту. Адбылося два элекцыйных сейма і кожны іх іх абраў свайго караля. Перамога войска канцлера Яна Замойскага ў студзені 1576 над войскамі аўстрыйскага эрцгерцага Максіміліяна прывяла да зацвярджэння на польскім стальцы шведскага каралевіча Жыгімонта III Вазы (1587–1632). Для падтрымання добрых адносін з Габсбургамі ён узяў сабе ў жонкі Ганну Габсбург, а пасля яе смерці – ажаніўся на яе сястры Канстанцыі. Збліжэнне з Габсбургскім домам прывяло да ўзмацнення контррэфармацыі ў Польшчы. Шматлікія пратэстанты былі
Дынастычныя спрэчкі, а таксама барацьба за панаванне ў Прыбалтыцы, прывялі да вайны са Швецыяй (1600–1629). Сітуацыя ўскладнілася ўнутранымі неурадзіцамі – грамадзянскай вайной 1605–1609, вядомай як Рокаш сандамірскі або Рокаш Зебжыдоўскага (па імі кракаўскага ваяводы, главы апазіцыі каралю), падчас якой шляхта абараняла свае прывілеі. Практычна ў той жа час (1603–1606) шэраг польскіх магнатаў (першым чынам Мнішкі) распачалі спробу арганізацыі ўзброенага ўмяшання ва ўнутраныя справы Расіі, падтрымаўшы авантуру Ілжэдзмітрыя I.
Радок 84:
Аднак са другой паловы 17 ст. пачынаецца агульны заняпад Рэчы Паспалітай. У 1652 у сойме ўпершыню на практыцы быў ужыты прынцып [[liberum veto]], калі для зрыву прыняцця рашэння хапала аднаго галосу. У гісторыю ўвайшло імя шляхціча У. Сіцынскага, які, не пагадзіўшыся з прапановай працягнуць час паседжання сейму, дэманстратыўна пакінуў залу. Выпадак гэты меў вельмі сур'ёзныя наступствы, стварыўшы прэцэдэнт, у далейшым часта выкарыстваны для зрыву працы сейма.
У 1648 пачалося паўстанне ва Украіне, узначаленае Багданам Хмяльніцкім, якое неўзабаве перакінулася на ВКЛ. Багдан Хмяльніцкі звярнуўся на дапамогай да Расіі і 1 кастрычніка 1653 на рускім Земскім саборы было прынята рашэнне прыняць Украіну ў склад Расіі і абвясціць вайну Рэчы Паспалітай. 18 студзеня 1654 Пераяслаўская Рада абвясціла ўз'яднанне Украіны з Расіяй і ў тым жа годзе рускае войска пачала ваенныя дзеянні супраць Рэчы Паспалітай. Спачатку былі ўзяты гарады ВКЛ (Гомель, Магілёў, Смаленск і інш.). Скарыстаўшыся сітуацыяй вайну супраць Рэчы Паспалітай пачала і Швецыя (1655–1660). У кароткі тэрмін былі ўзяты Кракаў і Варшава і акупаваная вялікая частка Польшчы і ВКЛ. "Патоп", як назвалі
У 1658 Расія аднавіла ваенныя дзеянні супраць Рэчы Паспалітай. Зацяжная вайна скончылася гэтак жа зацяжнымі перамовамі. Толькі ў 1667 было падпісана Андрусаўскае перамір'е, вынікі якога былі замацаваныя ў 1686 «вечным мірам». Да Расіі адыходзілі Смаленшчына (ад ВКЛ) і Левабярэжная Украіна з Кіевам (ад Польшчы). У 1668 зрокся стальца кароль Ян Казімір (1648–1668) і на пасад быў абраны Міхал Карыбут Вішнявецкі (1669–1673), які быў слабым правіцелем і таму цалкам задавальняў сенатараў. У гады яго кіравання рэзка ўзрасла асманская небяспека: туркі захапілі Камянец-Падольскі і дайшлі да Кракаўшчыны. Польшча змушаная была аддаць туркам Падольскае, Брацлавское ваяводства і частку ваяводства Кіеўскага. Мірны дагавор 1672 прадугледжваў таксама штогадовую выплату султану 22 тыс. чэрвоных злотых.
Радок 94:
У пач. 18 ст. Польшча была ўцягнута ў Паўночную вайну (1700–1721). У 1701 на яе тэрыторыю ўступілі шведскія войскі Карла XII. Частка польска магнатаў выступіла на боку Швецыі, яе прыхільнікі на сваёй генеральнай канфедэрацыі абвясцілі дэтранізацыю Аўгуста II і абралі каралём Станіслава Ляшчынскага. Іх праціўнікі стварылі сваю ўласную, Сандамірскую генеральную канфедэрацыю, і выказаліся за падтрымку Аўгуста II. Па заключаным ім у 1704 дагаворы з Расіяй Польшча і наогул Рэчы Паспалітая ўступіла ў вайну са Швецыяй. Адначасова Расія заахвочвала антыкаралеўскую апазіцыю ў Польшчы, у той жа час не даючы ёй скінуць караля. Пры пасрэдніцтве Пятра I, які ўвёў у Польшчу свае войскі, 1 лютага 1717 адбыўся сейм, які атрымаў назву «Нямы», бо на ім нікому не было дадзена слова для дыскусій. Сейм зацвердзіў канстытуцыю, якая абмежавала саксонскі ўплыў у Рэчы Паспалітай і якая ўсталявала пастаянны падатак на ўтрыманне войска. У якасці гаранта выканання рашэнняў сойма Пётр I атрымаў пастаянную магчымасць умешвацца ва ўнутраныя справы краіны.
Да перамоў 1720–1721 аб сканчэнні вайны прадстаўнікі Рэчы Паспалітай дапушчаныя не былі, што сведчыла аб канчатковай страце прэстыжу Рэчы Паспалітай у Еўропе. Лівонія, якую Пётр I некалі паабяцаў Аўгусту, была
Смерць Аўгуста II прывяла да так званай «вайны за польскую спадчыну» (1733–1735). У 1733 каралём быў абраны Станіслаў Ляшчынскі, падтрыманы Парыжам і Чартарыйскімі, які выступаў за правядзенне дзяржаўных рэформ. Аднак пад ціскам Расіі і Аўстрыі праз месяц быў сабраны яшчэ адзін элекцыйны сейм, які абраў каралём Аўгуста III Саксонскага (1733–1763). Апошні прыйшоў да ўлады з дапамогай саксонскіх і расійскіх войскаў, якія вымусілі Станіслава Ляшчынскага пакінуць Польшчу.
