Фрыцьёф Нансен: Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Artificial123 (размовы | уклад)
Artificial123 (размовы | уклад)
Радок 461:
У 1909 годзе Нансен сумесна з Б'ёрнам Хеланд-Хансенам выпусціў абагульняючую манаграфію аб акеаналогіі [[Нарвежскае мора|Нарвежскага мора]], заснаваную на матэрыялах плавання «Мікаэля Сарса» ў 1900 годзе. У тым жа годзе пачалася публікацыя асобнымі выпускамі манаграфіі «''Поўнач у тумане мінулага''» ({{lang-no|Nord i Tåkeheimen}}), цалкам апублікаванай у 1911 годзе. Яна была прысвечана гісторыі даследаванні Арктыкі з самых старажытных часоў да пачатку XVI стагоддзя і была заснавана на шматлікіх першакрыніцах, прычым пераклады з невядомых яму моў (напрыклад, [[Лацінская мова|лацінскай]] або [[Арабская мова|арабскай]]) Нансен заказваў у спецыялістаў у Лондане, сам жа прааналізаваў змест [[сага|скандынаўскіх саг]]. Тады ж ён апублікаваў у «''Геаграфічным часопісе''» артыкул аб [[Вінланд|нарманах у Амерыцы]]{{sfn|Reynolds|1949|p=179—184}}.
 
У той жа перыяд Нансен актыўна дапамагаў Амундсену ў фінансаванні экспедыцыі на «''Фраме''», заснаваўшы для гэтага адмысловы фонд. Амундсен ўжоужо тады наважыўся змяніць свае планы — ісці да Паўднёвага, а не да Паўночнага полюса, але ліст Нансену з паведамленнем пра гэта адправіў толькі пасля выхаду з Нарвегіі. Нансен цалкам устаў на бок суайчынніка, хоць пазней прызнаваўся сыну Оду, што бачыў адплыццё «''Фрама''» з свайго кабінета ў «''Пульхёгдзе''», і гэта было адной з самых гаротных падзей у яго жыцці{{sfn|Саннес|1991|с=197}}. [[Роберт Скот|Р. Скот]] раней ужо звяртаўся да Нансена па кансультацыі, рыхтуючы ўласны паход да Паўднёвага полюса. Ужо ў Аўстраліі Скот пазнаў аб змене планаў Амундсена — пачыналася «''палярная гонка''» — і звярнуўся з запытам да Нансена. Нансен адказаў кароткай тэлеграмай: «''Не ў курсе справы''», хоць гэта было няпраўдай{{sfn|Саннес|1991|с=212}}. Нансен жа выступіў абаронцам Амундсена перад грамадскай думкай Нарвегіі і Вялікабрытаніі, якая абвінавачвала палярніка ў нядобрасумленнай канкурэнцыі{{sfn|Huntford|2001|p=564—569}}.
 
На мяжы 1911—1912 гадоў пачаўся бурны раман Нансена і Кэтлін Скот — жонкі Роберта Скота, прычым Нансен не перарываў адносін і з Сігрун Мунтэ, ды і наогул набыў устойлівую рэпутацыю жаночага ўгодніка{{sfn|Huntford|2001|p=564—569}}. На ўшаноўванні Амундсена ў Нарвегіі Нансен не прысутнічаў, знаходзячыся разам са старэйшым сынам Корэ у экспедыцыі на Шпіцбергене, не было яго і на пахаванні Ялмара Ёхансена, які пакончыў з сабой у студзені 1913 года{{sfn|Huntford|2001|p=571—573}}.