Луі Даву: Розніца паміж версіямі

==Біяграфія==▼

Нарадзіўся ў бургундcкім мястэчку Ану у шляхецкай сям'і, быў старэйшым з дзяцей кавалерыйскага лейтэнанта Жана-Франсуа д'Аву (''Jean-François d'Avout''; 1739-1779) і Франсуазы-Адэлаіды Мінар дэ Велар (''Françoise-Adelaide Minard de Velars''; 1741-1810). ▼

Скончыў ваеннае вучылішча ў [[горад Асер|Асеры]] ў [[1785]] і [[Парыж]]ы [[1778]]. У [[1789]] годзе падтрымаў [[Вялікая французская рэвалюцыя|рэвалюцыю]] і перайшоў у рэвалюцыйную армію, пасля чаго ў 1793 годзе стаў генералам. Удзельнічаў у вайне супраць [[першая антыфранцузкая кааліцыя|першай антыфранцузкай кааліцыі]], [[грамадзянскай вайне ў Вандэі|грамадзянскай вайне ў Вандэі]], [[Егіпетская кампанія|Егіпецкай]] і [[Італьянская кампанія|Італьянскай кампаній]]. ▼

Даву лічыўся аднім з найвыдатнейшых палкаводцаў [[Напалеон]]а. У 1807—08 гадах быў генералам-губернатарам [[Варшаўскае герцагства|Варшаўскага герцагства]]. З [[1811]] камандзір першага Эльбскага абсервацыйнага корпуса, які ў студзені [[1812]] года ператвораны ў першы корпус "[[Вялікая армія|Вялікай арміі]]" для вайны супраць [[Расія|Расіі]]. У ходзе [[Віленская аперацыя|Віленскай аперацыі]] 1812 Даву спрабаваў акружыць другую рускую армію [[П.І. Баграціёна|П.І. Баграціёна]]; заняў [[23 чэрвеня]] [[Валожын]] і [[26 чэрвеня]] [[Мінск]], чым парушыў сувязь паміж рускімі арміямі. З-за недысцыплінаванасці [[Жэром Банапарт|Жэрома Банапарта]], які адмовіўся падначаліцца Даву, Баграціёну ўдалося адысці на [[Бабруйск]]. Праследуючы другую армію, Даву ўзяў [[Магілёў]], у [[бой каля Салтанаўкі|баі каля Салтанаўкі]] адкінуў Баграціёна на поўдзень, але не змог перашкодзіць яго пераправе на левы бераг [[рака Днепр|Дняпра]]. 22 ліпеня першы корпус злучыўся з галоўнымі сіламі Напалеона каля [[Дуброўна|Дуброўны]], у далейшым удзельнічаў у [[Смаленская аперацыя 1812|Смаленскай аперацыі 1812]]. У [[Барадзінская бітва|Барадзінскай бітве]] Даву быў паранены. Пры адступленні з [[Масква|Масквы]] Даву камандаваў ар'ергардам арміі, жорсткімі мерамі здолеў захаваць дысцыпліну ў сваім корпусе. ▼

У [[1813]]—[[1814|14]] камандзір 13-га корпуса, кіраваў абаронай [[Гамбург]]а. У час "[[Сто дзён Напалеона|Ста дзён]]" Напалеона быў ваенным міністрам. Пры [[другая рэстаўрацыя Бурбонаў|другой рэстаўрацыі Бурбонаў]] звольнены з арміі і да [[1817]] высланы пад нагляд паліцыі. ▼

Пасля [[бітва пад Ватэрлоа|бітвы пры Ватэрлоа]] Даву высунуў саюзнікам патрабаванне абвясціць поўную амністыю ўсім асобам, якія ўдзельнічалі ў рэстаўрацыі Напалеона. У выніку перамоў саюзнікі былі вымушаныя прыняць яго патрабаванне. Даву быў адзіным маршалам Напалеона, ніколі не прыносіў прысягу Бурбонам. У 1818 Даву атрымаў доступ да двара [[Людовік XVIII|Людовіка XVIII]], а ў [[1819]] годзе быў узведзены ў [[пэры Францыі]]. ▼

{{Бібліяінфармацыя}}▼