Радок 100:
Аўгуст III за доўгія гады свайго кіравання так і не змог вывучыць польскую мову, вялікую частку часу праводзячы ў Дрэздэне. У пачатку кіравання ён паспрабаваў, абапіраючыся на Чартарыйскіх, правесці некаторыя фіскальныя і ваенныя рэформы, але з-за зрыву сеймаў спробы не ўдаліся. З 14 сеймаў удала завяршыў сваю працу толькі адзін. Ва ўнутрапалітычным жыцці гэта быў перыяд бесперапыннай барацьбы магнатаў і поўнай дэзарганізацыі дзяржаўнага кіравання.
У перыяд бескаралеўя (1763–1764), пасля смерці Аўгуста III, Чартарыйскія дабіліся на сейме ўхвалы шэрагу рэформ дзяржаўнага ладу Рэчы Паспалітай. Быў зменены парадак правядзення сейма, сеймікавыя паслы вызваленыя ад абавязку прытрымлівацца інструкцыям сеймікаў, абмяжоўвалася ўжыванне liberum veto: рашэнні па эканамічных пытаннях павінна было зараз прымацца простай большасцю галасоў. Засноўвалася каронная Скарбовая камісія і Ваенная камісія пад старшынствам гетманаў. Былі ліквідаваныя «партыкулярныя» мыты і ўсталявалася адзіная мыта, якую павінны былі аплачваць і шляхцічы. У гарадах было адноўлена самакіраванне. Па асабістай ініцыятыве караля ў 1765 была
Імкнучыся ўзмацніць уплыў Расіі ў Рэчы Паспалітай, імператрыца Кацярына II спрыяла абранню на польскі сталец свайго стаўленіка – Станіслава Аўгуста Панятоўскага (1764–1795). Аднак новы кароль павёў сябе зусім не так, як жадалася бы Кацярыне. Пры ім рэформы працягнуліся. Была створана Канферэнцыя – свайго роду кабінет міністраў. У 1766 арганізаваная камісія па чаканцы манеты, у ведзенні якой нахадзіўся Дзяржаўны манетны двор, а таксама камісіі па розных эканамічных пытаннях.
Палітыка рэформ выклікала сур'ёзную занепакоеннасць з боку Расіі і Прусіі, якія ў красавіку 1764 заключылі паміж сабой сакрэтны дагавор аб недапушчэнні якія-небудзь змен у Польшчы. У пачатку 1765 прускі пасол уручыў ураду Рэчы Паспалітай ноту, у якой пратэставаў супраць уводзіны генеральнай мыты. Саступаючы непрыкрытаму
У гэтых умовах Расія пагадзілася на частковы падзел Рэчы Паспалітай, яшчэ раней прапанаваны ёй прускім каралём Фрыдрыхам II. Наўзамен Кацярыне II была
=== Падзелы Рэчы Паспалітай ===
Радок 112:
[[Выява:Rzeczpospolita Rozbiory 3.png|thumb|right|266px|Тры падзела РП на адной мапе]]
==== Першы падзел ====
Першы падзел Рэчы Паспалітай быў замацаваны Пецярбургскімі канвенцыямі 1772 паміж Расіяй і Аўстрыяй, а таксама паміж Расіяй і Прусіяй. У адпаведнасці з гэтымі дакументамі Аўстрыя
У той жа час на гэтым і на наступных сеймах былі прыняты і рашэнні, накіраваныя на ўнутраную стабілізацыю Рэчы Паспалітай. Быў створаны Пастаянная рада для ажыццяўлення функцый урада ў перыяд паміж сеймамі, заснаванае першае ў Еўропе міністэрства асветы – [[Адукацыйная камісія]], выдадзены шэраг пастаноў па пытаннях развіцця гандлю і прамысловасці. Чатырохгадовы сойм (1788–1792) 3 мая 1791 прыняў Канстытуцыю Рэчы Паспалітай, якая ўмацоўвала цэнтральную выканаўчую ўладу. Выбарнасць караля замянялася выбіральнасцю дынастыі. Пры каралю стваралася рада «Варта законаў», якая складалася з прымаса і 5 міністраў, прызначаных каралём. Кароль узначальваў раду, меў права прызначаць біскупаў, сенатараў, службоўцаў і афіцэраў, у выпадку вайны здзяйсняў вярхоўнае камандаванне войскам. Адмяняліся пасольскія інструкцыі, канфедэратыўныя соймы і liberum veto. Рэфарміравалася таксама і судовая сістэма. Вялікай памылкай патрыятычнай партыі сейма, якая і дабілася прыняцці канстытуцыі, было яе зварот за падтрымкай да Прусіі, якая імкнулася насамрэч да далейшых падзелаў Рэчы Паспалітай.
Пры поўнай падтрымцы Расіі ў маі 1792 старашляхецкай партыяй была
==== Другі падзел ====
У гэтых умовах другі падзел Рэчы Паспалітай быў толькі замацаваннем дэ-юрэ фактычнага стану. 12 студзеня 1793 паміж Расіяй і Прусіяй была
Сейм 1793 (апошні ў гісторыі Рэчы Паспалітай) вымушаны быў ратыфікаваць дагаворы з Расіяй і Прусіяй, якія замацоўвалі вынікі Другога падзелу. Адначасова без абмеркавання была
Польскія патрыёты, не змірыўшыся з рашэннямі сейма, у сакавіку 1794 абвясцілі ў Кракаве аб пачатку паўстання супраць замежных войскаў. На чале паўстання стаў [[Тадэвуш Касцюшка]], пры ім быў створаны Галоўная нацыянальная рада. Да войска Касцюшка, якая выступіла з Кракава ў напрамку Варшавы, далучыўся атрад сялян Кракаўскага ваяводства. У першай буйной бітве – пры Рацлавічах – паўстанцкае войска атрымала перамогу над рускімі войскамі. У красавіку перамаглі паўстанні ў Варшаве. Аднак у чэрвені прускія войскі ўступілі ў Кракаў, а рускія ў лістападзе занялі Варшаву.
==== Трэці падзел ====
Параза [[Польскае паўстанне 1794|паўстання 1794]] прывяла да поўнай ліквідацыі Рэчы Паспалітай. 3 студзеня 1795 была
== Польскія землі 1795—1815 ==
У складзе Прусіі нахадзіліся: Сілезія (захопленая ў 1740), а таксама, пасля трох падзелаў Польшчы, — Вялікая Польшча, Памор'е, вялікая частка Мазовіі, частка Малой Польшчы. Землі, далучаныя пры першым падзеле, атрымалі назва Заходняй Прусіі і Прыноцецкай акругі, пры другім і трэцім падзелах — Паўднёвай Прусіі, Новаўсходняй Прусіі і Новай Сілезіі. На гэтых тэрыторыях была
Па дачыненні да ўсіх захопленых тэрыторый праводзілася палітыка германізацыі, сюды прыцягваліся нямецкія каланісты, якім шчодра раздаваліся землі, якія апынуліся ў руках дзяржавы. У той жа час прускі ўрад садзейнічала развіццю прамысловасці і сельскай гаспадаркі. У Сілезіі пры яго падтрымцы наладзілася развіццё горнай справы, упершыню ў Еўропе тут у 1788 была ўжытая паравая машына для адпампоўкі вады з шахт, а з 1798 пачалося ўжыванне каменнага вугля ў металургіі. У мэтах усталявання суднаходнай сувязі паміж Одрай і Віслай ужо ў 1773 быў праведзены Бромбергскі (Быдгашцкі) канал. У 1807 указам аб асабістым вызваленні сялян пачалося правядзенне аграрнай рэформы. Указ 1811 даваў той катэгорыі сялян-паншчыннікаў, якая была спадчынным трымальнікам зямлі, права ўласнасці на 2/3 свайго ўчастку.
