Марціры прызначаліся, галоўным чынам, для разбурэння асабліва магутных умацаванняў; мелі буйнакалібравыя [[гладкаствольная зброя|гладкія]] (з 19 ст. — і [[нарэзная зброя|нарэзныя]]) ствалы даўжынёй 2 — 4 [[даўжыня ствала|калібраў]]. Лафет стацыянарны, з 17—18 ст. — з пад'ёмным вінтом дзеля дакладнейшай вертыкальнай наводкі. Снарады — амаль выключна выбуховыыя ці запальныя, таксама прымітыўная [[карцеч]] ({{таксама}}: [[камнямёт]]).
Адна з найбольшых збудаваных марцір — 914-мм марціра Малета (Вялікабрытанія, сяр. 1850-х гг.). Эпізадычна, у ўмовах недастачы матэрыялаў, выкарыстоўваліся марціры, зробленыя з дрэва (— 12-[[каліберная сістэма|фунтавая]] (4,62-цалёвая) марціра федэральнага ўраду ў час [[Грамадзянская вайна ў ЗША|грам. вайны ў ЗША]], Германіяу Германіі ў час [[1СВ|1-й сусв. вайны]]).
Такія гарматыТып з'явілісяявіўся ў 15 ст.<ref>Адно з меркаванняў прывязвае з'яўленне тыпу да пачатку выкарыстання [[артылерыйская бомба|бомбаў]] і [[запальны снарад|запальных снарадаў]] (адпаведна, [[1421]] (прыблізна) і [[1460]]). Рафел, Марціра, Ч.1.</ref> і з'яўлялі тыпалагічную процілегласць<ref>Рафел, Марціра, Ч.1.</ref> сучасным ім [[бамбарда]]м — цяжкім гарматам для [[насцільная стральба|насцільнай стральбы]] суцэльнымі снарадамі (кароткі ствол, буйны калібр, пустацелыя снарады — [[артылерыйская бомба|бомбы]], [[запальны снарад|запальныя]] і пад.). Канструкцыя хутка дасягнула стабільнасці і практычна не мянялася да канца 19 ст. У 17 ст. з'явіліся пераносныя марціры ([[марціра Кугорна]]). У 19 ст. — [[нарэзная зброя|нарэзныя]] марціры (пруская перыяду вайны 1864, расійская 152-мм уз. 1895). На пачатку 20 ст. тэхналагічнае і канструкцыйнае развіццё практычна сцёрла прынцыповыя розніцы паміж цяжэйшымі гаўбіцамі і марцірамі. У час [[2СВ|2-й сусв. вайны]] марціры ўжываліся рэдка, іх задачы выконвалі [[мінамёт]]ы і [[гаўбіца|гаўбіцы]]. Да канца 20 ст. цалкам выйшлі з ужытку.
У некаторых мовах (напр., англійская, польская) гістарычнае найменне марціры стала азначаць [[мінамёт]].
