Джота дзі Бандонэ: Розніца паміж версіямі

Вылучаюцца фрэскі «{{нп3|Вяртанне Іакіма да пастухоў, Джота|Вяртанне Іакіма да пастухоў|pl|Joachim wśród pasterzy}}», «{{нп3|БегстваУцёкі ў Егіпет, Джота|БегстваУцёкі ў Егіпет|pl|Ucieczka do Egiptu (fresk Giotta)}}», «{{нп3|Сустрэча Марыі і Лізаветы, Джота|Сустрэча Марыі і Лізаветы|pl|Odwiedziny Elżbiety}}», «{{нп3|Уваскрашэнне Лазара, Джота|Уваскрашэнне Лазара|pl|Wskrzeszenie Łazarza (fresk Giotta)}}», «{{нп3|Бічаванне Хрыста, Джота|Бічаванне Хрыста|pl|Biczowanie Chrystusa (fresk Giotta)}}». У рухах, дзеяннях, выразах твару герояў няма і намёку на містычнасць, цуд, ірацыянальнасць, яны страчваюць гістарычную манументальнасць, што пацвярджае адыход мастака ад традыцый сярэдневякоўя. I хаця фігуры ў сцэнах падаюцца на пярэднім плане, а ўсе падзеі адбываюцца быццам бы на вачах гледача, Джота, безумоўна, аперыруе ўжо новымі, рэнесанснымі паняццямі і катэгорыямі. У гэтым сэнсе паказальныя кампазіцыі «{{нп3|Аплакванне Хрыста, Джота|Аплакванне Хрыста|pl|Opłakiwanie Chrystusa (fresk Giotta)}}» і «{{нп3|Пацалунак Іуды, Джота|Пацалунак Іуды|ru|Pocałunek Judasza}}». Супрацьпастаўляючы высакародны і ўзвышаны профіль Хрыста з брыдкім, нават агідным профілем Іуды, мастак дабіваецца глыбіні перадачы ўнутранай псіхалагічнай напружанасці, якая стане здабыткам майстроў Адраджэння. У фрэсцы «Аплакванне Хрыста» фігура святога Іаана вылучаецца пластычнай завершанасцю. Галава і рукі святога проціпастаўляюцца аб'ёму цела. Спадаючыя складкі плашча падкрэсліваюць, але не паўтараюць жэст адчаю шырока раскінутых і адведзеных назад рук. Настрой жалю і пакорлівасці знаходзіць вышэйшае ўвасабленне ў звернутым да Хрыста твары, у напружаным позірку святога.