Аўстрыя ў выніку першага падзелу атрымала тэрыторыі па паўночным схіле Карпацкага хрыбта, населеныя палякамі і ўкраінцамі. Амаль усе яны заставаліся ў складзе Аўстрыі да 1918 і мелі назва «Каралеўства Галіцыя і Ладамерыя». Па трэцім падзеле ў яе склад былі ўключаныя землі паміж рэкамі Піліцай, Віслай і Бугам, якія атрымалі афіцыйны назва «Заходняй Галіцыі». У 1803 усе гэтыя землі былі аб'яднаныя ў адну правінцыю, але ў выніку вайны з Францыяй у 1809 Заходняя Галіцыя і Замойская акруга былі
Галіцыя была
Ранейшыя каронныя маёнткі, а таксама маёнткі ліквідаванага ордэна езуітаў сталі ўласнасцю аўстрыйскай дзяржавы. Гэтыя землі выкарыстоўваліся для прыцягнення каланістаў, якія вербаваліся з прырэйнскіх княстваў. У 1780-я на Галіцыю распаўсюдзіліся рэформы, праведзеныя ў імперыі Іосіфам II, у прыватнасці, была
Польскія патрыёты не змірыліся з стратай краінай дзяржаўнай незалежнасці. У Варшаве ў 1798 паўстала таемнае «Таварыства польскіх рэспубліканцаў». У шматлікіх еўрапейскіх краінах існавалі польскія прадстаўніцтвы, якія аб'ядноўвала парыжская эміграцыя. Генерал Я. Г. Дамброўскі прапанаваў французскаму ўраду — Дырэкторыі — праект стварэння [[Легіёны польскія|польскіх легіёнаў]], які быў першапачаткова прыняты. Меркавалася, што легіёны ўступяць у Галіцыю і стануць ядром паўстання. Аднак Напалеон Банапарт, які прыйшоў да ўлады ў ва Францыі перафарміроваў польскія легіёны ў звычайныя французскія войскі.
Радок 148:
== Венскі кангрэс ==
На Венскім кангрэсе, які пачаўся ўвосень 1814, польскае пытанне быў адным з самых вострых. Аляксандр I выступаў за стварэнне Царства Польскага пад уладай Расіі. Прусія і Аўстрыя патрабавалі падзела Варшаўскага княства. Нарэшце рознагалоссі былі
=== Царства Польскае ===
У адпаведнасці з дагаворам ад 3 мая Царства Польскае мусіла быць "непарыўна звязана з Расіяй па канстытуцыі" у форме пераснальнай уніі праз асобу расійскага імператара, які
Канстытуцыя дэкларавала недатыкальнасць асобы, волю друку, незалежнасць суду, прызнанне польскай мовы афіцыйнай у сферы суду і адміністрацыі. У той жа час палітычныя правы, у тым ліку актыўнае і пасіўнае выбарчае права,
Уся паўната выканаўчай улады належала цару. Заканадаўчую ўладу здзяйсняў Сейм у які ўваходзілі: цар, Сенат, Пасольская ізба. У Сенат уваходзілі члены царскай сям'і, а таксама прызначаныя царом біскупы і вышэйшыя службовыя асобы. Пасольская ізба складалася з 77 дэпутатаў ад шляхты і 51 – ад гмін. Сейм павінен быў збірацца кожныя два года або па меры неабходнасці. У рэчаіснасці, усяго адбылося 4 сейма – у 1818, 1820, 1825 і 1830. Кампетэнцыі Сейма, у параўнанні з канстытуцыяй 1807, былі некалькі пашыраныя: ён мог здзяйсняць заканадаўства ў вобласці суду і адміністрацыйнага права, прымаць рашэнні па пытаннях грашовай сістэмы, падаткаў і бюджэту. Аднак першы бюджэт, насуперак канстытуцыі, зацвердзіў сам цар. Заканадаўчая ініцыятыва належала Дзяржаўнай Радзе, якая складалася з Адміністрацыйнай рады і Агульнага сходу. Адміністрацыйная рада ў 1826 была ператворана ў вышэйшы ўрадавы орган. Адміністрацыйна Царства падпадзялялася на 8 ваяводстваў, якія кіраваліся калегіяльнымі ваяводніцкімі камісіямі. Ваяводствы, у сваю чаргу, дзяліліся на паветы і гміны. Стваралася польскае войска з польскай мовай камандавання і нацыянальнымі мундзірамі. На чале кіравання Царствам стаяў намеснік, прызначаны царом.
Радок 159:
Галоўнакамандуючым польскім войскам быў прызначаны вялікі князь Канстанцін, намеснікам – генерал Зайончэк. Імператарскім камісарам пры Адміністрацыйнай радзе стаў сенатар Н. Н. Навасільцаў.
Палітычныя парадкі ў Царстве Польскім былі больш ліберальнымі, чым у астатняй частцы Расійскай імперыі, аднак канстытуцыйныя правы і свабоды неўзабаве сталі істотна абмяжоўвацца царскай адміністрацыяй. У 1819 была
Мікалай I, уступіўшы на
У 1820-я актывізавалася дзейнасць тайных арганізацый, апазіцыйных па дачыненні да наяўных парадкаў. Найбольш буйнай арганізацыяй было Патрыятычна таварыства, існавалае ў 1821–1826 і ўзначаленае У. Лукасіньскім. У 1828 паўстала тайнае ваеннае таварыства ў афіцэрскай школе падхарунжых (арганізатар – Пётр Высоцкі), якое ставіла сваёй мэтай аднаўленне незалежнасці Польшчы з дапамогай ваеннай рэвалюцыі.
=== Паўстанне 1830—1831 ===
Рэвалюцыя пачалася з узброенага паўстання ў Варшаве ў лістападзе 1830 і паступова ахапіла не толькі польскія землі, але таксама ў і часткі Беларусі, Літвы і Украіны. Асноўнай сілай паўстаўшых былі рэгулярныя фарміраванні польскага войска, падтрыманыя працоўнымі і рамеснікамі Варшавы. Актыўны ўдзел у паўстанні прыняў вядомы польскі гісторык, прафесар Віленскага ўніверсітэта [[І. Лялевель]]. 5 снежня была
Прыняты пасля падаўлення паўстання Арганічны статут 1832 змяніў польскую канстытуцыю. Быў скасаваны сейм, замест якога меркавалася стварыць «сход правінцыйных саслоўяў». Аднак ён так і не быў скліканы. Не пайшло ў жыццё таксама гарадское і сельскае самакіраванне. Да 1841 захоўваўся толькі Дзяржаўная рада як кансультатыўны орган пры Расійскай Дзяржаўнай радзе. У 1857 ваяводствы былі пераназваныя ў губерні з губернатарамі на чале.
