Леанарда да Вінчы: Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Artificial123 (размовы | уклад)
дрНяма тлумачэння праўкі
Artificial123 (размовы | уклад)
Радок 62:
 
У Леанарда было шмат сяброў і вучняў. Што ж тычыцца любоўных адносін, дакладных звестак на гэты конт няма, паколькі Леанарда старанна хаваў гэты бок свайго жыцця. Жанаты ён не быў, аб раманах з жанчынамі дакладных звестак няма. Па некаторых версіях, у Леанарда была сувязь з Чэчыліяй Галерані, фаварыткай Ладавіка Мора, з якой ён напісаў сваю знакамітую карціну «Дама з гарнастаем». Шэраг аўтараў, услед за словамі Вазары, мяркуюць інтымныя адносіны з юнакамі, у тым ліку вучнямі (Салаі)<ref>[http://books.google.co.uk/books?id=-OmWWh2BqYkC&dq White, Michael (2000). Leonardo, the first scientist. London: Little, Brown. p. 95.] ISBN 0-316-64846-9</ref><ref>Clark, Kenneth (1988). Leonardo da Vinci. Viking. pp. 274</ref><ref>Bramly, Serge (1994). Leonardo: The Artist and the Man. Penguin</ref>, іншыя лічаць, што, нягледзячы на гомасексуальнасць жывапісца, адносіны з вучнямі не былі інтымнымі.
 
=== Канец жыцця ===
 
Леанарда прысутнічаў на спатканні караля Францыска I з татам Львом X ў Балонні 19 снежня 1515 года<ref>Georges Goyau, ''François I'', Transcribed by Gerald Rossi. The Catholic Encyclopedia, Volume VI. Published 1909. New York: Robert Appleton Company. Проверено 2007-10-04</ref><ref>{{Cite web
| first = Salvador
| last = Miranda
| url = http://www.fiu.edu/~mirandas/bios1527-ii.htm
| title = The Cardinals of the Holy Roman Church: Antoine du Prat
| year = 1998-2007
| accessdate = 2007-10-04
| archiveurl = http://www.webcitation.org/61ABDXf4n
| archivedate = 2011-08-24
}}</ref>. У 1513-1516 гадах Леанарда жыў у Бельведэры і працаваў над карцінай «Ян Хрысціцель»
 
Францыск даручыў майстру сканструяваць механічнага льва, здольнага хадзіць, з грудзей якога з'яўляўся б букет лілей<ref>{{cite book |last=Vasari | first=Giorgio | title=Lives of the Artists | year=1568 | publisher=Penguin Classics |pages = 265}}</ref>. Магчыма, гэты леў вітаў караля ў Ліоне або выкарыстоўваўся падчас перамоваў з папам<ref>{{cite web|title=Реконструкция механического льва Леонардо|url=http://www.ancientandautomata.com/ita/lavori/leone.htm|language=Итальянский|accessdate=2010-01-05|archiveurl=http://www.webcitation.org/61ABEKIPw|archivedate=2011-08-24}}</ref>.
 
У 1516 годзе Леанарда прыняў запрашэнне французскага караля і пасяліўся ў яго замку Кло-Люсі, — там Францыск I правёў сваё дзяцінства, — непадалёк ад каралеўскага замка Амбуаз. У афіцыйным званні першага каралеўскага мастака, інжынера і архітэктара Леанарда атрымліваў гадавую рэнту ў тысячу экю. Ніколі да гэтага ў Італіі Леанарда не меў звання інжынера. Леанарда быў не першым італьянскім майстрам, які ласкай французскага караля атрымаў «свабоду марыць, думаць і тварыць»<ref>" Ici Léonard, tu sera libre de rêver, de penser et de travailler ", — Франциск I.</ref>, — да яго падобны гонар падзялялі Андрэа Саларыя і Фра Джавані Джаконда.
 
У Францыі Леанарда амаль не маляваў, але па-майстэрску займаўся арганізацыяй прыдворных святкаванняў, планіраваннем новага палаца ў Рамарантане пры задуманым змене рачнога рэчышча, праектам канала паміж Луарай і Сонай, галоўнай двухзаходнай спіральнай лесвіцай ў замку Шамбор. За два гады да смерці ў майстра здранцвела правая рука, і ён ледзь рухаўся без старонняй дапамогі. Трэці год жыцця ў Амбуазе 67-гадовы Леанарда правёў у ложку. 23 красавіка 1519 года ён пакінуў завяшчанне, а 2 мая памёр у асяроддзі вучняў і сваіх шэдэўраў у Кло-Люсі. Паводле слоў Вазары, да Вінчы памёр на руках караля Францыска I, свайго блізкага сябра. Гэтая маладакладная, але распаўсюджаная ў Францыі легенда знайшла адлюстраванне ў палотнах Энгра, Ангелікі Каўфман і многіх іншых жывапісцаў. Леанарда да Вінчы быў пахаваны ў замку Амбуаз. На магільнай пліце была выбіты надпіс: «У сценах гэтага манастыра спачывае прах Леанарда да Вінчы, найвялікшага мастака, інжынера і дойліда Французскага каралеўства».
 
Асноўным спадчыннікам быў суправаджаў Леанарда вучань і сябар Франчэска Мельцы, які ў наступныя 50 гадоў заставаўся галоўным распарадчыкам спадчыны майстра, які ўключаў акрамя карцін інструменты, бібліятэку і не менш за 50 тысяч арыгінальных дакументаў на розныя тэмы, з якіх да нашых дзён захавалася толькі траціна. Другому вучню Салаі і слузе дасталася па палове вінаграднікаў Леанарда.
 
== Творчасць ==