Публій Карнелій Тацыт: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дрНяма тлумачэння праўкі |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 341:
Неўзабаве пасля шырання прац Тацыта ў Еўропе ў даследчыкаў з'явіліся сумневы пра сапраўднасць «Дыялогу пра прамоўцаў», бо гэта складанне моцна адрозніваецца па стылі ад іншых прац гісторыка. Яшчэ ў XVI стагоддзі Беат Рэнан і Юст Ліпсій упершыню паставілі над сумнеў аўтарства Тацыта<ref name=sob.248>{{SobTac}} 248</ref><ref name=powell.237>''Powell J. G. F.'' Dialogues and Treatises // A Companion to Latin Literature. Ed. by S. Harrison. — Blackwell, 2005. — P. 237</ref>. Крытыка засноўвалася на стылістычных адрозненнях паміж «Дыялогам» і іншымі творамі Тацыта (па стылі складанне падобна на дыялогі [[Марк Тулій Цыцэрон|Цыцэрона]]<ref name=anticzpis />), з-за якіх аўтарства «Дыялога» прыпісвалася [[Квінтыліян]]у, [[Гай Светоній Транквіл|Светонію]] або ж Плінію Малодшаму. Зрэшты, заўважна адрозны стыль можа быць растлумачаны жанравымі адрозненнямі (асноўную частку твора займае прамая мова)<ref name=powell.237 />. У наш час палеміка пра сапраўднасць «Дыялогу» завершана, і Тацыт лічыцца яго аўтарам практычна ўсімі навуковымі філолагамі<ref name=sob.248 /><ref name=powell.237 /><ref>''Гревс И. М.'' Тацит. — {{М.}}—{{Л.}}, 1946. — С. 89</ref>.
Прыналежнасць Тацыту вялікіх гістарычных складанняў доўгі час не падпадала пад сумнеў. Адным з першых, хто усумніўся ў сапраўднасці гэтых прац, быў [[Вальтэр]]<ref name=mendell.219>''Mendell C. W.'' Tacitus: the man and his work. — Yale University Press, 1957. — P. 219</ref>, хоць французскі асветнік абмежаваўся толькі здагадкай. Новыя спробы аспрэчыць аўтарства Тацыта з'явіліся ўжо ў XIX стагоддзі пад уплывам традыцыі гіперкрытыкі крыніц і, перадусім, школы {{нп3|Бартольд Георг Нібур|Бартольда Нібура|ru|Нибур, Бартольд Георг}}. Пры гэтым усе спробы давесці падробленасць складанняў Тацыта былі зроблены не гісторыкамі, а публіцыстамі. У 1878 годзе брытанскі пісьменнік [[:s:en:Ross, John Wilson (DNB00)|Джон Уілсан Рос]] выпусціў працу «''Тацыт і Брачаліні: Аналы, створаныя ў пятнаццатым стагоддзі''» ({{lang-en|Tacitus and Bracciolini: the Annals forged in the Fifteenth Century}}), у якой сцвярджаў, што складанні Тацыта — гэта падробка, выкананая італьянскім гуманістам [[Поджа Брачаліні]] (Брачаліні адшукаў у манастырах Італіі і Германіі шэраг рукапісаў лацінскіх аўтараў, у тым ліку і складанні Карнелія Тацыта, падрабязней<ref name=mendell.219 />. У 1890 годзе французскі пісьменнік {{нп3|Палідор Гашар|Палідор Гашар|fr|Polydore Hochart}} выдаў складанне «''Пра арыгінальнасць Аналаў і Гісторыі Тацыта''» ({{lang-fr|De l'authenticite des Annales et des Histoires de Tacite}}), у якім паўтарыў асноўныя думкі Роса ў больш разгорнутай форме<ref name=mendell.219 />. Хоць абодва гэтыя складанні выклікалі некаторую цікавасць у грамадстве, навуковай супольнасцю яны не ўспрымаліся сур'езна. Да сярэдзіны XX стагоддзя яны былі адпрэчаны абсалютнай большасцю даследчыкаў<ref name=mendell.383>''Mendell C. W.'' Tacitus: the man and his work. —
=== Тацыт пра хрысціянства ===
|