Галілеа (касмічны апарат): Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др clean up, replaced: . → . (2), , → ,, іяніз → іаніз, пяскоабразн → пяскопадобн, а у → а ў, е у → е ў, сфэр → сфер, Файл: → Выява: (2), Чэленд using AWB |
др вырашэнне неадназначнасцяў using AWB |
||
Радок 44:
Праектаванне апарата пачалося яшчэ ў [[1977]] годзе, калі было прынята рашэнне аб вывучэнні атмасферы Юпітэра з дапамогай спушчальнага апарата. Мэтай місіі было вывучэнне атмасферы Юпітэра, спадарожнікаў і іх будынка, магнітасферы, перадача малюнкаў планеты і яе спадарожнікаў і іншага.
Меркавалася, што «Галілеа» будзе выведзены на зямную арбіту з дапамогай «[[Спейс шатл|Шатла]]», а затым разагнаны з дапамогай паскаральніка «Кентаўр» у бок Юпітэра. Аднак пасля згубы «Чэленджэра» дастаўка «Кентаўра» на арбіту з дапамогай «Шатл» была забароненая. Пасля доўгага аналізу была знойдзена [[траекторыя]] палёту, якая значна эканоміла паліва і дазваляла абыйсціся без «Кентаўра». Гэтая траекторыя, якую назвалі VEEGA (Venus-Earth-Earth Gravity Assist), выкарыстала прыцягненне [[Венера, планета|Венеры]] і [[Планета Зямля|Зямлі]] для здзяйснення гравітацыйных манеўраў.
У выніку, апарат паляцеў спачатку да Венеры і 2 разы прайшоў міма Зямлі, перш чым выйсці на траекторыю да Юпітэра, а працягласць палёту да планеты склала амаль 6 гадоў. У выніку «Галілеа» правёў даследаванні Венеры і двух [[астэроід]]аў. З-за змены першапачатковай траекторыі апарату спатрэбілася дадатковая сонцаабарона. Акрамя таго, паколькі паблізу Сонца апарат павінен быў быць павернуты пэўным чынам, каб знаходзіцца ў [[Цень|цені]] сонцаабароны, то выкарыстанне асноўнай антэны было немагчыма. Таму вырашана было не раскрываць яе, пакуль апарат не адыдзе ад Сонца на бяспечную адлегласць, а для падтрымання сувязі была ўсталявана дадатковая антэна (маламагутная). Але асноўная антэна пасля так і не расчынілася.
Радок 109:
У ліпені [[1994]] года на паверхню Юпітэра ўпала [[камета Шумейкераў — Леві 9]]. Пункту падзення фрагментаў знаходзіліся ў паўднёвым паўшар'і Юпітэра, на процілеглым па адносінах да Зямлі паўшар'і, таму самі моманты падзення візуальна назіраліся толькі апаратам «Галілеа», якія знаходзіліся на адлегласці 1,6 [[а.а.]] ад Юпітэра.
У снежні [[1995]] спушчальны апарат увайшоў у атмасферу Юпітэра. Зонд прапрацаваў у атмасферы прыкладна на працягу гадзіны, апусціўшыся на глыбіню 130 км. Паводле вымярэнняў, знешні ўзровень [[Воблакі|аблокаў]] характарызаваўся ціскам у 1,6 атмасферы і тэмпературай -80 °С; на глыбіні 130 км — 24 атмасферы, +150
«Галілеа» падрабязна даследаваў дынаміку атмасферы Юпітэра і іншыя параметры планеты. У прыватнасці, ён выявіў, што [[атмасфера Юпітэра]] мае «мокрыя» і «сухія» вобласці. У некаторых «сухіх плямах» утрыманне вадзянога пара быў у 100 разоў менш, чым у атмасферы ў цэлым. Гэтыя «сухія плямы» маглі павялічвацца і памяншацца, аднак яны пастаянна аказваліся на адных і тых жа месцах, што кажа пра сістэмнасць цыркуляцыі атмасферы Юпітэра. «Галілеа» зарэгістраваў шматлікія навальніцы з маланкамі ў 1000 разоў больш магутны за зямныя. Перадаў мноства здымкаў [[Вялікая чырвоная пляма|Вялікай Чырвонай Плямы]] — гіганцкага шторму (памерам перавышае дыяметр Зямлі), які назіраюць ужо больш за 300 гадоў. «Галілеа» таксама выявіў «гарачыя плямы» уздоўж экватара. Відаць, у гэтых месцах пласт знешніх аблокаў тонкі, і можна бачыць больш гарачыя ўнутраныя вобласці.
| |||