Краёвая партыя Літвы і Беларусі: Розніца паміж версіямі

Была заснавана ў [[1907]] г. у [[Горад Вільнюс|Вільні]] [[краёўцы|краёўцамі-кансерватарамі]] (галоўным чынам, з ліку мясцовага каталіцкага і польскамоўнага сярэднезаможнага і заможнага дваранства шасці літоўска-беларускіх губерняў Расійскай імперыі). У яе арганізацыі галоўную ролю адыгралі прадстаўнікі [[Мінская губерня|Мінскай губерні]] — лідары [[Мінскае таварыства сельскай гаспадаркі|Мінскага таварыства сельскай гаспадаркі]]. Стварэнне партыі дыктавалася імкненнем краёўцаў-кансерватараў мець у III [[Дзяржаўная Дума Расійскай імперыі|Дзяржаўнай Думе]] Расійскай імперыі сваіх дэпутатаў, аб'яднаных у адной арганізацыі. Яшчэ раней (у ходзе выбараў у I і II Дзяржаўныя Думы) краёўцы-кансерватары высоўвалі ідэю стварэння сваёй партыі, аднак у канечным выніку дэпутаты-краёўцы абмяжоўваліся ўваходам у шырокія парламенцкія кааліцыі. Партыя змагла правесці ў III Дзяржаўную Думу толькі аднаго дэпутата ([[Станіслаў Аляксандравіч Ваньковіч (1860)|Станіслава Ваньковіча]]), рэарганізавала сваю структуру і прынцыпы для пашырэння ўласнай сацыяльнай базы (у першую чаргу за лік [[беларуская мова|беларускамоўных]] сялян і інтэлігенцыі) і праіснавала нядоўга (да [[1908]] г.). Прычыны заняпада партыі былі як знешняга (змяненне выбарчага заканадаўства ў бок звужэння прадстаўніцтва нярускага насельніцтва і рост рэакцыйнасці палітыкі афіцыйных улад пасля заканчэння [[рэвалюцыя 1905—1907 гадоў у Расіі|рэвалюцыі 1905—1907 гадоў у Расійскай імперыі]]), так і ўнутранага характару (лаялісцкая пазіцыя членаў адносна афіцыйных (расійскіх) улад не прадугледжвалі радыкальных захадаў у палітычнай дзейнасці).