{{вызнч|1=Адам}} {{вызн|1=Лісоўскі}} ([[1882]], в. Каранды Ашмянскага пав. — [[9 кастрычніка]] [[1929]], [[Горад Варшава|Варшава]]), каталіцкі святар, адзін з заснавальнікаў беларускага хрысціянскага руху.
Закончыў Вільнскую духоўную семінарыю ў Вільні ў (1903), пасля вучыўся ў Духоўнай Каталіцкайкаталіцкай Акадэмііакадэміі ў Пецярбурзе, высвячаны на ксяндза ў 1907. Служыў у розных парафіях на беларускіх землях: у Магілёве, Мінску, Гарадзішчы, Ігумені, Анопалі. У 1922 узначаліў Мінскі дэканат, 31 мая 1922 арыштаваны савецкімі ўладамі, асуджаны на 5 гадоў турмы. Сядзеў у Мінску, Маскве і ў Яраслаўлі. 28 красавіка 1924 у выніку абмену палітычнымі вязьнямі трапіў у Польшчу. Служыў у Гарадзішчы каля Пінска і ў Віннай на Падляшшы. Пераклаў на беларускую мову часткі Новага Запавету: Апакаліпсіс, Апостальскія дзеі, лісты св. Паўла. Пахаваны ў Кляшчэлях на Беласточчыне па сваім жаданні побач са сваім духовым апякуном кс. Адольфам Пласкавіцкім. Адам Лісоўскі адыграў вялікую ролю ў лёсе кс. Адама Станкевіча і яго беларускай нацыянальнай свядомасці.
