Даменіка Скарлаці: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дрНяма тлумачэння праўкі
дрНяма тлумачэння праўкі
Радок 2:
{{вызнч|1=Даменіка СКАРЛАЦІ}} ([[26 кастрычніка]] [[1685]], [[Горад Неапаль|Неапаль]] — [[23 ліпеня]] [[1757]], [[Горад Мадрыд|Мадрыд]]), кампазітар і віртуоз клавесіну. Сын [[Алесандра Скарлаці]].
 
У раннія гады ён служыў як арганіст ў каралеўскай капліцы ў [[Горад Неапаль|Неапалі]] іа ў [[1703]] ён ужо быў гатовы пісаць опэры. Ён працягнуў сваю працу ў [[Горад Рым|Рыме]], а яго патронам з [[1709]] па [[1714]] была [[Марыя Казіміра]], каралева [[РП|Рэчы Паспалітае]]. Ён стаўся дырэктарам музыкі ў партугальскай амбасадзе ў [[1714]] і Юліанскай капліцы ў [[Ватыкан|Ватыкане]] ў [[1715]]. Падчас сваёй больш позняй кар’еры ён спадарожнічаў у [[Горад Лісабон|Лісабон]], таксама ў [[Горад Лондан|Лондан]] і вярнуўся ў [[Горад Рым|Рым]]. Але апошнія гады свайго жыцця ён правабіў у [[Горад Мадрыд|МадрыдМадрыдзе]], дзе яго былая студэнтка, Інфанта Марыя Барбара, зараз каралева [[Іспанія|Гішпаніі]], зрабіла яго чальцом свайго асяродка, адплочвала яму свой доўг, і пакідала яго зыход у галечу па-за межамі яго смерці.
 
Яго спадчына складае прыблізна 555 санатаў (большасць сола для клавесіна) і іх арыгінальнасць, бліскучасць і шматварыянтнасць апярэжвае клавішную музыку свайго часу а таксама ён шануецца за яго сцэнічныя творы і касцёльную музыку.