'''Віленскае княства''' - — феадальны ўдзел Полацкай зямлі, пазней і [[ВКЛ]]. Утварылася не пазней другой паловы ХІ ст. як удзел [[Полацкае княства|Полацкага княства]]. У [[1070]] годзе тут княжыў [[полацкі князь]] [[Расціслаў Рагвалодавіч]]. Паводле Васкрасенскага летапісу, пасля [[1129]] года жыхары [[Вільня|Вільні]] запрасілі на сваё княжанне з Візантыі сыноў высланага туды разам з іншымі полацкімі князямі Расціслава - — [[ДавідаДавід]]а і [[Маўкольд]]а, ад якіх і пайшла Віленская галіна полацкай дынастыі, ад яе паходзяць вялікія князі ВКЛ. Пасля заваявання Войшалкам у [[1264]] Нальшчанаў і Дзяволтвы тэрыторыя Віленскага княства ўвайшла ў склад [[ВКЛ]]. Не пазней [[1323]] года, калі Вільня была абвешчана сталіцай ВКЛ, княства заняло цэнтральнае становішча ў дзяржаве. Большую частку насельніцтва княства складалі [[крывічы]], якія і заснавалі Вільню (напачатку - — [[Крывы горад]]), астатняе насельніцтва было балтамі. У 1340-я гады ў склад Віленскага княства ўваходзілі гарады [[Ашмяны]], [[Браслаў]], Велікамір ([[Вількамір]]), з канца XIV ст. - — Крэўская і Лідская воласці. Паводле Гарадзельскага прывілея [[1413]], тэрыторыя княства ўвайшла ў склад Віленскага ваяводства.
