У пачатку 1920-х гадоў у Эміратах разгарнулася барацьба за незалежнасць. У гэты ж у час адбылася пераломная падзея ў гісторыі Эміратаў і ўсяго Блізкага ўсходу — у Персідскім заліве было адкрыта радовішча нафты. У 1922 годзе англічане ўсталявалі кантроль за правам шэйхаў прадастаўляць канцэсіiканцэсіі на разведку і здабычу нафты. Аднак у Дагаворным Амане нафтаздабыча не вялася і асноўны даход Эміратам прыносіла гандаль жэмчугам. З пачаткам здабычы нафты ў 1950-х у рэгіён пачаўся прыток замежных інвестыцый, даходы ад гандлю нафтай дазволілі істотна падняць узровень жыцця мясцовага насельніцтва. Але Эміраты заставаліся пад брытанскім пратэктаратам, супраць якога ў 1964 годзе выступіла Ліга арабскіх дзяржаў, якая дэкларыравала права арабскіх народаў на поўную незалежнасць. У 1968 годзе, пасля апублікавання рашэння ўрада Вялікабрытаніі аб намеры вывесці да канца 1971 года брытанскія войскі з раёнаў, размешчаных на ўсход ад Суэцкага канала, у тым ліку з дзяржаў Персідскага заліва, Эміры падпісалі пагадненне аб утварэнні Федэрацыі арабскіх Эміратаў Персідскага заліва. 18 лютага 1968 года шэйх Дубая Рашыд ібн Саід сустракаўся ў спецыяльна пабудаваным у пустыні намётавым лагеры з эмірам Абу-Дабі шэйхам Заедам ібн Султанам ан-Нахаянам, дзе яны прыйшлі да прынцыповай дамоўленасці аб стварэнні федэрацыі Абу-Дабі і Дубая («Union Accord»). У палацы шэйха, у Дубаі, 2 снежня 1971 года сустрэліся Эміры Абу-Дабі, Дубая, Шарджа, Аджман, Фуджайры і наследны прынц Умм-эль-Кайвайна для падпісання часовай канстытуцыі ААЭ. Дубай стаў другім эміратам краіны, якія атрымаў незалежнасць.
