Мост: Розніца паміж версіямі

У [[XVI стагоддзе|XVI]] і [[XVII стагоддзе|XVII стагоддзях]] з'явілася неабходнасць у яшчэ буйнейшых мастах, якія маглі б прапускаць вялікія караблі. У [[XVIII стагоддзе|XVIII стагоддзі]] вышыня пралёта мастоў дасягае больш за 100 метраў. Нерэалізаваным застаўся праект драўлянага аднааркавага моста праз [[Рака Нява|Няву]] даўжынёй 298 метраў, складзены [[Іван Пятровіч Кулібін|І.  П.  Кулібіным]].

У [[XIX стагоддзе|XIX стагоддзі]] з'яўленне [[Чыгунка|чыгунак]] запатрабавала стварэння мастоў, здольных вытрымліваць значныя нагрузкі, што стымулявала развіццё мостабудаўніцтва. Паступова ў якасці асноўных матэрыялаў у мостабудаванні зацвярджаюцца [[сталь]] і [[жалеза]]. [[Густаў Эйфель]] у [[1877]]зе пабудаваў аркавы мост з адліванага [[жалеза]] праз [[Рака Дору|раку Дору]] ў [[Партугалія|Партугаліі]]. Вышыня пралёта гэтага моста склала 160 метраў. Найдоўгім у [[Еўропа|Еўропе]] канца XIX стагоддзя быў мост праз [[Рака Волга|Волгу]] ў [[Сызрань|Сызрані]], пабудаваны паводле праекта [[Белялюбскі, Мікалай Апалонавіч|М.  А.  Белялюбскага]]: ён меў 1443 метры ў даўжыню. У [[1900]] медаллю на міжнароднай выставе ў [[Парыж]]ы ганараваўся [[Чыгуначны мост праз раку Енісей, Краснаярск|мост праз Енісей у Краснаярску]] (праект [[Праскуракоў, Лаўр Дзмітрыевіч|Л.  Д.  Праскуракова]]).

У [[XX стагоддзе|XX стагоддзі]] масты пачалі будаваць таксама з [[жалезабетон]]у. Гэты матэрыял выгодна адрозніваецца ад сталі тым, што не патрабуе рэгулярнай афарбоўкі. Жалезабетон ужываўся для бэлечных пралётных будынкаў да 50 метраў, а аркавых  — да 250 метраў. Працягвае ўжывацца і метал  — у [[XX стагоддзе|XX ст.]] былі пабудаваны буйныя металічныя масты  — бэлечны праз [[Рака Святога Лаўрэнція|раку Святога Лаўрэнція]] ў [[Канада|Канадзе]] (даўжыня пралёта 549 метраў), праз [[праліў Кіл-ван-Кіл]] у [[ЗША]] (503,8 метры), а таксама мост «[[Залатая брама, мост|Залатая брама]]» ў [[Сан-Францыска]], [[ЗША]] (даўжыня галоўнага пралёта  — 1280 метраў).