Фрыцьёф Нансен: Розніца паміж версіямі

Чарговае абвастрэнне шведска-нарвежскіх адносін адбылося ў лютым [[1905]] года, калі перамовы аб урэгуляванні сітуацыі з консульскай службай зайшлі ў тупік. Кабінет Ф. Хагерупа, які заняў ўмераны пазіцыю, змяніўся кабінетам К. Мікельсена (былога мэра [[Берген]]а), які галоўным пунктам сваёй праграмы абвясціў выхад Нарвегіі з уніі. Нансен адгукнуўся на падзеі серыяй з пяці артыкулаў («''Наш шлях''», «''Мужчыны''», «''Мужнасць''», «''Легкадумнасць''» і «''Воля''»), якія выйшлі ў лютым — сакавіку ў газеце «''{{нп3|Verdens Gang|Вердэнс Ганг|no|Verdens Gang}}''»{{sfn|Нансен-Хейер|1973|с=168}}. Нансен аказаў вялікі ўплыў на грамадскую думку, Мікельсену ўдалося правесці праз [[стортынг]] закон аб самастойнай нарвежскай консульскай службе. Мікельсен вельмі хацеў бачыць Нансена уў сваім кабінеце, аднак нацыянальны герой нязменна адмаўляўся (Мікельсен угаворваў яго вярнуцца ў дзяржаўную царкву, без чаго дзяржаўная служба была немагчымая{{sfn|Нансен-Хейер|1973|с=170}}), але саступіў просьбе прэм'ера аб садзейнічанні і адправіўся ў сакавіку ў Берлін і Лондан, дзе тлумачыў прадстаўнікам эліты і шырокім масам праблемы Нарвегіі. Калі паездка ў Германію была няўдалай, то ў Англіі Нансен дамогся прарыву: надрукаваў у газеце «''Таймс''» артыкул аб становішчы ў Нарвегіі, які адразу ж перадрукавалі ў Швейцарыі і Францыі і які стаў сур'ёзным ударам для шведскай дыпламатыі{{sfn|Huntford|2001|p=489—490}}.