Ян Казімір Сапега: Розніца паміж версіямі

[[Выява:Jan Kazimier Sapieha. Ян Казімер Сапега.jpg|thumb|200px|[[Ян Казімір Сапега]].]]

У [[1702]] далучыўся да войска караля Рэчы Паспалітай [[Аўгуст Моцны|Аўгуста II]], але неўзабаве перайшоў на бок шведаў. Адзін з ініцыятараў Варшаўскай канфедэрацыі [[1704]], створанай для дэтранізацыі Аўгуста II і абрання каралём [[Станіслаў Ляшчынскі|Станіслава Ляшчынскага]]. Атрымаў шэраг перамог над войскамі Аўгуста II каля [[Пултуск]]а ([[1704]]), Ляхавічаў (12.4.1709), удзельнік няўдалай бітвы каля Каліша (1706). 13.5.1709 разбіты рускімі войскамі каля Лядухава (Украіна). У 1708-09 вялікі гетман літоўскі (прызначаны шведскім каралём Карлам XII). Пасля паразы шведаў у [[Палтаўская бітва|Палтаўскай Бітве 1709]] перайшоў на бок рускіх і Аўгуста II і дамогся для сябе амністыі; 11.11.1709 яго 15-тысячнае войска капітулявала каля Брэста і было распушчана. Аднак, страціўшы пасаду гетмана, з канца 1709 з мэтай вяртання гетманскай булавы зноў павёў барацьбу (у [[1711]]—[[1713]]) супраць Аўгуста. У 1713 зноў перайшоў на яго бок і атрымаў амністыю. Выношваў план захопу [[Карл XII|Карла XII]] у час яго праезду праз [[Польшча|Польшчу]] з Бендэр ([[Малдова]]) у Памор'е і выдачы яго аднаму з кіраўнікоў [[Сандамірская канфедырацыя|Сандамірскай канфедэрацыі]] вялікаму кароннаму гетману А. Сяняўскаму. Але пасля няўдачы гэтай аперацыі быў сам арыштаваы прыхільнікамі Аўгуста II і аддадзены пад суд гетманаў; вызвалены праз заступніцтва крымскага хана Даўлет-Гірэя.

Намераваўся ажаніць свайго сына Пятра з Марыяй — дачкой расійскага князя Д.Меншыкава, які хацеў з дапамогай Сапегаў атрымаць Курляндскае Земгальскае герцагства (заручыны адбыліся вясной [[1726]] у [[Пецярбург]]у, падарожжа Сапегі ў расійскую сталіцу апісана ў яго дзенніку). Аднак планы Меншыкава не здзейсніліся, і пасля скасавання заручын іх адносіны пагоршыліся. Тым не менш Ян Казімір застаўся пры двары [[Кацярына I, імператрыца расійская|Кацярыны I]] і захаваў свае пазіцыі пры [[Пётр I, імператар расійскі|Пятру I]] ([[1727]]-1730). Удзельнічаў у рабоце вышэйшых дзяржаўных устаноў Расіі. Пасля ссылкі Меншыкава (1727) генерал-губернатар Пецярбурга і Інгрыі. Выступаў за падтрымку Станіслава Ляшчынскага з боку Расіі ў саюзе з Францыяй. Вясной [[1728]] выехаў у ВКЛ, каб умацаваць пазіцыі Сапегаў у дзяржаве, але беспаспяхова.

 

 

 

{{Вялікія гетманы літоўскія}}

[[Катэгорыя:Род Сапегаў]]

{{Генерал-фельдмаршалы Расіі}}