Максімін Фракіец: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
вікіфікацыя |
|||
Радок 1:
[[Выява:Max thrax.jpg|thumb|250px|Бюст Максіміна Фракійца]]
'''Максімін Фракіец
Быў паспяховым военачальнікам, ваяваў з [[германцы|германцамі]], [[сарматы|сарматамі]], [[дакі|дакамі]]. Падчас смуты пасля забойства [[Север Аляксандр|Севера Аляксандра]] заняў імператарскі сталец. Жорстка пераследаваў хрысціян і спусташаў дзяржаўны скарб дзеля выплат утрымання войска. Ані разу не быў у Рыме, і, неўзабаве, быў забіты сваімі салдатамі. Яго праціўнікі [[Гардыян I]] і [[Гардыян II]] валадарылі ў Афрыцы, [[Пупіен]] і [[Бальбін]] —у [[горад Рым|Рыме]].
Быў з [[Фракія|фракійскіх]] пастухоў, сынам [[готы|гота]] і [[аланы|аланкі]], і надзвычай высокім і дужым чалавекам — «мог надзець жаночы бранзалет толькі сабе на палец»; від, паводле звестак [[Герадыян]]а, меў «застрашлівы». Вядомая яго выява — [[мармур]]овая галава, што захоўваецца ў Капенгагене<ref name=par>
== Да ўзыходжання на трон ==
Міксімін быў родам з [[Фракія|фракійскага]] селішча, на мяжы з варварскімі землямі. Яго бацькі былі варварамі па паходжанню: бацька
З гэтага моманту Максімін стаў знакамітым сярод воінаў. Север паважаў і вылучаў яго. Пад яго апекай Максімін зрабіў першыя крокі ў сваёй кар'еры. Пры [[Каракала|Каракале]] ён доўга нёс службу цэнтурыёна. У час [[Макрын
Накіраваўшыся на вайну супраць [[Германцы|германцаў]], імператар прызначыў Максіміна [[Прэфект, Старажытны Рым|прэфектам]] навабранцаў і аддаў пад яго кіраўніцтва ўсіх [[Рэкрут|рэкрутаў]]. Пільна выконваючы ўсе свае абавязкі, той набыў папулярнасць сярод воінаў, бо не толькі вучыў іх ваеннай навуцы, але і паказвай асабісты прыклад. Акрамя таго ён прывабліваў людзей падарункамі і рознымі вылучэннямі. У выніку маладыя легіянеры вырашылі звернуць Аляксандра і абвясціць імператарам Максіміна. І, сабраўшыся ў полі, нібыта дзеля вучэнняў, яна ўсклалі імператарскую [[Парфіра|парфіру]] на Максіміна і абвясцілі яго імператарам. Невядома, было гэта для яго нечаканасцю, ці ён сам падрыхтаваў гэты ўчынак. Спачатку ён адмаўляўся і скідваў парфіру, але, калі яго абступілі з кінжаламі і пагражалі забіць, ён прыняў
== Кіраванне ==
Зрабіўшыся імператарам, Максімін дзейнічаў вельмі хітра: не толькі віраваў войскамі з дапамогай сваёй сілы і адвагі, але і выклікаў у іх любоў і павагу шляхам раздачы ўзнагарод. Разам з тых ён быў жорсткі і бязлітасны: іншыя называлі яго [[Цыклоп, міфалогія|Цыклопам]], [[Скірон
Здесніўшы ўсё гэта, Максімін пераправіўся праз [[Рэйн, рака|Рэйн]] на германскіе землі і пачаў бязлістасна спустошваць іх сіламі свайго войска. Ніхто не адважваўся аказаць яму супраціў. Германцы адступілі ў дзікія лясы, але Максімін імкліва пераследваў іх і, адцясніўшы да балот, навязаў ім бітву. Рымляне марудзілі з атакай, і тады сам Максімін адважна ўскочыў на каня і рушыў праз балота да ворага. Салдаты, бачачы, як іх імператар знішчае ворагаў, нягледзячы на тое, што яго конь па самы жывот завяз у балоце, акрыялі духам і кінуліся ў бой. З абодвух бакоў у гэтай бітве загінула столькі людзей, што багна афарбавалася ў колер крыві. Германцы былі вынішчаны амаль цалкам, а рымляне, нягледзячы на страты, атрымалі перамогу.
