Царква Мадлен: Розніца паміж версіямі

'''Царква Мадлен''' ({{lang-fr|l'église de la Madeleine}}) — царква [[Марыя Магдаліна|Святой Марыі Магдалены]] ў [[VIII акруга Парыжа|8-й акрузе]] [[Парыж]]а, на аднайменнай плошчы, упісанай ўу ансамбль больш буйной [[плошча Згоды|плошчы Згоды]]. Разам з іншымі будынкамі плошчы, уяўляещяўляе сабой эталон архітэктуры французскага [[класіцызм]]а.

Храм асвятляецца праз скляпенне: у адрозненне ад іншых храмаў царква не мае ні [[трансэпт]]а, ні бакавых ваконакон. На франтоне галоўнага фасада размешчана скульптурная група «[[Страшны суд]]» працы [[Філіп Анарэ Лемер|Філіпа Анарэ Лемера]].

Гісторыя будаўніцтва царквы расцягнулася на 85 гадоў па прычыне палітычнай нестабільнасці Францыі напрыканцы XVIII — пачатку [[XIX стагоддзе|XIX стагоддзяў]] ов. Будаўніцтва пачалося пад кіраўніцтвам архітэктара Кантана д'Іўры пры [[Людовік XV|Людовіку XV]], у гонар якога афармлялі плошчу Згоды і яе наваколле, і які асабіста заклаў першы камень будучай царквы. Першапачатковы праект прыпадабняўся да царквы Святога Людовіка ў [[Дом інвалідаў|Доме інвалідаў]] — крыжападобнае збудаванне з [[купал]]ам. Пасля смерці д'Іўры працы працягнуў Куцюр, які прапанаваў узяць за ўзор будынак [[Пантэон, Парыж|Пантэона]]. У 1790 годзе будаўніцтва было прыпынена з-за рознагалоссяў адносна прызначэння будынка. У 1806 годзе [[Напалеон]] даручыў архітэктару [[П'ер Аляксандр Віньён|Віньёну]] ўзвесці залу славы імператарскай [[Вялікая армія|Вялікай арміі]]. Усё, што было пабудавана да гэтага, было знесена. У 1814 годзе Людовік XVIII пажадаў, каб будынак, які ўзводзіўся, стаў царквой памяці [[Людовік XVI|Людовіка XVI]] і [[Марыя Антуанэта|Марыі-Антуанеты]]. У 1837 годзе адміністрацыя горада планавала ператварыць будынак у вакзал першай пасажырскай чыгункі, якая злучала Парыж і Сен-Жэрмэн, але гэтым задумам не было суджана спраўдзіцца. У 1842 годзе царква была дабудавана і асвечана.