|
У [[1970]] пачалася капітальная перабудова старога тэатральнага будынка. У [[1977]] тэатр пераехаў у ізноў пабудаваны будынак і адкрыў свой тэатральны сезон спектаклем «[[Пінская шляхта]]» [[Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч|Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча]], імя якога тэатр носіць з канца [[1977]].
У тыя часы ў мастацкім накірункукірунку тэатра асноўнай была героіка-патрыятычная праблематыка, аб чым гавораць спектаклі “Хлопец«Хлопец з нашага горада”горада» К. Сіманава, “А«А досвіткі тут ціхія”ціхія» паводле Б. Васільева, “Драматычная«Драматычная песня”песня» Б. РавенсікхРавенсікіх і А. Анчарава паводле М. Астроўскага, “Абеліскі”«Абеліскі» А. Саннікава, а таксама першае сцэнічнае ўвасабленне п’есып'есы “Трыбунал”«Трыбунал» А. Макаёнка (рэжысеррэжысёр У. Шыманскі). Варта адзначыць цікавае выкананне роляў ў спектаклях таго часу акцераміакцёрамі П. Масцеравым, Т. Бандарчык, Н. Калаптур, Б. Баевым, Ю. Саевіч.
Другім кірункам тэатра ў той час быў зварот да сучаснай савецкай драматургіі. У афішы тэатра з'явіліся спектаклі па п’есахп'есах Б. Васільева, Л. Жухавіцкага, І. Друцэ, А. ІаселіаніІаселіяні, Р. Ібрагімбекава, В. Розава, Ю. Эдліса, М. Варфаламеева і іншых. З 1970га паУ 1978ы1970—1978 годгадах тэатр не меў свайго памяшкання, працаваць прыходзіласядаводзілася не ў лепшых умовах, але гэта не перашкодзіла звяртацца да класічных аўтараў: “Даходнае«Даходнае месца”месца» і “Не«Не ўсё кату месленіца” масленіца» А. Астроўскага, “Ідыёт”«Ідыёт» паводле Ф. Дастаеўскага, “Несцерка”«Несцерка» В. Вольскага, “Вей«Вей, ветрык”ветрык» Я. Райніса, “Дзікун”«Дзікун» Вальтэра. ▼
Другім напрамкам тэатра ў той час быў зварот да сучаснай савецкай драматургіі. У афішы тэатра з’явіліся
▲спектаклі па п’есах Б. Васільева, Л. Жухавіцкага, І. Друцэ, А. Іаселіані, Р.Ібрагімбекава, В. Розава, Ю. Эдліса, М. Варфаламеева і іншых. З 1970га па 1978ы год тэатр не меў свайго памяшкання, працаваць прыходзілася не ў лепшых умовах, але гэта не перашкодзіла звяртацца да класічных аўтараў: “Даходнае месца” і “Не ўсё кату месленіца” А. Астроўскага, “Ідыёт” паводле Ф. Дастаеўскага, “Несцерка” В. Вольскага, “Вей, ветрык” Я. Райніса, “Дзікун” Вальтэра.
У 1978 годзе трупа пераехала ў адноўлены будынак тэатра і адкрыла сезон спектаклем “Пінская«Пінская шляхта”шляхта» В. Дуніна-Марцінкевіча ў пастаноўцы Б. Уторава.
У гэты час пад кіраўніцтвам дасведчанага рэжысерарэжысёра Ф. Пуховіча пленнаплённа працуюць рэжысерырэжысёры А. Каменская, У. Унукаў, В. Смяян, В. Баркоўскі. Яркія сцэнічныя вобразы ствараюць артысты Л. Федчанка, Б. Баеў, Г. Кліменка, Л. Бархатава, Т. Міронава, Ю. Саевіч, А. Бендава, Я. Грахаў, Ж. Зарэмба.
Распачатае Ф. Пуховічам актыўнае супрацоўніцтва з беларускімі драматургамі працягвае і М. Кавальчык. На сцэне з’яўляюццаз'яўляюцца спектаклі па п’есахп'есах А. Асташонка, Я. Шабана, А. Петрашкевіча, В. Бабровіча, Р. Смольскага і Ю. Сохара, І. Шамякіна. М. Кавальчык ажыццявіў пастаноўку п’есып'есы А. Асташонка “Камедыянт«Камедыянт, альбо УзнесласцьУзнёсласць сумнай надзеі”надзеі», прысвечанай жыццю і дзейнасці В. Дуніна-Марцінкевіча. Сцэнічны вобраз Вінцэнта выдатна ўвасобіў артыст В. Міхайлаў.
і дзейнасці В. Дуніна-Марцінкевіча. Сцэнічны вобраз Вінцэнта выдатна ўвасобіў артыст В. Міхайлаў.
