Беларуская іканапісная школа (XVI — XVIII стагоддзі): Розніца паміж версіямі

Яркім прыкладам візантыйскай традыцыі ў беларускім іканапісе з'яўляецца абраз «Блакітнае Успенне» 15 стагоддзя, які доўгі час быў упрыгожваннем экспазіцыі старажытнарускага жывапісу [[Дзяржаўная Траццякоўская галерэя|Траццякоўскай галерэі]] ў Маскве<ref name="ВТ">[http://church.by/resource/Dir0151/Dir0153/ О. Д. Баженова. Византийская традиция в белорусском искусстве 15 века] {{ref-ru}}</ref>. Гэты выдатны помнік сярэднявечнага мастацтва ніколі не адносілі ні да гісторыі беларускага іканапісу, ні да італа-крыцкай школы, але беларускі вучоны А. А. Ярашэвіч даказаў прыналежнасць «Блакітнага Успення» да беларускай культуры<ref name="ВТ"/>. Помнік у 1914—1917 гадах быў вывезены з Мінска ў Маскву ў калекцыю вядомага збіральніка старажытнарускай жывапісу {{Не перакладзена 3|Ілля Сямёнавіч Астравухаў|І. С. Астравухава|ru|Остроухов, Илья Семёнович}}. Пасля рэарганізацыі прыватных збораў Масквы, абраз стаў здабыткам Траццякоўскай галерэі<ref name="ВТ"/>. Ікона апублікавана як помнік беларускага жывапісу Н. Ф. Высоцкай у кнізе «Живопись Белоруссии 12—18 веков». Минск(Мінск, 1980. ИллІл. 14, 15, 16.</ref>).