Вінчэнца Беліні: Розніца паміж версіямі

У [[1825]]-[[1826|26]] Белліні напісаў твор "Bianca e Fernando” у Неапалі разам з Барбайа, які прыслаў яму камісыю з [[Горад Мілан|Міланска]] [[La Scala]] у наступным годзе. У выніку, яго “Il Cirata” прынесла яму сэнсацыю і Белліні стаў сусветна вядомым артыстам. Першая [[Опэра]] стала вялікай пасля першай прэзентацыі за за такі ж бліскучы вакальны стыль як і ў [[Россіні,Даакіна ДжоакіоРасіні|РоссініРасіні]], новы лірызм і прастату, што стварыла яму ўласны крытэрый. Не гледзячы на калыханні, ён умацоўваў гэты стыль на працягу васьмі наступных опер. "Capuletti ed i Montecchi” ([[Горад Венецыя|Венецыя]] [[1830]]), вольна заснаваная на творы [[Вільям Шэкспір, Вільям|Вільяма Шэкспіра]] “Рамэо“Рамэа і Джульетта”Джульета” выклікала поспех, дзякуючы сапрано Гуідытты Паста, жанчыны, якая грала ролю Рамэо ў мужчынскіх штанах. Разам з “La Sonnambula” ([[Горад Мілан|Мілан]] [[1831]]), Белліні стварыў галоўныя партыі для найбольш папулярных спявакоў за ўсю дэкаду. Опера “Norma” ([[Горад Мілан|Мілан]] [[1831]]), хоць першапачаткова і не прынесла поспеху, але з’яўляецца найбольш выдатным творам драматычнага сапрано. Яго апошняя опера “I Puritani” у Італьянскім Тэатры Паружу ([[1835]]), магчыма заслугоўвае найбольш высокай адзнакі як класічны твор ува ўсёй оперы. З таго часу, Белліні быў адным з ідалаў [[Горад Парыж|Парыжу]]. Ім усхвалёўваліся сябры і крытыкі, як вядучым музыкай і артыстам. Але на гэтай вышыні, калі яму яшчэ не накавала 34 гады, Белліні нечакана захварэў і памёр. Ён быў пахаваны на [[Горад Парыж|Парысскіх]] могілках.