Варта адзнычыцьадзначыць наступныя спектаклі таго часу: “Стары«Стары дом”дом» А. Казанцава (рэж. М. Трухан і [[В. Баркоўскі]]), “Насланнё”«Насланнё» А. Галіна, “Лесвіца«Лесвіца у неба”неба» М. Слуцкіса (рэж. М. Кавальчык), “Шрамы«Шрамы на сэрцы”сэрцы» Я. Шабана і “Заўтра«Заўтра была вайна”вайна» Б. Васільева (рэж. В. Баркоўскі), “Вуліца«Вуліца Шалом-Алейхема, 40”40» А. Ставіцкага (рэж. М. Магілеўскі).
З пачатку 1990-ых гадоў у рэпертуары тэатра з'яўляцца ўсе больш спектакляў на беларускай мове. Гэта «Прымакі» Я. Купалы, «Янка і Ружа» У. Ягоўдзіка і «Матылі» [[У. Няфёд]]а (рэж. С. Кліменка), «Мікітаў лапаць» М. Чарота (рэж. А. Дубовік), «Беларускія жарты» М. Гарэцкага і Л. Родзевіча (рэж. С. Кабанаў), «Калізей» М. Матукоўскага (рэж. Г. Несцер), «Вечары ў Люцінцы» па творах В. Дуніна-Марцінкевіча (рэж. В. Караткевіч).
З пачатку 90-ых гадоў у рэпертуары тэатра
з’яўляцца ўсе больш спектакляў на беларускай мове. Гэта “Прымакі” Я. Купалы ,
“Янка і Ружа” У. Ягоўдзіка і “Матылі” [[У.Няфёда|У.
Няфёда]] (рэж. С. Кліменка), “Мікітаў лапаць” М. Чарота (рэж. А. Дубовік),
“Беларускія жарты” М. Гарэцкага і Л. Родзевіча (рэж. С. Кабанаў), “Калізей” М.
Матукоўскага (рэж. Г. Несцер), “Вечары ў Люцінцы” па творах В. Дуніна-Марцінкевіча
(рэж. В. Караткевіч).
З прыходам на пасаду галоўнага рэжысерарэжысёра С. Палешчанкова ў афішы тэатра з’яўляюццаз'яўляюцца прозвішчы вядомых сучасных драматургаў Н. Саймана, С. Лабазёрава, Ф. Булякова, А. Дзялендзіка. Сярод яго пастановак можна вылучыць два спектаклі па п'есах В. Дуніна-Марцінкевіча — «Пінская шляхта», «Залёты».
можна вылучыць два спектаклі па п’есах В. Дуніна-Марцінкевіча – “Пінская шляхта”, “Залеты”.
Пасля сыходузыходу С. Палешчанкова два сезоны галоўным рэжысёрам тэатра быў В. Ласоўскі. Затым некаторы час тэатр не меў галоўнага
рэжысёра, але пры гэтым плённа працавалі чарговыя: М. Дзінаў, Л. Бархатава, часта запрашаліся на пастаноўкі вядомыя рэжысёры з іншых тэатраў (У. Савіцкі паставіў “Зацюканы«Зацюканы апостал”апостал» А. Макаёнка, Я. Натапаў “Я«Я вас кахаю”кахаю» Э. Лабіша, Л. Манакова “Блэз”«Блэз» К. Манье і “Мешчанін«Мешчанін у шляхецтве”шляхецтве» Ж. Б. Мальера і Б. Булгакава, [[Р. Таліпаў]] “Дарагая«Дарагая Памэла”Памэла» Д. Патрыка, [[С. Кавальчык]] “Аленькая«Аленькая кветачка”кветачка» паводле С. Аксакава, С. Кулікоўскі “Пігмаліён”«Пігмаліён» Б. Шоў, Ю. Пахомаў “Тарцюф”«Тарцюф» Ж. Б. Мальера) .▼галоўным рэжысёрам тэатра быў В. Ласоўскі. Затым некаторы час тэатр не меў галоўнага
▲рэжысёра, але пры гэтым плённа працавалі чарговыя: М. Дзінаў, Л. Бархатава, часта запрашаліся на пастаноўкі вядомыя рэжысёры з іншых тэатраў (У. Савіцкі паставіў “Зацюканы апостал” А. Макаёнка, Я. Натапаў “Я вас кахаю” Э. Лабіша, Л.Манакова “Блэз” К.Манье і “Мешчанін у шляхецтве” Ж.Б. Мальера і Б. Булгакава, [[Р.Таліпаў]] “Дарагая Памэла” Д. Патрыка, [[С.Кавальчык]] “Аленькая кветачка” паводле С. Аксакава, С. Кулікоўскі “Пігмаліён” Б.Шоў, Ю. Пахомаў “Тарцюф” Ж.Б. Мальера)
