Казімір Сваяк: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др +фота |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 24:
К. Стаповіч прасіў у сяброў, каб яго пахавалі ў Клюшчанах – ён даўно выбраў сабе месца, але пахавалі яго ў Вільні на [[могілкі Роса|могілках Роса]], непадалёк ад магілы [[М. Чурлёніс]]а. Хор [[Віленская беларуская гімназія|Віленскай беларускай гімназіі]] спяваў беларускія рэлігійныя песні. Згодна з жаданнем, выказаным у тастаменце, над магілай прагучалі ўсе тры мовы: кс. Гадлеўскі – па-беларуску, кс. Рэпаць – па-польску, кс. Чыбірас – па-літоўску. На адкрыццё помніка К. Стаповічу ў Вільню за 85 км прыйшла вялікая група моладзі з Клюшчан.
Друкаваўся з 1913 («Беларус»). Аўтар зборніка вершаў «Мая ліра» (Вільня, [[1924]]), вершаванага апавядання «Чарку дай, браце» (Вільня, [[1926]]). Выступаў як публіцыст, пісаў драматычныя творы. Асобнымі выданнямі выйшлі «Янка Канцавы» (Вільня, [[1920]], [[1924]]), «Купальле» (Вільня, [[1930]]). Напісаў філасофскі дзённік «Дзея маёй мысьлі, сэрца і волі» з «Аўтабіяграфіяй»<ref>Новае выданне: ''Сваяк К. Дзея маей мысьлі, сэрца і волі: (з Аўтабіяграфіяй). 4-е выд., — Мн.: 1992.''</ref>.
У 1990 [[А. Мальдзіс]] падчас візіту ў Ватыкан пры размове з папам унёс прапанову прылічыць Канстанціна Стаповіча да ліку блаславёных.
| |||