Радок 184:
Стварэнне Кракаўскай рэспублікі пад назвай "Вольны горад Кракаў" у 1815 было следствам спрэчак паміж Расіяй і Аўстрыяй. Фармальна горадам кіравалі выбарныя органы – Сенат і сход прадстаўнікоў, фактычна – створаная ў 1816 "Арганізацыйная камісія" з рэзідэнтаў Аўстрыі, Прусіі і Расіі.
Пасля падаўлення паўстання 1830–1831 у Царстве Польскім Мікалай I у Мюнхенгрэце дамовіўся з аўстрыйскім канцлерам К. Метэрніхам аб сумеснай палітыцы ў дачыненні Кракава. У 1833 у горадзе была
22 студзеня 1846 у горадзе пачалося паўстанне. Было абвешчана аб стварэнні Нацыянальнага ўрада Польскай рэспублікі, які выступіў з Маніфестам да польскага народа. Вялікую ролю ў кіраўніцтве паўстаннем згуляў Э. Дэмбоўскі – аўтар дэкрэтаў і заклікаў урада, у тым ліку, дэкрэту аб адмене паншчыны. Паўстаўшыя змаглі пратрымацца толькі 9 дзён. Неўзабаве ў горад уступіла аўстрыйскае войска і статус вольнага горада быў ліквідаваны.
Радок 191:
Пасля падаўлення паўстання 1863–1864 Царства Польскае было канчаткова інкарпаравана ў склад Расіі. Былі ліквідаваныя інстытут намесніцтва, Дзяржаўная рада, урадавыя камісіі Царства, а само яно было пераназвана ў Прывіслінскі край. Праводзілася русіфікацыя навучальных устаноў.
Прускія ўлады таксама імкнуліся да ліквідацыі нацыянальных асаблівасцей польскіх земляў, якія ўваходзілі ў Прусію. У 1867 Вялікае княства Познаньское, створанае па рашэнні Венскага кангрэса 1815, якое мела ўласныя адміністрацыйныя інстытуты, стала часткай Поўнача-Германскага саюза, а ў 1871 – Германскай імперыі. Палякаў выцяснялі з дзяржаўных устаноў, польская мова ў судзе і адміністрацыі замянялася нямецкай. Для скупкі немцамі польскім земляў была
На польскіх землях, якія знаходзіліся пад уладай Аўстра-Венгрыі, сітуацыя была некалькі іншая. Галіцыя атрымала шырокую аўтаномію, была
У грамадска-палітычным жыцці Польшчы пасля 1864 з'явілася плынь «угадоўцаў» – прыхільнікаў
У 1890-я паўстала нацыянальна-дэмакратычная плынь, якая ў 1893 стварыла нелегальную Нацыянальную лігу на чале з Р. Дмоўскім. У 1897 Ліга сфарміравала Нацыянальна-дэмакратычную партыю (эндэкі). Праграма апошняй абвясціла прынцып класавай салідарнасці, злучаны з недаверам і варожасцю да іншых народаў. У палітычнай сферы партыя выступала за захаванне аўтаноміі Царства Польскага ў рамках Расійскай імперыі.
Інтарэсы сялян абараняла Народная партыя (''Stronnictwo Ludowe''), створаная ў 1895 у Галіцыі. Партыя выступала за дэмакратызацыю сістэмы выбараў, палягчэнне падатковага цяжару, урэгуляванне сялянскіх павіннасцей, а з 1903 – высунула патрабаванне наданя Польшчы незалежнасці. У 1897 была
У 1880-я з'явіліся і першыя працоўныя партыі. У 1882 была
=== Рэвалюцыя 1905-1907 ===
Рэвалюцыя 1905–1907 ахапіла і польскія землі. У студзені-лютым 1905 у Царстве Польскім страйкавалі 93,2%
Актыўную ролю ў руху згулялі сацыял-дэмакратычныя партыі, а таксама створаны ў 1904 Польскі сялянскі саюз, які высунуў лозунгі незалежнасці Польшчы і падтрымкі пралетарыяту ў яго барацьбе за дэмакратычныя ператварэнні. У той жа час «угадоўцы», якія аб'ядналіся ў кастрычніку 1905 у Партыю рэальнай палітыкі, засталіся на пазіцыях лаяльнасці царызму, высоўваючы толькі лозунг аўтаноміі. Падобную пазіцыю займалі і эндэкі. У гады рэвалюцыі адбыўся раскол у ППС: паўсталі ППС – рэвалюцыйная фракцыя (пад кіраўніцтвам Ю. Пілсудскага) і ППС-левіца. Прыхільнікі Пілсудскага асноўны ўпор рабілі на ваенную падрыхтоўку паўстання супраць царызму за незалежнасць Польшчы і, у адрозненне ад Левіцы, займалі нацыяналістычныя пазіцыі.
Радок 219:
7 лістапада [[1918]] у Любліне быў створаны Часовы народны ўрад на чале з І. Дашыньскім. У маніфесце да польскага народа ўрад абвясціў стварэнне Польскай народнай рэспублікі, вынясенне на разгляд будучага Заканадаўчага сейма прапаноў аб адчужэнні буйной зямельнай уласнасці і нацыяналізацыі некаторых галін прамысловасці.
[[11 лістапада]] рэгенцкая рада (створаная нямецкімі і аўстрыйскімі ўладамі ў верасні 1917) перадала [[
28 лістапада 1918 быў прыняты дэкрэт аб выбарах ва Устаноўчы сейм, які ўстанаўліваў усеагульнае, роўнае, прамое выбарчае права пры таемным галасаванні. Выбары ў сейм адбыліся 26 студзеня [[1919]].
Радок 225:
Адносную большасць пры падтрымцы каталіцкай царквы атрымаў Народна-нацыянальны саюз (блок арганізацый, блізкіх да эндекаў). 20 лютага сеймам была прынятая Малая канстытуцыя, якая захоўвала сваю сілу да сакавіка 1921, Пілсудскі захаваў свой пост начальніка дзяржавы, але станавіўся адказным перад сеймам. Былі прынятыя таксама Асновы зямельнай рэформы, якія ўстанаўлівалі дапушчальны памер землеўладанняў і памякчалі сацыяльную напружанасць на сяле.