ЗУ 2005 па2005—2008 2008гадах галоўным рэжысёрам тэатра працавала Т. Дарагабед. Шмат увагі ў гэтыя гады надавалася дзіцячаму рэпертуару, а таксама музычным пастаноўкам і тэатралізаваным канцэртам. З’яўвіласяСтала тэндэнцыятэндэнцыяй выкарыстоўваць ў спектаклях гарадскія музычныя гурты ўжывую. Рэжысёр С. Карбоўскі ў спектаклі “Пясочны«Пясочны гадзіннік”гадзіннік» П. Васючэнкі выводзіць на сцэну гурт “Skynet”«Skynet», Т. Дарагабед у спектаклі “Срэбныя«Срэбныя крылы”крылы» В. Аляксеева выкарыстоўвае гурт “ZемляКоролевымоd”«ZемляКоролевымоd». Музычныя спектаклі ствараюцца з дапамогай бабруйскіх кампазітараў В. Сажына (“Чырвоны«Чырвоны каптурык”каптурык» Я. Шварца, [[“Ідылія”«Ідылія» В. Дуніна-Марцінкевіча]], “Мэры«Мэры Попінс”Попінс» паводле П. Трэверс), Я. Гіршына (“Пігмаліён”«Пігмаліён» Б. Шоў, “Чароўная«Чароўная лампалямпа Аладзіна”Аладзіна» А. Чупіна, “Па«Па шчупаковаму загаду”загаду» В. Чэрапавай). У гэты ж час вядзецца актыўная праца з беларускімі аўтарамі А. Курэйчыкам, Н. Віленчык, А. Якімовічам, Н. Марчук, Г. Марчуком, П. Вясючэнкам, В. Караткевіч, В. Ткачовым, А. Дзялендзікам, А. Дударавым і іншымі. Сярод спектакляў па п’есахп'есах беларускіх аўтараў асобую цікаўнасць выклікаюць “Камедыянт«Камедыянт, альбо ЎзнёсласцьУзнёсласць сумнай надзеі”надзеі» А. Асташонка ў пастаноўцы Р. Таліпава, “Ідылія”«Ідылія» В. Дуніна-Марцінкевіча ў пастаноўцы С. Палешчанкова, “Пясочны«Пясочны гадзіннік”гадзіннік» П. Васючэнкі ў пастаноўцы С. Карбоўскага.
З 2009 года галоўным рэжысерамрэжысёрам тэтратэатра з’яўляеццаз'яўляецца [[М. Сохар]]. Тэатр працягвае арыентавацца на беларускіх аўтараў. Створаны спектаклі па п’есахп'есах А. Карэліна “Хачу«Хачу быць хамячком”хамячком» (рэж. М. Сохар), “Не«Не пакідай мяне”мяне» А. Дударава (рэж. С. Карбоўскі), “Нерон”«Нерон» (рэж. М. Сохар) і “Страцім«Страцім- лебедзь”лебедзь» (рэж. В. Баркоўскі) Ю. Сохара, “Срэбныя«Срэбныя крылы”крылы» В. Аляксеева (рэж. Т. Дарагабед), “Камедыя”«Камедыя» У. Рудава (рэж. М. Сохар). Разам з тым шмат увагі аддаецца класічным пастаноўкам: “Дзядзечкаў«Дзядзечкаў сон”сон» Ф. Дастаеўскага, “Лес”«Лес» А. Астроўскага, “Недарасль”«Недарасль» Д. Фанвізіна, “Варвары”«Варвары» М. Горкага. У тэатры працуе шэраг выбітных акцераўакцёраў, якія ўжо неаднойчы атрымлівалі ўзнагароды на міжнародных фестывалях. Сярод іх з.а.Р.Б.заслужаны артыст Рэспублікі Беларусь А. Парфяновіч, А. Грахава, Н. Кашпур, Г. Агейкіна. Таксама варта вылучыць А. Дваранікава, А. Сафронаву, Л. Кучко, П. Мікуліка, І. Бурака і іншых. ▼
▲З 2009 года галоўным рэжысерам тэтра з’яўляецца [[М.Сохар]]. Тэатр працягвае арыентавацца на беларускіх аўтараў. Створаны спектаклі па п’есах А. Карэліна “Хачу быць хамячком” (рэж. М. Сохар), “Не пакідай мяне” А. Дударава (рэж. С. Карбоўскі), “Нерон” (рэж. М. Сохар) і “Страцім-лебедзь” (рэж. В. Баркоўскі) Ю. Сохара, “Срэбныя крылы” В. Аляксеева (рэж. Т. Дарагабед), “Камедыя” У. Рудава (рэж. М.Сохар). Разам з тым шмат увагі аддаецца класічным пастаноўкам: “Дзядзечкаў сон” Ф. Дастаеўскага, “Лес” А.Астроўскага, “Недарасль” Д. Фанвізіна, “Варвары” М. Горкага. У тэатры працуе шэраг выбітных акцераў, якія ўжо неаднойчы атрымлівалі ўзнагароды на міжнародных фестывалях. Сярод іх з.а.Р.Б. А.Парфяновіч, А. Грахава, Н. Кашпур, Г. Агейкіна. Таксама варта вылучыць А. Дваранікава, А. Сафронаву, Л. Кучко, П. Мікуліка, І. Бурака і іншых.
=== Удзел у фестывальным жыцці, яго арганізацыя ===
У Бабруйску паўстаў і праводзіцца фестываль нацыянальнай драматургіі імя Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча (у [[1998]], [[2001]], [[2008]], [[2011]]).
|
