Жамойцкая мова: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Радок 27:
Гаворка старажытных жамойтаў была адной з гаворак тагачаснага ўсходнебалтыйскага кластару. Спачатку мова жамойтаў была вельмі блізкай да [[Земгальская мова|земгальскай мовы]] і да [[13 стагоддзе|XIII ст.]] развівалася самастойна.
Пасля вайны [[Вітаўт]]а з [[Тэўтонскі ордэн|Тэўтонскім ордэнам]] Жамойць канчаткова ўмацавалася як частка [[ВКЛ]] ([[Жамойцкае староства]] і [[Жамойцкае біскупства]]). На гэты час прыпадае этап актыўнага кантактавання жамойтаў з аўкштайтамі. У гэтыя ж часы жамойты канчаткова асімілявалі [[Куршы|куршаў]], якія жылі ў раёне
Час станаўлення літаратурнай агульналітоўскай мовы абмінуў жамойтаў бокам. Літоўскімі літаратарамі жамойцкая мова ўжывалася вельмі рэдка (паэма «Бірута» [[Сільвестр Валюнас|Сільвестра Валюнаса]], «Шэсць казак» Сымона Станевіча, «Звычаі старажытнай [[Аўкштота|Верхняй Літвы]] і Жамойці» [[С. Даўкантас]]а), працэс утварэння літаратурнага стандарту таксама абмінуў мову — для літаратурнага стандарту літоўцы ўжылі аўкштайцкі дыялект без уліку жамойцкіх гаворак. У выніку аформіўся асобны жамойцкі літаратурны стандарт. З [[20 стагоддзе|XX ст.]] жамойцкая мова мае ўласны алфавіт на [[Лацінскі алфавіт|лацінскай аснове]].
|