Нікаля Шарль Удзіно: Розніца паміж версіямі
крыніца — be-x-old:Нікаля Шарль Удзіно |
(Няма розніцы)
|
Версія ад 20:41, 28 лютага 2014
Нікаля Шарль Удзіно (фр.: Nicolas-Charles Oudinot; 25 красавіка 1767, Бар-ле-Дзюк, Латарынгія, Францыя — {13 верасня 1847, Парыж) — граф Удзіно, 1-ы герцаг Рэджа (1810), маршал Імперыі (1809).
| Нікаля Шарль Удзіно | |
|---|---|
| фр.: Nicolas-Charles Oudinot | |
 Партрэт Маршала Удзінопрацы худы. Р. Лефеўра | |
| Дата нараджэння | 25 красавіка 1767 |
| Месца нараджэння | Бар-ле-Дюк (Латарынгія, Францыя) |
| Дата смерці | 13 верасня 1847 (80 гадоў) |
| Месца смерці | Парыж |
| Месца пахавання | |
| Жонка | Eugénie de Coucy[d][1] |
| Дзеці | Charles Oudinot[d] і Charles Oudinot de Reggio[d] |
| Грамадзянства | |
| Прыналежнасць | Першая французская рэспубліка[d] |
| Род войскаў | пяхота |
| Званне | маршал Імперыі |
| Бітвы/войны | |
| Узнагароды і званні | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
.svg){kind=small}
Біяграфія
Служыў у каралеўскім войску, але хутка пакінуў яго. Рэвалюцыя ізноў зрабіла яго салдатам. У 1794 годзе ён быў ужо генералам.
У якасці начальніка штаба Масены праславіўся абаронай Генуі (1800).
У кампаніях 1805—1807 гадоў камандаваў грэнадзёрскім корпусам; удзельнічаў у бітвах пры Астраленцы, пад Данцыгам і пад Фрынландам. У 1809 годзе стаяў на чале 2-га армейскага корпуса; за бітву пры Ваграме атрымаў маршальскую булаву, а неўзабаве пасля таго тытул герцага.
У 1812 годзе на чале 2-га армейскага корпуса Удзіно ваяваў з расійскім генералам графам Пятром Вітгенштэйнам; 17 жніўня, цяжка паранены ў першай бітве пад Полацкам, здаў камандаванне Гувіёну Сен-Сіру, ад якога праз 2 месяцы прыняў яго зваротна. Падчас пераправы праз Бярэзіну ён дапамог Напалеону выратавацца, але сам быў цяжка паранены. Не акрыяўшы яшчэ ад ранаў, прыняў камандаванне 12-м армейскім корпусам, ваяваў пад Баўцэнам і быў пабіты пры Лукау 4 чэрвеня 1813 года.
Пасля перамір'я Удзіно атрымаў камандаванне над войскам, якое прызначана было дзейнічаць супраць сталіцы Прусіі. Пабіты 23 жніўня пры Гросберэне, ён быў аддадзены пад начальства маршала Нея і разам з апошнім ізноў пацярпеў паражэнне пры Дэневіцэ (6 верасня). У 1814 годзе ваяваў пры Бар-сюр-Об, потым абараняў Парыж супраць Шварцэнберга і затуляў адступ імператара.
Прыбыўшы ў Фантэнбло з Напалеонам, Удзіно ўгаворваў яго адрачыся ад прастола і, калі Бурбоны былі адноўлены, далучыўся да іх. У падзеях Ста дзён (1815) не прымаў ніякага ўдзелу.
У 1823 годзе камандаваў корпусам падчас іспанскай экспедыцыі; пасля ліпеньскай рэвалюцыі далучыўся да Луі-Філіпа.
Літаратура
- Nollet-Fabert, «Histoire d’Oudinot» (Бар-ле-Дзюк, 1850)
- Nollet-Fabert, «La Lorraine militaire» (III, Нансі, 1855)
Спасылкі
|
Нікаля Шарль Удзіно на Вікісховішчы |
|---|
- ↑ https://books.google.es/books?id=KQucWQsPGegC&dq=liesse%20duchesse%20de%20berry%201822&hl=es&pg=PA128#v=onepage&q=liesse%20duchesse%20de%20berry%201822&f=true
- ↑ а б различные авторы Энциклопедический словарь / под ред. И. Е. Андреевский, К. К. Арсеньев, Ф. Ф. Петрушевский — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1907.