Парыжская мірная канферэнцыя 1919 юрыдычна аформіла аднаўленне незалежнай Польшчы. Межы дзяржавы на захадзе і поўначы былі вызначаныя Версальскім мірным дагаворам, а таксама, пасля паўстання ў Сілезіі, рашэннем Рады паслоў вялікіх дзяржаў ад 20 лістапада 1921 Верхняя Сілезія, паводле гэтага рашэння, была
[[Рыжскі мір]] 1921, які падвеў рахунак [[польска-савецкая вайна|савецка-польскай вайны 1919–1920]] быў тэрытарыяльным кампрамісам. Ён усталяваў усходнія межы Польшчы. У выніку ў складзе польскай дзяржавы апынуліся Заходняя Украіна і Заходняя Беларусь. Вільня і Віленская вобласць увайшлі ў склад Польшчы ў 1922.
== Міжваенная Польшча<!--Калі ласка, не змяняйце гэту назву, на яе ідзе перасылка з «Другая Рэч Паспалітая»--> ==
[[Выява:Pilsudski.JPG|thumb|left|150px|[[
Канстытуцыя Польшчы, прынятая 17 сакавіка 1921, усталявала ў краіне парламенцкую рэспубліку. Заканадаўчая ўлада здзейснялася Сеймам (які складаўся з 444 дэпутатаў) і Сенатам (куды ўваходзілі 111 сенатараў). Акрамя заканадаўчых, Сейм меў кантрольныя паўнамоцтвы, Сейм і Сенат — элекцыйныя (выбары прэзідэнта). Выканаўчая ўлада даручалася ўраду і прэзідэнту, паўнамоцтвы якога былі абмежаваныя. Кожны дзяржаўны акт прэзідэнта павінен быў быць пацверджаны подпісамі прэм'ер-міністра і адпаведнага міністра. Акрамя палітычных правоў і
Выбары ў Сейм і Сенат па новай канстытуцыі праходзілі ў лістападзе 1922 Правыя партыі (эндэкі, хрысціянскія дэмакраты і інш.) аб'ядналіся ў выбарчы блок Хрысціянскі саюз нацыянальнага адзінства, у прастамоўі — «Хьена» (т.е. гіена). Гэты блок, які выступаў за паланізацыю краіны, атрымаў 29% галасоў выбаршчыкаў і правёў у сойм 169 дэпутатаў. Ім супрацьстаяў Блок нацыянальных меншасцей, галоўным патрабаваннем якога было нацыянальнае раўнапраўе (56 дэпутатаў). ПСЛ — «Пяст» і ПСЛ — «Вызволене» (партыі, узніклыя ў выніку расколаў ПСЛ і ПСЛ — «Левіцы») атрымалі адпаведна 70 і 49 мандатаў. ППС мела ў сойме 41 дэпутата.
Радок 248:
== 2-я Сусветная вайна ==
Напаўшы на Польшчу 1 верасня 1939, нямецкія войскі на працягу месяца акупіравалі вялікую частку польскіх тэрыторый. Англія і Францыя, нягледзячы на дадзеныя імі Польшчы гарантыі, ніякай дапамогі ёй не аказалі. 17 верасня часткі Чырвонай Арміі ўступілі на тэрыторыю Заходняй Украіны і Заходняй Беларусі, якія ўваходзілі ў склад Польшчы. Вільня з вобласцю былі
Польскія землі былі
Польскія землі, уключаныя ў склад Германіі, былі
Генерал-губернатарства ў адміністрацыйным дачыненні ў склад рэйха не ўваходзіла, але лічылася падуладнай яму тэрыторыяй. Узначальваў яго генерал-губернатар Г. Франк, якому падпарадкоўваўся мясцовы ўрад з нямецкіх службоўцаў. З польскай адміністрацыі захаваліся толькі мясцовыя выканаўчыя органы самакіравання ў гарадах і сельскіх акругах. Адмысловае месца ў сістэме органаў улады займала паліцыя, начальнік якой адначасова выконваў функцыі камісара рэйха па справах германізацыі. Для польскага насельніцтва была ўведзена працоўная павіннасць, забеспячэнне здзяйснялася па картачнай сістэме. Дапушчаліся польскія пачатковыя і прафесійныя школы. Самым цяжкім было становішча яўрэяў, якіх сагналі ў гета.
Радок 258:
30 верасня 1939 у Парыжы быў сфарміравана польскі ўрад у эміграцыі на чале з генералам У. Сікорскім. У яго ўвайшлі прадстаўнікі Нацыянальнай партыі, ПСС і Партыі працы. У снежні быў створана Нацыянальная рада (''Rada Narodowa'') – дарадчы орган, закліканы гуляць ролю пераемніка парламента. Галоўнай мэтай урада абвяшчалася вызваленне польскіх земляў ад акупацыі і стварэнне для гэтай мэты 100-тысячнага войска на тэрыторыі Францыі. Пасля паразы Францыі ўрад перабраўся ў Лондан, а польскі корпус ахоўваў узбярэжжа Шатландыі.
На акупаваных польскіх тэрыторыях з падпольных груп па распараджэнні Сікорскага быў адукаваны Саюз узброенай барацьбы (ЗВЗ) на чале з палкоўнікам З. Равецкім ("Грот"), пазней пераназваны ў [[Армія Краёва|Армію Краёву]] (АК). Акрамя падпарадкаваных ураду ў Польшчы дзейнічалі і іншыя групы Супрацівы – "барыкадаўцы", Рэвалюцыйныя рабоча-сялянскія рады і інш. Пры актыўным удзеле Г. Дзімітрава ў пачатку 1942 на тэрыторыі Польшчы была
Пасля нападу Германіі на СССР дачыненне У. Сікорскага да савецкага ўрада змянілася. 30 ліпеня 1941 у Лондане быў заключаны савецка-польскі дагавор. 14 жніўня быў падпісаны дагавор аб фарміраванні на тэрыторыі СССР польскага войска, а 4 снежня – Дэкларацыя аб сяброўстве і ўзаемадапамозе паміж абедзвюма краінамі. На харчаванне, абмундзіраванне і ўзбраенне войска, якое ўзначаліў генерал У. Андерс, савецкім урадам быў вылучаны крэдыт у памеры 65 млн. руб. Аднак у далейшым адносіны паміж савецкім і польскім урадамі пагоршыліся. У 1943, калі стала вядома аб выяўленні пахаванняў польскіх афіцэраў у [[Катынь|Катыні]], члены ўрада Сікорскага заявілі аб неабходнасці правесці незалежнае расследаванне з удзелам Міжнароднага Чырвонага Крыжа. У адказ на гэта Сталін абвінаваціў польскі бок у змове з Гітлерам і заявіў аб разрыве адносін з эміграцыйным урадам.
