Гранадскі эмірат: Розніца паміж версіямі

Тым часам [[Кастылія]] авалодала Кордавай — галоўным горадам мусульман паўвострава і шэрагам іншых — драбнейшых апорных гарадоў. Мухамед-аль-Хамар вымушаны быў саступіць ім [[Хаэн]] (1246), а затым сваімі войскамі дапамог хрысціянам заваяваць г. [[Севілья]] (1248). Наўзамен хрысціяне паабяцалі пакінуць яго дамен у спакоі. Наступіла працяглае перамір'е, Рэканкіста ўступіла ў млявапраяўную фазу. Такім чынам, акрамя Гранадскага эмірата, у мусульман не засталося ўладанняў на паўвостраве. Малаважныя па плошчы вобласці на поўдні Партугаліі ([[АлгарвэАлгарві]]) былі неўзабаве анексаваны. Мусульманскія раёны [[Арагон]]а, Валенсіі і [[Балеарскія астравы]] таксама хутка апынуліся ва ўлады хрысціян. У Гранадскі эмірат з розных месцаў беглі [[мусульмане]], тут сканцэнтраваліся скарбы, якія заставаліся ў іх руках, працягваліся развівацца вялікія традыцыі маўрытанскай паэзіі і мастацтва. Усведамляючы страту былой магутнасці, але па-ранейшаму спрабуючы выжыць ва ўмовах новага светаладу, гранадскія эміры прымаюць [[васал]]ьную залежнасць ад караля [[каралеўства Кастылія і Леон|Кастыліі і Леона]] — [[Фернанда III]].

| title = Іспанскія сярэднявечныясярэдневяковыя хронікі: Хроніка Кардэньі I. Хроніка Кардэньі II. Аналы Таледа I. Аналы Таледа II. Аналы Таледа III.