Іван Аляксеевіч Бунін: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др стылявыя змены + арфаграфія
украінізмы (слова няма ў слоўніках)
Радок 20:
Летам [[1918]] года Бунін перабіраецца з бальшавіцкай [[Горад Масква|Масквы]] у занятую германскімі войскамі [[Адэса|Адэсу]]. З набліжэннем у красавіку [[1919]] года да горада [[Чырвоная армія|Чырвонай арміі]] не эмігруе, а застаецца ў [[Адэса|Адэсе]]. Вітае заняцце горада [[Дабраахвотніцкая армія|Дабраахвотніцкай арміяй]] у жніўні [[1919]] года, асабіста дзякуе прыбыўшага [[7 кастрычніка]] ў горад [[Антон Іванавіч Дзянікін|генерала А. І. Дзянікіна]], актыўна супрацоўнічае з ОСВАГ (прапагандысцка-інфармацыйны орган) пры [[Узброеныя сілы Поўдні Расіі|УЗПР]]. У лютым [[1920]] пры падыходзе бальшавікоў пакідае Расію. Эмігруе ва [[Францыя|Францыю]].
 
У эміграцыі вёў актыўную грамадска-палітычную дзейнасць: выступаў з лекцыямі, супрацоўнічаў з рускімі палітычнымі партыямі і арганізацыямі (кансерватыўнага і нацыяналістычнага накірункукірунку), рэгулярна друкаваў публіцыстычныя артыкулы. Выступіў з вядомым маніфестам аб задачах Рускага Замежжа адносна Расіі і бальшавізму: «Місія Рускай эміграцыі». Шмат і плённа займаўся літаратурнай дзейнасцю, стаўшы адной з галоўных фігур Рускага Замежжа.
 
Бунін стварае свае лепшыя рэчы: «Міціна каханне» (1924), «Сонечны ўдар» (1925), «Справа карнета Елагіна» (1925) і, нарэшце, «Жыццё Арсеньева» (1927—1929, 1933). Гэтыя творы сталі новым словам і ў бунінскай творчасці, і ў рускай літаратуры ў цэлым. А па словах К. Г. Паўстоўскага, «Жыццё Арсеньева» — гэты не толькі вяршынны твор рускай літаратуры, але і «адна з найвыдатнейшых з'яў сусветнай літаратуры». [[Нобелеўская прэмія па літаратуры|Лаўрэат Нобелеўскай прэміі па літаратуры]] у [[1933]] годзе.