Радок 264:
Польскаму руху Супраціву не атрымалася стварыць адзіны фронт барацьбы супраць акупантаў. У 1943–1944 у ім канчаткова склалася дзве асноўныя палітычныя групоўкі, якія супрацьстаяць адзін аднаму. Адна з іх была пад кіраўніцтвам лонданскага ўрада (які пасля згубы Сікорскага ўзначаліў З. Мікалайчык) і арыентавалася на заходнія дзяржавы, іншая, якая лічыла галоўным саюзнікам Польшчы СССР, – ППР. ППР на базе ўзброеных атрадаў камуністычнага падполля яшчэ ў 1942 сфарміравала Гвардыю Людову (ГЛ), якая развярнула актыўную барацьбу з нямецкімі акупантамі. На тэрыторыі Польшчы дзейнічала і вельмі правая ўзброеная групоўка – Нацыянальныя ўзброеныя сілы (НСЗ), разглядалая СССР і камуністаў у якасці "ворага № 1".
1 студзеня 1944 на канспіратыўным зборы ў Варшаве была
21 ліпеня 1944 савецкія войскі разам з 1-й Польскай арміяй уступілі на польскую тэрыторыю. 22 ліпеня ў г. Хэлме быў сфарміраваны [[Польскі камітэт нацыянальнага вызвалення]] (ПКНВ), якое ўзначаліў сацыяліст [[Э. Асубка-Мараўскі]]. У склад ПКНВ увайшлі прадстаўнікі ППР, ППС, Народнай партыі (СЛ) і Дэмакратычнай партыі (СД). У Маніфесце камітэта лонданскі ўрад аб'яўлялася самазваным і абвяшчалася, што камітэт будзе дзейнічаць на аснове канстытуцыі 1921. Дэкрэтам КРН [[1-я Польская армія]] і [[Войска Людова]] былі аб'яднаныя ў [[Войска Польскае]] на чале з генералам М. Жымерскім. 26 ліпеня паміж СССР і ПКНВ быў падпісаны дагавор, у якім прызнавалася ўлада апошняга на вызваленай польскай тэрыторыі. Мяжа паміж СССР і польскай дзяржавай усталёўвалася па «лініі Керзона» з некаторымі адступамі на карысць Польшчы. У верасні 1944 ПКНВ прыняў дэкрэт, які даў магчымасць пачаць правядзенне аграрнай рэформы. У выніку 1 млн. сялянскіх сем'яў бясплатна атрымалі 6 млн. га землі.
У той жа час лонданскі ўрад і АК, не жадаючы перадаваць уладу ў Польшчы ў рукі левых сіл, распрацавалі план аперацыі «Бура», які прадугледжваў па меры адступу нямецкіх войскаў заняцце польскіх тэрыторый сіламі АК і фарміраванне там органаў улады. 1 аўгуста 1944 АК без узгаднення з савецкім камандаваннем і камандаваннем Войска Польскага падняла ў Варшаве паўстанне, якое з'явілася гераічнай старонкай у гісторыі вызваленчай барацьбы польскага народа супраць гітлераўскіх акупантаў. Паўстанне, якое доўжылася 63 дня, пачалося ў неспрыяльных умовах. Супраць 15–16 тыс. нямецкіх салдат і афіцэраў ваявалі ўсяго 2,5 тыс. паўстанцаў. Паўстанне было жорстка падушанае, але скавала буйныя сілы гітлераўскіх войскаў, яно аказала рэальную дапамогу Чырвонага Арміі.
Радок 273:
== Пасляваенная Польшча ==
Лёс пасляваеннай Польшчы быў вырашаны на [[Ялцінская канферэнцыя|Ялцінскай]] (люты 1945) і [[Патсдамская канферэнцыя|Патсдамскай]] (ліпень-верасень 1945) канферэнцыях. У адпаведнасці з ялцінскімі дамоўленасцямі Часовы ўрад у чэрвені 1945 быў пашыраны, уключыў палітыкаў з лонданскага лагера, і ператворана ў Часовы ўрад нацыянальнага адзінства. Главой урада застаўся Э. Асубка-Мараўскі, а яго намеснікамі сталі У. Гамулка (ад ППР) і З. Мікалайчык. Па ініцыятыве апошняга ў ліпені 1945 была
Па пытанні аб межах на Ялцінскай канферэнцыі было прынята кампраміснае рашэнне, але без удзелу польскага боку. Усходнія межы былі вызначаныя ў асноўным па «[[лінія Керзона|лініі Керзона]]», адзначалася таксама, што «''Польшча мусіць атрымаць істотныя прырашчэнні тэрыторыі на поўначы і захадзе''». [[Дэ-факта]] заходнія межы Польшчы былі ўсталяваныя ў лютым 1945 па лініі Одра — Ніса Лужыцкая, а затым зацверджаныя Патсдамскай канферэнцыяй. У выніку Польшча атрымала буйныя марскія парты Гданьск і Шчэцін, а таксама прамыслова развітыя раёны Сілезіі. Немцы з гэтых земляў падлягалі перасяленню.
Самой буйной палітычнай партыяй Польшчы да пачатку 1946 стала партыя Мікалайчика — ПСЛ, якая налічвала больш 500 тыс. членаў і якая з'яўлялася легальнай апазіцыяй ППР і ладу народнай дэмакратыі. У снежні 1945 была
3 студзеня 1946 быў прыняты закон аб нацыяналізацыі прамысловых прадпрыемстваў з лікам
22 ліпеня 1946, у першыя ўгодкі апублікавання Маніфеста ПКНВ, дзень 22 ліпеня быў абвешчаны нацыянальным святам Адраджэння Польшчы. У сувязі з гэтым быў прыняты дэкрэт аб амністыі ўдзельнікаў узброенага падполля, які даў магчымасць вярнуцца да мірнага жыцця 22 тыс. чалавек. Аднак у верасні 1945 паўстала новая арганізацыя «Воля і незалежнасць». Іншыя ўзброеныя фарміраванні таксама працягвалі дзейнічаць.
Радок 289:
Пасля выбараў пачаліся рознагалоссі як у апазіцыі, так і ў партыях кіруючага блока. Мікалайчык і некаторыя іншыя правыя лідары пакінулі краіну, і ПСЛ у канцы 1947 перайшоў да палітыкі супрацоўніцтва з урадам. III пленум ЦК ППР, які праходзіў 31 жніўня — 3 верасня 1948, прыняў рэзалюцыю Аб праванацыяналістычным ухіле. У. Гамулка быў вызвалены ад абавязкаў Генеральнага сакратара ЦК, новы курс партыі ўсё больш стаў нагадваць капіраванне досведу савецкіх камуністаў. Новым Генеральным сакратаром быў абраны Б. Берут.
