Электрычная індукцыя: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др арфаграфія
вікіфікацыя
Радок 11:
{{Электрадынаміка}}
 
'''Электрычная індукцыя'''  — [[вектарная велічыня]], роўная суме вектара [[Напружанасць электрычнага поля|напружанасці электрычнага поля]] і вектара палярызацыі.
 
У [[СІ, міжнародная сістэма адзінак вымярэння|СІ]]: <math>\mathbf D = \varepsilon_0 \mathbf E + \mathbf P</math>.
 
У [[СГС]]: <math>\mathbf D = \mathbf E + 4\pi \mathbf P</math>.
 
Велічыня электрычнай індукцыі ў сістэме СГС вымяраецца ў СГСЭ або СГСМ адзінках, а ў СІ - — у кулонах на м² (L<sup>-2−2</sup>TI). У рамках СТА вектары <math>\mathbf D</math> і <math>\mathbf H</math> аб'ядноўваюцца ў адзіны [[тэнзар]], аналагічны тэнзару электрамагнітнага поля.
 
== Вызначальныя ўраўненні ==
Радок 26:
: <math>\mathrm{rot}\, \mathbf H = {4\pi \over c}\mathbf j + {1\over c}\frac{\partial \mathbf D}{\partial t}</math>
 
Тут <math>\rho</math>   [[шчыльнасць зарада|шчыльнасць свабодных зарадаў]], а <math>\mathbf j</math>  — шчыльнасць току свабодных зарадаў. Увядзенне вектара <math>\mathbf D</math>, такім чынам, дазваляе выключыць з ураўненняў Максвела невядомыя малекулярныя токі і палярызацыйныя зарады.
 
=== Матэрыяльныя ўраўненні ===
 
Для поўнага вызначэння электрамагнітнага поля ўраўненні Максвела неабходна дапоўніць матэрыяльнымі раўнаннямі, якія звязваюць вектары<math>\mathbf D</math> і <math>\mathbf E</math> (а таксама <math>\mathbf H</math> і <math>\mathbf B</math>) у рэчыве. У [[вакуум]]е гэтыя вектары супадаюць, а ў рэчыве сувязь паміж імі часта мяркуюць лінейнай:
 
: <math>\mathbf D_i = \sum\limits_{j=1}^{3}\varepsilon_{ij} \mathbf E_j</math>
Радок 38:
: <math>\mathbf D = \varepsilon \mathbf E</math>
 
Магчымыя асяроддзі, для якіх залежнасць паміж <math>\mathbf D</math> і <math>\mathbf E</math> з'яўляецца нелінейнай (у асноўным - — сегнетаэлектрыкі).
 
=== Межавыя ўмовы ===
Радок 47:
: <math>\lim_{\epsilon \to 0} \left(\frac{\partial \mathbf D}{\partial n}(\mathbf r +\epsilon\mathbf n) - \frac{\partial \mathbf D}{\partial n}(\mathbf r -\epsilon\mathbf n) \right) = \frac{\sigma(\mathbf r)}{\varepsilon_0}</math> (у СІ)
 
Тут <math>\tfrac{\partial \mathbf D}{\partial n} = (\mathbf n;\nabla) \mathbf D</math>  — нармальная вытворная, <math>\mathbf r</math>  — кропка на паверхні раздзела, <math>\mathbf n</math>  — вектар [[Нармаль|нармалі]] да гэтай паверхні у дадзенай кропцы, <math>\sigma(\mathbf{r})</math>  — паверхневая шчыльнасць свабодных зарадаў. Ураўненне не залежыць ад выбару нармалі (знешняй або ўнутранай). У прыватнасці, для дыэлектрыкаў ураўненне азначае, што нармальная кампанента вектара <math>\mathbf D</math> непарыўная на мяжы асяроддзяў. Простага ўраўнення для датычнага складніка <math>\mathbf D</math> запісаць нельга, ён павінен вызначацца з межавых умоў для <math>\mathbf E</math> і матэрыяльных ўраўненняў.
 
== Літаратура ==
 
* Сивухин Д.  В.  Общий курс физики.  — Изд. 4-е, стереотипное.  — М.: Физматлит; Изд-во МФТИ, 2004.  — Т. III. Электричество.  — 656 с.  — ISBN 5-9221-0227-3; ISBN 5-89155-086-5.
 
== Гл. таксама ==