Вінцэнт ван Гог: Розніца паміж версіямі

Пасля першай выставы карцін у канцы 1880-х гадоў вядомасць ван Гога пастаянна расла сярод калегаў, мастацтвазнаўцаў, дылераў і калекцыянераў<ref>{{ref-en}} John Rewald, ''Studies in Post-Impressionism'', ''The Posthumous Fate of Vincent van Gogh 1890—1970,''pp. 244—254, published by Harry N. Abrams 1986, ISBN 0-8109-1632-0</ref>. Пасля яго смерці мемарыяльныя выставы былі арганізаваны ў Брусэлі, Парыжы, Гаазе і Антвэрпэне. У пачатку XX стагоддзя адбыліся рэтраспектывы ў Парыжы (1901 і 1905 гады) і Амстэрдаме (1905 года) і значныя групавыя выставы ў Кёльне (1912 год), Нью-Ёрку (1913 год) і Берліне (1914 год)<ref>Dorn, Roland, Leeman, Fred & alt. Vincent van Gogh and Early Modern Art, 1890—1914 (exh. cat). Essen & Amsterdam, 1990. ISBN 3-923641-33-8 (на английском) ISBN 3-923641-31-1 (на немецком) ISBN 90-6630-247-X (на голландском)</ref>. Гэта аказала прыкметны ўплыў на наступныя пакаленні мастакоў<ref>{{ref-en}} Rewald, John. «The posthumous fate of Vincent van Gogh 1890—1970». ''Museumjournaal'', August-September 1970. Republished in Rewald (1986), 248</ref>. Да сярэдзіны XX стагоддзя Вінцэнт ван Гог разглядаецца як адзін з найвялікшых і самых вядомых мастакоў у гісторыі<ref>{{ref-en}} Rewald, John. «The posthumous fate of Vincent van Gogh 1890—1970». ''Museumjournaal'', August-September 1970. Republished in Rewald (1986), 248</ref>ref>{{ref-en}} «"[http://books.google.com/books?id=GVIEAAAAMBAJ&pg=PA82&dq=is+Vincent+van+Gogh+the+greatest+painter&hl=en&ei=c9AtTNSMNsL38AbzgpT7Ag&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=2&ved=0CDoQ6AEwAQ#v=onepage&q=is%20Vincent%20van%20Gogh%20the%20greatest%20painter&f=false Vincent van Gogh The Dutch Master of Modern Art has his Greatest American Show], „" ''Life Magazine'', 10 October 1949, pp. 82-87.</ref><ref>{{ref-en}} [http://www.nga.gov/education/classroom/self_portraits/bio_van_gogh.shtm National Gallery of Art, Washington DC].</ref>. У 2007 годзе група галандскіх гісторыкаў склала «Канон галандскай гісторыі» для выкладання ў школах, у якім ван Гог быў змешчаны ў якасці адной з пяцідзесяці тэм, нароўні з іншымі нацыянальнымі сімваламі, такімі як [[Рэмбрандт]] і мастацкая група «Стыль»<ref>{{ref-nl}} {{cite web

Разам з творамі Пабла Пікаса працы Ван Гога з'яўляюцца аднымі з першых у спісе самых дарагіх карцін, калі-небудзь прададзеных у свеце, паводле адзнак з аўкцыёнаў і прыватных продажаў. У лік прададзеных за больш чым 100 мільёнаў долараў (у эквіваленце 2011 года) уваходзяць: «Партрэт доктара Гашэ»<ref>{{ref-en}} [http://www.artnet.com/magazine_pre2000/features/decker/decker11-4-98.asp Andrew Decker, «The Silent Boom»], ''Artnet.com''.</ref>, «Партрэт паштальёна Жазэфа Рулена» і «Ірысыы»<ref>{{ref-en}} [http://www.tiptoptens.com/2011/07/16/top-10-most-expensive-paintings/ «Top 10 Most Expensive Paintings»], ''TipTopTens.com''.</ref>. Карціна «Пшанічнага поле з кіпарысамі» была прададзеная ў 1993 годзе за 57  млн долараў, неверагодна высокую цану ў той час, а яго «Аўтапартрэт з адрэзаным вухам і трубкай» быў прададзены ў прыватным парадку ў канцы 1990-х гадоў. Паводле ацэнак, кошт продажу склала 80-90 мільёнаў долараў<ref>{{ref-en}} [http://www.theartwolf.com/10_expensive.htm G. Fernández, «The Most Expensive Paintings ever sold»], ''TheArtWolf.com''.</ref>.

