Аэрастат: Розніца паміж версіямі

'''Аэрастат''' (спрошчана і не цалкам дакладна - — [[паветраны шар]]) - — [[лятальны апарат]] лягчэй за паветра, які выкарыстоўвае для [[Палёт|палёту]] [[Пад'ёмная сіла|пад'ёмную сілу]] змешчанага ў абалонцы [[Газ|газу]] (або нагрэтага паветра) са [[Шчыльнасць|шчыльнасцю]] меншай, чым шчыльнасць навакольнага паветра (згодна з законам Архімеда)<ref name="Авиация"><span class="citation">Авіяцыя: Энцыклапедыя

Аэрастат-(ад гречаскаго аэр-паветра, стата-стаячы)<nowiki> / </nowiki>Гл. ред. Г.  П.  Свішчаў.&nbsp;— М.: Вялікая Расійская энцыклапедыя, 1994.&nbsp;— С.&nbsp;90-91.&nbsp;— 736&nbsp;с.&nbsp;</span></ref>.

Адрозніваюць прывязныя, вольналятаючыя і аэрастаты з рухавіком  — [[Дырыжабль|дырыжаблі]].

* газавыя - — шарльеры, 

* цеплавыя - — мангальф'еры, 

* камбінаваныя (газавыя і цеплавыя адначасова) - — раз'еры.<br />

[[Файл:Barrage_balloon_fsac_1a35100.jpg|thumb|200x200px|Загараджальныя аэрастаты супрацьпаветранай абароны эпохі [[Другая сусветная вайна|Другой сусветнай вайны]]<br />

У Расіі адным з арганізатараў палётаў на аэрастатах для навуковых даследаванняў атмасферы быў А.  М.  Каванько.

Адна з асноўных абласцейсфер ужывання -выкарыстання — ўздым на неабходную вышыню сістэм відэаназірання, сувязі, атрымання метэададзеных.

Два аэрастата ляталі ў атмасферы [[Планета Венера|Венеры.]] У чэрвені 1985 з савецкіх [[Аўтаматычная міжпланетная станцыя|аўтаматычных міжпланетных станцый]] «Вега-1» і «Вега-2», праляталі ў ваколіцах планеты, было «скінута» па пасадачнаму модулю і па атмасфернаму зонду. Аэрастатныя зонды знізіліся на [[Парашут|парашутах]] і пасля напаўнення іх абалонак геліем пачалі дрэйф у атмасферы планеты на вышыні 53-55  км, праводзячы вымярэнні метэаралагічных параметраў. Працягласць працы абодвух зондаў склала больш за 46 гадзін.

У канцы 1920-х нямецкі фізік ПлаусанПлаўсан з поспехам ужывае прывязныя аэрастаты ў якасці прымальнікаў атмасфернай электрычнасці. З адзіночнага аэрастата ў яснае надвор'е ўдавалася зняць да 3,5 кілават электрычнай магутнасці пры напрузе каля 120 кілавольт. Пазней з гэтым эфектам сутыкнуліся пры выкарыстанні трасоў аэрастатаў загароды ў якасці антэн далёкай радыёсувязі. Гэтая тэхналогія можа прымяняцца для аўтаномнага энергазабеспячэння. Выхад энергіі можа быць павышаны з дапамогай дугавога разрадніка, падвешанага на тросе пад аэрастатам для [[Іянізацыя|іянізацыі]] атмасферы.

27 мая 1931 года [[Агюст Пікар]] і Паўль Кіпфер першымі здолелі дасягнуць стратасферы на паветраным шары.

31 жніўня 1933  г. Аляксандр Даля, знаходзячыся на борце адкрытага паветранага шара, зрабіў першы здымак, на якім бачная закругленасць Зямлі.

Геліевы аэрастат Explorer II, пілатуемы афіцэрамі Авіяцыйнага корпуса Сухапутных войскаў ЗША (капітанам ОврыламОўрылам А. Андэрсанам, маёрам Уільямам Кепнэрам і капітанам Альбертам У. Стывенсам), дасягнуў новай рэкорднай вышыні ў 22066 м (72395 футаў) 11 лістапада 1935г1935 г. У 1934 годзе 30 студзеня рэкорд вышыні ў 22 000 м (72178 футаў) быў узяты на савецкім стратасферным аэрастаце«"Осоавиахим-1»". Дадзены рэкорд быў азмрочаны сумнай падзеяй. Падчас спуску загінулі аэранаўты П.  Ф.  Федасеенка, А.  Б.  Васенка і І.  Д.  Усыскін <ref>[http://www.flavers.org/osoaviaxim-1.html Катастрофа стратастата «Осоавиахим-1»]</ref>.

1 сакавіка 1999 г Бертран ПікараПікар і Браян Джонс адправіліся на аэрастаце Breitling Orbiter 3 з [[Швейцарыя|швейцарскай]] вёскі Шато-д'О (Château d'Oex) у першы беспасадачны кругасветны палёт. Яны прызямліліся ў [[Егіпет|Егіпце]] пасля 40.814 кіламетраў палёту праз 19 дзён, 21 гадзіну і 55 хвілін (сярэдняя хуткасць 85,4 км / г).