З надыходам зімы Максімін адвёў войскі ў [[Панонія|Панонію]] і размясціўся ў [[Сірмій|Сірміі]]. У Рым ён так і не паехаў, бо рыхтаваўся да вайны з сарматамі. Аднак унутраныя справы адхілілі яго ад пахода. Каля 238
== Страта ўлады і смерць ==
Паўстанне пачалося з [[Афрыка|Афрыкі]]. Жыхары яе правінцый забілі намесніка, які імем Максіміна рабаваў краіну, і абвясцілі імператарам кансуляра [[Гардыян
Калі Максіміну данеслі аб падзеях, ён стаў змрочны і моцна заклапочаны, але прыкінуўся, быццам ставіцца да ўсяго гэтага з пагардай. Першы і другі дзень ён няспешна раіўся з сябрамі і прыхільнікамі, што трэба рабіць. На трэці дзень ён выдаў сваім салдатам шмат грошэй і абвясціў паход на Рым. Але, паколькі вайна пачалася нечакана і нішто не было дзеля яе падрыхтавана, імператаў рухаўся марудна, сабіраючы ўсюды правіянт і падцягваючы рэзервы. Тым часам стала вядома, што Гардыян разбіты ў Афрыцы прыхільнікамі імператара і скончыў жыццё самагубствам. Але сенатары большасцю галасоў абралі са свайго асяроддзя імператарамі Максіма і Бальбіна.
Пачуўшы аб набліжэнні імператарскага войска, жыхары разбягаліся, спустошваючы свае землі. Воіны начавалі ў пустых гарадах. Ужо тады яны адчулі патрэбу ў правіянце. Тым не меньш у іх атрымалася без асабістых перашкод пераправіцца праз [[Альпы]] і спусціцца ў Італію, дзе сустрэлі на сваім шляху [[Аквілея|Аквілею]]. Жыхары з вялікай спешнасцю падрыхтавалі горад да аблогі: аднавілі вежы, сцены і ўмацаванні, якімі не карысталіся шмат гадоў. Правіянта і зброі ў іх таксама аказалася дастаткова. Нечакана дзеля самога сябе Максімін сустрэў нечаканы і рашучы супраціў. Хуткі штурм не прынес поспеха. Аквілійцы абараняліся ад воінаў серай, агнём і іншымі падобнымі сродкамі. Многія салдаты Максіміна атрымалі цяжкія апёкі, страцілі зрок, спалены былі асадныя машыны. Мяркуючы, што аблога зацягваецца ў выніку бяздзейнасці яго прыхільнікаў, Максімін бязлітасна пакараў смерцю сваіх камандзіраў. Гэтым ён абудзіў супраць сябе вялікі гнеў ў войску. Да гэтага далучыўся яшчэ і недахоп правіянта, бо Сенат накіраваў лісты ва ўсе правінцыі, да варты ўсіх гаваней, каб ніякія рэсурсы не трапілі ў рукі Максіміна. Акрамя таго Сенат разаслаў па ўсіх гарадах былых прэтараў і квэстараў дзеля ўладкавання абароны ад Максіміна. Нарэшце імператар, які здзесніваў аблогу, сам стаў адчуваць усе бедствы, якія звычайна сустракае абложаны. У войску рабілася вядома, што ўвесь мір аб'яднаўся супраць Максіміна. Салдаты знаходзіліся ў роспачы і цярпелі патржбы ў ежы. Нарэшче частка легіянераў, чый лагер знаходзіўся ля Албанскай гары, дамовілася паміж сабой забіць Максіміна, каб пазбавіцца ад доўгай, бясконцай аблогі і больш не спусташаць Італію дзеля тырана, якога ўсе ненавідзелі. Сабраўшыся з духам, яны ў поўдзень наблізіліся да імператарскай палаткі. Максімін выйшаў, каб пагаварыць з імі, але яны, не даўшы яму раскрыць рот, зараз жа забілі яго і яго сына. Затым былі перабіты ўсе яго камандзіры і сябры, а трупы кінуты без пахавання. Голавы Максіміна і яго сына былі накіраваны ў Рым. Звестка аб смерці ненавіснага імператара выклікала вялікую радасць. Паводле Капіталіна, цяжка было нават апісаць, якой вялікай была ўрачыстасць, калі галаву тырана неслі праз усю [[Італія|Італію]].
* [http://slovari.yandex.ua/~книги/Монархи.%20Античность/Максимин%20Фракиец%2C%20Гай%20Юлий%20Вер/?ncrnd=8215 Максімін Фракіец (рус)]
|