У сваім апошнім лісце да Тэа Вінсэнт прызнаўся, што, паколькі ў яго не было дзяцей, то ён разглядае свае карціны як нашчадкаў. Разважаючы над гэтым, гісторык Сайман Шама прыйшоў да высновы, што ён «сапраўды меў дзіця — экспрэсіянізм, і шмат-шмат нашчадкаў». Шаманы згадвае шырокае кола мастакоў, якія адаптавалі элементы стылю ван Гога, у іх ліку — Вілем дэ Кунінг, Говард Ходжкін і Джэксан Полак<ref>{{ref-en}} Schama, Simon. «Wheatfield with Crows». Simon Schama’sSchama's Power of Art, 2006. Documentary, from 59:20</ref>. Фавісты пашырылі вобласць прымянення колеру і свабоду ў яго выкарыстанні<ref>{{ref-en}} [http://www.tate.org.uk/collections/glossary/definition.jsp?entryId=102 "Glossary: Fauvism] {{недоступная ссылка|число=14|месяц=05|год=2013|url=http://www.tate.org.uk/collections/glossary/definition.jsp?entryId=102}}, Tate.</ref>, таксама як і нямецкія экспрэсіяністы з групы «Die Brücke» і іншыя раннія мадэрністы<ref>{{ref-en}} [http://www.usatoday.com/travel/destinations/2007-03-22-van-gogh-new-york_N.htm David Minthorn, ''NYC exhibit highlights van Gogh’sGogh's impact on German modernists,'' USA Today, 2007].</ref>. Абстрактны экспрэсіянізм 1940-х і 1950-х гадоў разглядаецца як часткова натхнёны шырокімі, жэстыкуляцыйнымі мазкамі ван Гога. Вось што кажа мастацтвазнаўца Сью Хаббард аб выставе «Вінцэнт ван Гог і Экспрэсіянізм»:

{{пачатак цытаты}}У пачатку дваццатага стагоддзя ван Гог даў экспрэсіяністаў новы маляўнічы мову, які дазволіў ім выйсці за рамкі вонкавага павярхоўнага бачання і пракрасціся глыбей у сутнасць ісціны. Гэта не выпадковасць, што ў той самы момант Фрэйд таксама адкрываў глыбіні модернового па сутнасці паняцці — падсвядомасці. Гэтая выдатная інтэлектуальная выстава аддае ван Гогу месца, якое належыць яму па праву - — першапраходзец мастацтва мадэрна.

У 1957 году ірландскі мастак Фрэнсіс Бэкан (1909-19921909—1992) на аснове рэпрадукцыі карціны ван Гога «Мастак на шляху ў Тараскон», арыгінал якой быў знішчаны падчас Другой сусветнай вайны, напісаў серыю сваіх твораў. Бэкан быў натхнёны не толькі самім малюнкам, якое ён апісаў як «дакучлівы», але і самім ван Гогам, якога Бэкан расцэньваю як «адчужанай лішняга чалавека» — становішча, якое рэзаніравала з настроем Бэкана. У далейшым ірландскі мастак атаясаміцца сябе з тэорыямі ван Гога ў мастацтве і працытаваў радкі з ліста ван Гога да брата Тэа: «сапраўдныя мастакі не малююць рэчы такімі, як яны ёсць… Яны малююць іх, паколькі самі адчуваюць сябе імі»<ref>{{ref-en}} Farr, Dennis; Peppiatt, Michael; Yard, Sally. ''Francis Bacon: A Retrospective''. Harry N Abrams, 1999. 112. ISBN 0-8109-2925-2</ref>.

* Ван Гог з'яўляўся ў серыі брытанскага тэлесерыяла "«Доктар Хто"» у серыі "«Вінсэнт і Доктар"».

* Эйнаюхані Раутаваара, «Вінцэнт» (1986-19871986—1987) — опера на 3 акта<ref name=ef>{{cite web|url=http://www.fimic.fi/fimic/fimic.nsf/WLWOR?readform&comp=Rautavaara,%20Einojuhani&cat=contemporary_-_classical|title=Einojuhani Rautavaara :: List of works|accessdate=2012-07-16|archiveurl=http://www.webcitation.org/69fp6lsHn|archivedate=2012-08-05}}</ref>.

* Эйнаюхані Раутаваара, «Вінцэнціяна» (1992) — Сімфонія №  6 <ref name=ef/>.

* Анры Дзюціё, «Correspondances» (2002-20042002—2004) — для сапрана і аркестра.