Публій Карнелій Тацыт: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дрНяма тлумачэння праўкі |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 143:
Пры напісанні «Германіі» і этнаграфічна-геаграфічных пасажаў у іншых складаннях Тацыт карыстаўся працамі папярэднікаў (захавалася толькі «Геаграфія» [[Страбон]]а і нешматлікія фрагменты іншых складанняў) і запісваў сведчанні вандроўнікаў<ref name=sob.253>{{SobTac}} 253</ref>. Сярод не якія дайшлі да нашага часу прац папярэднікаў крыніцамі для «Германіі» маглі служыць 104-я кніга «{{нп3|Гісторыя ад заснавання горада|Гісторыі ад заснавання горада|be-x-old|Гісторыя ад заснаваньня гораду}}» [[Ціт Лівій|Ціта Лівія]], «Германская вайна» Плінія Старэйшага і складанні грэчаскіх аўтараў<ref name=chcl.ll.644>{{Goodyear.CHCL}} 644</ref>. Нягледзячы на пашыраную думку пра правінцыйнае паходжанне Тацыта і яго намесніцтва ў правінцыях, пытанне пра ролю асабістага досведу ў апісанні германцаў і геаграфіі Германіі з'яўляецца дыскусійным<ref name=sob.253 />.
== Стыль складанняў ==
=== Стылістычныя асаблівасці лацінскай літаратуры I стагоддзя н.э. ===
Тацыт, атрымаўшы класічную рытарычную адукацыю і пазнаёміўшыся з антычнай літаратурай, пераняў шэраг важных іх усталёвак, што тлумачыць нямала асаблівасцей яго стылю. У антычную эпоху стыль складання звычайна залежаў ад жанру, у якім яно пісалася<ref name=ivl.309 />. Вядома нямала выпадкаў, калі складанні аднаго аўтара ў розных жанрах адрозніваліся па стылі гэтак, што іх прымалі за працы розных пісьменнікаў<ref name=ivl.309 />. Таму прымяненне Тацытам спецыфічнай лексікі ў гістарычных творах і зусім іншай — у «Дыялогу пра прамоўцаў» — у некаторай ступені заканамерна. Аднак вялікі ўплыў Салюсція — наватара ў гістарыяграфіі — прывёў да таго, што межы лацінскай гістарычнай прозы сталі размывацца. З-за гэтага гістарычныя творы ўжо з I стагоддзя да н.э. пачынаюць памаленьку ўключаць у сябе прыёмы, характэрныя для рытарычнага майстэрства<ref name=ivl.309 />.
Ужо ў канцы I стагоддзя да н.э. рымскія прамоўцы пачалі распрацоўку новага стылю публічных выступленняў, які стаў вядомы як «новае красамоўства» ці «новы стыль»<ref name=ivl.469>''Гаспаров М. Л.'' Греческая и римская литература I в. н. э. // История всемирной литературы. В девяти томах. Т. 1. — {{М.}}: Наука, 1983. — С. 469</ref>. У I стагоддзі н.э. ён пашырыўся на ўсе асноўныя жанры літаратуры<ref name=ivl.469 />. Яго станаўленне злучаецца з заняпадам палітычнага красамоўства з-за падзення Рэспублікі і канцэнтрацыі рэальнай улады ў руках імператараў; замест яго працягвалі развівацца судовае і ўрачыстае красамоўства<ref name=ivl.469 />. Адметныя асаблівасці «новага стылю» — кароткія вывастраныя фразы, багатыя антытэзамі і парадоксамі, а таксама імкненне вырабіць імгненны эфект<ref name=ivl.469 />.
== Заўвагі ==
| |||