Турэцкая мова: Розніца паміж версіямі

|пісьменнасць = [[Лацінскі алфавіт|лацінка]] ([[турэцкі алфавіт]])

Каля 606 тыс. чалавек гавораць па-турэцку ў [[Балгарыя|Балгарыі]] (2011)<ref name=ethnolog />, 197 тыс. ва [[Узбекістан|Узбекістане]]е, [[Казахстан]]е, [[Кыргызстан]]е, [[Таджыкістан]]е і [[Азербайджан]]е (1979). Роднай турэцкую мову лічаць 177 тыс. чалавек на [[Кіпр]]ы (1995) і каля 130 тыс. у [[Грэцыя|Грэцыі]] (1976).

[[Націск]] у турэцкай мове, як правіла, падае на апошні склад. Выключэннем з'яўляюцца некаторыя словы з ненаціскнымі афіксамі, запазычаныя словы (асабліва з [[Італьянская мова|італьянскай]] і [[Грэчаская мова|грэчаскай]] моў), службовыя словы і многія ўласныя імёны. У той час як у запазычаных словах націск звычайна падае на перадапошні склад (([ɫoˈkanta] lokanta «рэстаран» альбо [isˈcele] iskele «набярэжная»), ва ўласных імёнах ён менш прадказальны ([isˈtanbuɫ] İstanbul, [ˈaŋkaɾa] Ankara).

У турэцкай вылучаюць 5 [[склон]]аў ([[Назоўны склон|назоўны]], [[Давальны склон|давальны]], [[Вінавальны склон|вінавальны]], [[Зыходны склон|зыходны]] і [[Месны склон|месны]]), [[Родныродны склон|родны]] склон часам разглядаюць у якасці шостага. Асноўныя формы дзеяслова: (вызначаны) [[прэзэнс]], [[аорыст]], (вызначаны) [[прэтэрыт]], [[наратыў, форма дзеяслова|наратыў]], [[дубітатыў]], а таксама складаныя формы, вылучаюць таксама [[залежны стан]] і [[умоўнае|ўмоўнае]] і [[пажаданае]] трыванне. Даданыя сказы выражаюцца, як правіла, так званымі канвербамі.