У снежні 1948 адбыўся аб'яднаўчы з'езд ППР і ППС, на якім была
З 1949 у Польшчы сталі закладвацца асновы палітычнай сістэмы, створанай па савецкім узоры. Ядром гэтай сістэмы стала ПАРП, але захаваліся і некаторыя элементы шматпартыйнасці. Аб'яднаная сялянская партыя, створаная ў 1949 на з'ездзе людоўскіх партый, і Дэмакратычная партыя прызналі кіруючую ролю ПАРП. Партыя працы абвясціла аб самароспуску. У эканоміцы сталі ўкараняцца савецкія метады кіравання, падвышэння прадукцыйнасці працы, новая палітыка ў вёсцы прадугледжвала правядзенне калектывізацыі сельскай гаспадаркі. Для індывідуальнага сялянства былі
У 1952 была прынятая новая канстытуцыя, якая замацавала змены ў Польшчы. Польшча стала Польскай Народнай Рэспублікай.
Радок 300:
На выбарах у Сейм у кастрычніку 1952 па новай канстытуцыі барацьбы паміж кандыдатамі не было, ПОРП і яе саюзнікі выступалі адзіным спісам. Размеркаванне месцаў было загадзя ўзгодненае, прычым больш паловы з іх атрымала ПОРП. Сейм абраў старшынёй Дзяржрады А. Завадскага, старшынёй Рады міністраў – Б. Берута.
Падчас рэалізацый Шасцігадовага плану былі дасягнуты пэўныя поспехі: пабудавана больш 500 буйных прамысловых аб'ектаў, паўсталі новыя галіны прамысловасці (аўтамабілебудаванне, суднабудаванне). У 1952 была
Пасля смерці Сталіна ў 1953 у розных пластах польскага грамадства стала нарастаць крытычнае стаўленне да палітыкі ПОРП. Партыі-саюзнікі выказвалі незадаволенасць сваім нераўназначным становішчам у сістэме дзяржаўнай улады. У прэсе разгарнулася шырокая дыскусія, удзельнікі якой выступалі супраць фальсіфікацыі гісторыі Польшчы. Высоўваліся патрабаванні пашырэння паўнамоцтваў сейма. У чэрвені 1956 успыхнуў страйк на машынабудаўнічым заводзе ў Познані, да якога далучыліся і іншыя працоўныя горада. Маніфестанты разграмілі будынак мясцовага камітэта ПОРП, атакавалі будынкі аддзяленняў дзяржбяспекі і міліцыі. Для падаўлення выступу ў Познань былі накіраваныя войскі.
Радок 306:
Нарастанне палітычнага крызісу было прыпынена ў кастрычніку 1956 абраннем У. Гамулкі Першым сакратаром ЦК ПОРП. Быў абвешчаны новы курс партыі – "польскі шлях да сацыялізму", зместам якога станавілася дэмакратызацыя грамадскага жыцця і дэцэнтралізацыя кіравання эканомікай. ПОРП урэгулявала ўзаемаадносіны з каталіцкай царквой, да выканання абавязкаў прымаса вярнуўся кардынал З. Вышыньскі, арыштаваны ў 1953.
Аднак ужо ў пачатку 1960-х стаў назірацца адыход ад лініі кастрычніка 1956, Сейм
Пік крызісу быў адзначаны снежаньскімі падзеямі 1970. 12 снежня было абвешчана аб падвышэнні цэнаў на асноўныя прадукты харчавання, што выклікала хвалю незадаволенасці ў краіне. 14 снежня пачаліся страйкі на суднаверфях Гданьска і Гдыні, да якіх далучыліся працоўныя і іншых прадпрыемстваў. Страйкі перараслі ў масавыя беспарадкі, якія суправаджаліся нападамі на мясцовыя партыйныя камітэты і грамадскія будынкі. Ужыванне зброі сіламі парадку прывяло да сур'ёзных наступстваў: 44 чалавека было забіта і 1164 – параненыя.
20 снежня 1970 на VII пленуме ЦК ПОРП было прынята рашэнне аб абранні Першым сакратаром ЦК аднаго з лідараў тэхнакратычнай групоўкі ў польскім кіраўніцтве – Э. Герэка. Рашэнне аб падвышэнні цэнаў было скасавана, падвышаная зарплата нізкааплатным катэгорыям
Аднак разам з ростам нацыянальнага прыбытку расла і знешняя запазычанасць, якую не атрымалася сплаціць, як гэта было запланавана, экспартам польскіх тавараў. Пагаршэнне эканамічнай кан'юктуры на знешнім рынку, рост цэнаў на нафту негатыўна адбіліся на прамысловасці краіны. З 1974 у эканоміцы з'явіліся першыя прыкметы інфляцыі. Спробы адкарэктаваць структуру інвестыцый у карысць пашырэння вытворчасці сродкаў спажывання натыкнуліся на
Кіраўніцтва ПОРП не змагло адэкватна ацаніць дасягнуты ўзровень эканамічнага і палітычнага развіцця Польшчы. Сцвярджалася, што краіна ўступіла ў перыяд будаўніцтва развітога сацыялізму. У першым артыкуле абноўленай у лютым 1976 канстытуцыі ПНР Польшча характарызавалася як сацыялістычная дзяржава. Была замацавана таксама кіруючая роля ПОРП у грамадстве.
Увосень 1976 у Польшчы актывізаваліся апазіцыйныя сілы. У Польшчы паўстаў Камітэт абароны працаўнікоў, пераназваны пазней у Камітэт сацыяльнай абароны (КОС – КОР). У раздзеле яго ўсталі Я. Куронь, А. Міхнік і Я. Ліпскі. З 1978 сталі стварацца незалежныя прафсаюзы, а ў верасні 1979 была
=== Палітычны крызіс ===
Цяжкі і самы працяглы ў гісторыі краіны палітычны крызіс ахапіў Польшчу з лета 1980. Непасрэднай падставай да яго стала рашэнне ўрада Э. Бабюха ўвесці з 1 ліпеня камерцыйныя цэны на мяса. На шматлікіх прадпрыемствах Варшавы, Лодзі, Беластока, Познані, Гдыні і іншых гарадоў успыхнулі стыхійныя страйкі. У Гданьску застрайкавалі адразу 140 прадпрыемстваў. Першапачаткова патрабаванні
Для зняцця напружанасці Галоўная рада епіскапата Польшчы заклікаў да дыялогу паміж уладамі і грамадствам. Урад пашўла на перамовы з працоўнымі. У канцы жніўня – пачатку верасня былі падпісаныя адпаведныя
На VI пленуме ЦК ПОРП (верасень-кастрычнік 1980) Першым сакратаром ЦК быў абраны Ст. Каня, які падтрымаў курс на грамадскую згоду. У той жа час адбылося і арганізацыйнае афармленне апазіцыі: у верасні быў афіцыйна зарэгістраваны незалежны самакіраваны прафсаюз «Салідарнасць» на чале з [[Л. Валенса]]й. Колькасць прафсаюза імкліва расла, у яго ўступалі і члены ПОРП. Паступова прафсаюз ператвараўся ў масавую палітычную арганізацыю.
