Вінчэнца Беліні: Розніца паміж версіямі

[[Image:Vincenzo bellini.jpg|thumb|left/right|Вінчэнца Беліні]]

{{вызнч|1=Вінчэнца БЕЛІНІ}} ({{lang-it|Vincenzo Bellini}}; [[3 лістапада]] [[1801]], Катанія — [[23 верасня]] [[1835]]), [[Італія|італьянскі]] [[Опера|оперны]] кампазітар, адзін з самых значных у ХІХ19 стагоддзіст. Працаваў у стылі [[бельканта]]. Яго падрыхтаваліВучылі яго айцецбацьца і дзед, абодва арганісты, а ў вучобевучобу ў кансерваторыі ў [[Горад Неапаль|Неапалі]] яго спансіравала сіцыліянская арыстакратыя. Сваю першую оперу ён напісаў у [[1825]] годзе, у супрацоўніцтве з Даменіка Барбайа, найбольш значнага імпрэсарыоімпрэсарыа ў [[Італія|Італіі]], які вельмі спрыяў хуткай кар’еры Беліні.

У [[1825]]-[[1826|26]] Беліні напісаў твор "Bianca e Fernando”Fernando" у Неапалі разам з Барбайа, які прыслаў яму камісію з [[Горад Мілан|міланскага]] [[La Scala]] у наступным годзе. У выніку, яго “Il"Il Pirata”Pirata" прынесла яму сенсацыю і Белліні стаў сусветна вядомым артыстам. Першая [[опера]] стала вялікай пасля першай прэзентацыі за такі ж бліскучы вакальны стыль, як і ў [[Джаакіна Расіні|Расіні]], новы лірызм і прастату, што стварыла яму ўласны стыль. Нягледзячы на ваганні, ён умацоўваў гэты стыль на працягу васьмі наступных опер. "I Capuleti e i Montecchi”Montecchi" ([[Горад Венецыя|Венецыя]], [[1830]]), вольна заснаваная на творы [[Вільям Шэкспір|Вільяма Шэкспіра]] “Рамэа"Рамэа і Джульета”Джульета" выклікала поспех, дзякуючы сапраносапрана Гуідыты Паста, жанчыны, якая грала ролю РамеоРамэа ў мужчынскіхмужчынскім штанахадзенні. Разам з “La"La Sonnambula”Sonnambula" ([[Горад Мілан|Мілан]], [[1831]]), Беліні стварыў галоўныя партыі для найбольш папулярных спявакоў за ўсю дэкаду. Опера “Norma”"Norma" ([[Горад Мілан|Мілан]], [[1831]]), хоць першапачаткова і не прынесла поспеху, але з’яўляеццаз'яўляецца найбольш выдатным творам драматычнага сапраносапрана. Яго апошняя опера “I"I puritani”puritani" у Італьянскім Тэатры ПаружуПарыжу ([[1835]]), магчыма заслугоўвае найбольш высокай адзнакі як класічны твор оперы. З таго часу, Беліні быў адным з ідалаў [[Горад Парыж|Парыжу]]. Ім захапляліся сябрыпрыхільнікі і крытыкі, як вядучым музыкай і артыстам. Але на гэтай вышыні, не дажыўшы 34 гадоў, Беліні нечакана захварэў і памёр. Ён быў пахаваны на [[Горад Парыж|Парыжскіх]] могілках.

* Einstein, Alfred, Music in the Romantic Era (1947);

* Grout, Donald J., A Short History of Opera, 3d ed. (1987);

* Orrey, Leslie, Bellini (1978);

* Weinstock, Herbert, Vincenzo Bellini (1971)