Віленскі вакзал (Мінск): Розніца паміж версіямі

Закладзены ў нядзелю 23.8(4.9).1870 ў прысутнасці [[ссс]] Токарава і пры вялікім сцячэнні народу асвечаны епіскапам Мінскім і Бабруйскім Аляксандрам. Будаваўся паводле праекту Санкт-Пецярбургскага тэхнічна-інспектарскага камітэта па чыгунцы. У 1873 будынак Віленскага вакзала Лібава-Роменскай чыгункі быў уведзены ў эксплуатацыю. Будынак меў агульную даўжыню ў 22 сажані (46,86 м), шырыня цэнтральнай цаглянай часткі — 5,5 сажані, бакавых драўляных — 5,3 сажані. Меў каляровае ашкленне і халшчовую драпіроўку на вокнах. Да будынку з боку чыгуначных пуцей дамыкаў навес. Станцыя класіфікавалася як II-класная.

У 1890 да Віленскага вакзала падведзена лінія [[Мінская конка|Мінскай коннай чыгункі]] ад [[Саборная плошча, Мінск|Саборнай плошчы]], над чыгуначнымі пуцямі ўзведзены пераходны мост (праіснаваў да 1964). У 1890-х сфармавалася [[Прывакзальная плошча, Мінск|Прывакзальная плошча]] ў выглядзе прамавугольніка ўздоўж [[Вуліца Бабруйская, Мінск|вул. Бабруйскай]]. У 1896 пачалася рэканструкцыя, паводле праекту інжынера Шчарбакова, было заменена каляровае ашкленне, знятая драпіроўка з вокан, знесены навес з боку чыгуначных пуцей, бо ўсё гэта замінала пранікненню ў быдынак святла і павышала вільготнасць у ім. Былі перакладзеныя печы, узноўлена тынкоўка і афарбоўка будынка і ўнутраных памяшканняў. Да ліпеня 1898 будынак цалкам дабудаваны з цэглы. У 1905 з Віленскага вакзала (а таксама з Аляксандраўскага) пачаўся рух дачных цягнікоў у мінскія прыгарады [[Курасоўшчына|Курасоўшчыну]] і [[Серабранка|Серабранку]].

У 1919—1920 будынак моцна пашкоджаны пад час польскай акупацыі Мінска. У рэканструкцыю 1920—1925 над часткай будынка надбудаваны другі паверх, дзе размясціласяразмясціліся адміністрацыіадміністрацыя і памяшканні для адпачынку. У 1940 паводле праекту арх. І. Ранчака будынак зноў рэканструіраваны — другі паверх надбудаваны над усім будынкам. Гэта была апошняя рэканструкцыя ў гісторыі вакзала — у час Вялікай Айчыннай вайны будынак моцна разбураны.