Радок 327:
У лютым 1981 главой урада стаў генерал [[В. Ярузельскі]]. Для ўрэгулявання ўзаемаадносін з «Салідарнасцю» быў створаны адмысловы камітэт на чале з М. Ракаўскім. Аднак кіраўніцтва прафсаюза захавала курс на канфрантацыю з урадам. Каб вырваць ва ўрада як мага больш саступак, яно шляхам страйкаў імкнулася справацыраваць дэстабілізацыю грамадства. Страйкі дапаўняліся «галоднымі маршамі» і студэнцкімі хваляваннямі. I з'езд «Салідарнасці», які праходзіў у верасні 1981 абвясціў неабходнасць пераходу да «самакіраванай дэмакратычнай Польшчы». Вынікі з'езду і бесперапынныя страйкі ў краіне выклікалі сур'ёзную трывогу ў шэрагах ПОРП. Кастрычніцкі 1981 пленум ЦК заклікаў камуністаў пакінуць шэрагі «Салідарнасці» і абраў Першым сакратаром В. Ярузельскага, які захаваў за сабою пасты прэм'ер-міністра і міністра нацыянальнай абароны. 31 кастрычніка Сейм ПНР асудзіў радыкальныя дзеянні "Салідарнасці", а ў ноч з 12 на 13 снежня на ўсёй тэрыторыі Польшчы было ўведзена ваеннае становішча, якое дзейнічала да ліпеня 1983. Уся паўната ўлады перайшла да Ваеннай рады нацыянальнага выратавання пад старшынствам Ярузельскага. Радыкальныя лідары «Салідарнасці» былі інтэрнаваныя.
Напярэдадні адмены ваеннага становішча былі
Перабудова ў СССР дала новы імпульс рэформам у Польшчы. У лістападзе 1985 В. Ярузельскі быў прызначаны старшынёй Дзяржаўнай рады НПР, а главой урада стаў прафесійны эканаміст [[З. Меснер]]. Урад узяў курс на ўкараненне рыначных механізмаў у эканоміку, удасканаленне сістэмы гаспразліка і самакіравання прадпрыемстваў, пачалася рэформа сістэмы падаткаабкладання. Адначасова адбываліся змены і ў палітычнай сістэме, у якую ўкараняліся элементы прамой дэмакратыі (кансультацыі з грамадскасцю, рэферэндумы). Узрасла роля прадстаўнічых органаў улады, першым чынам – Сейма. Актыўную ролю ў абароне інтарэсаў
З 1987 унутранае становішча ў Польшчы ізноў пачала пагаршацца. З 1 лютага 1988 цэны на асноўныя прадукты харчавання падвысіліся ў сярэднім на 30%, квартплата і камунальныя паслугі – на 50%. 20 жніўня Выканаўчы камітэт Усепольскага пагаднення прафсаюзаў выступіў з заявай аб вотуме недаверу ўраду. У гэтых умовах VIII пленум ЦК ПОРП (жнівень 1988) прыняў рашэнне аб аднаўленні дыялогу з апазіцыяй. У верасні ўрад ПНР узначаліў М. Ракоўскі, прыхільнік правядзення дэмакратычных рэформ. Склад урада быў значна абноўлены.
З 6 лютага па 5 красавіка ў Польшчы прайшлі паседжанні «круглага стала», у якім удзельнічалі прадстаўнікі ўлады і апазіцыі, першым чынам – «Салідарнасці». Была дасягнута дамоўленасць аб рэформе палітычнай сістэмы, прафсаюзным плюралізме, правядзенні дэмакратычных выбараў у органы ўлады, увядзенні тэрытарыяльнага самакіравання, рыначных адносін і канкурэнцыі. Меркавалася скасаваць Дзяржаўную раду ПНР і аднавіць інстытут прэзідэнцтва, а таксама Сенат. Адпаведныя змены былі
У чэрвені 1989 на выбарах у Сейм і Сенат апазіцыя дасягнула значных поспехаў: яе прадстаўнікі атрымалі 161 месца з 460 у Сейме (па квоце) і 99 з 100 у Сенаце (у выніку вольных выбараў). Прэзідэнтам з перавагай усяго на 1 голас быў абраны В. Ярузельскі, старшынёй урада стаў дзеяч «Салідарнасці» Т. Мазавецкі. 29 снежня ў польскую Канстытуцыю былі
== Сучасная Польшча ==
[[Выява:Europe location POL.png|thumb|right|300px
У снежні 1990 да ўлады прыйшлі кіраўнікі «Салідарнасці» на чале з Л. Валенсай, які быў абраны прэзідэнтам Польшчы ў выніку ўсенароднага галасавання ў другім туры. На сваёй інаугурацыі 22 снежня ён абвясціў стварэнне Трэцяй Рэчы Паспалітай (''III Rzeczpospolita''). Новым прэм'ерам стаў Я. К. Бялецкі, прыхільнік ліберальнай эканамічнай палітыкі.
Радок 347:
Выбары 1993 праходзілі ўжо па новым законе аб выбарах, прынятаму 22 мая. У адпаведнасці з гэтым законам быў усталяваны 5% бар'ер для выбарных аб'яднанняў і 8% — для выбарных блокаў. У Сейм прайшлі прадстаўнікі шасці аб'яднанняў, прычым пераканаўчую перамогу атрымалі прадстаўнікі левых: Саюз дэмакратычных левых сіл (20,4 %) і Польская сялянская партыя — ПСЛ (15,4 %). Апошнія ўтварылі ўрадавую кааліцыю, у галаве ўрада стаў лідар аграрыяў У. Паўляк. На прэзідэнцкіх выбарах увосень 1995 таксама перамог прадстаўнік левых — [[А. Квасьнеўскі]], які набраў у другім туры 51,72% галасоў выбаршчыкаў. Яго супернік — Л. Валенса — сабраў 48,9% галасоў. Аднак з-за рознагалоссяў ва ўрадавай кааліцыі, а таксама антыўрадавай кампаніі апазіцыі, якая абвінаваціла прэм'ер-міністра Ю. Алексу ў супрацоўніцтве з савецкай дзяржбяспекай, у перыяд 1993—1997 таксама тры разу мяняўся склад урада.
25 мая 1997 перыяд канстытуцыйных рэформ, распачаты ў 1989, завяршыўся прыняццем новай Канстытуцыі, якая была
Пасля паразы на выбарах 1997, левыя сілы ізноў атрымалі перамогу як на парламенцкіх, так і на прэзідэнцкіх выбарах. Саюз дэмакратычных левых сіл, пасля самароспуску СДРП у 1999 сталы палітычнай партыяй, у кааліцыі з Саюзам працы на выбарах у Сейм у верасні 2001 набраў 41% галасоў выбаршчыкаў і атрымаў 216 месцаў з 460. У Сенаце кааліцыя мае 75 месцаў з 100. Аляксандр Квасьнеўскі 8 кастрычніка 2000 ізноў стаў прэзідэнтам Польшчы, перамогшы сваіх супернікаў ужо ў першым туры.
|