Мікалай Мікалаевіч Улашчык: Розніца паміж версіямі

Нарадзіўся ў сям'і заможнага селяніна. У [[1924]]—[[1930]] працаваў у [[Беларуская дзяржаўная бібліятэка|Беларускай дзяржаўнай бібліятэцы]] і [[Кніжная палата БССР|Кніжнай палаце БССР]]. Браў актыўны ўдзел у нацыянальным жыцці Мінска. Пачаў публікавацца з 1924. У [[1929]] скончыў сацыяльна-гістарычнае аддзяленне педагагічнага факультэта [[БДУ]]. Арыштаваны [[16 чэрвеня]] [[1930]] у справе «[[Саюз вызвалення Беларусі, справа|Саюза вызвалення Беларусі]]», фактычна за працу ў галіне беларускага краязнаўства. [[10 красавіка]] [[1931]] высланы на 5 гадоў у [[Горад Нолінск|Налінск]] [[Кіраўская вобласць|Вяцкай вобласці]]. Арыштаваны зноў у ліпені [[1932]] і [[10 чэрвеня]] [[1933]] асуджаны паўторна; этапіраваны ў Марыінскі лагер ([[Новасібірская вобласць]]); потым у пасёлак Суслава [[Кемераўская вобласць|Кемераўскай вобласці]]. Вызвалены вясной [[1935]] без права вяртання ў Беларусь. Працаваў выкладчыкам гісторыі і геаграфіі ў розных навучальных установах Расіі. З [[1939]] у [[Ленінград]]зе. Арыштаваны [[23 чэрвеня]] [[1941]]; высланы ў Златавуст Чалябінскай вобласці. Пры садзеянні акадэміка Л. Арбелі 28 лістапада 1942 вызвалены. У 1948 выкладаў у [[Маскоўскі ўніверсітэт|Маскоўскім універсітэце]]. У 1949 звольнены з працы. Арыштаваны 23 снежня 1950; этапіраваны ў лагер пры пасёлку Суслава ў Сібіры. Вызвалены 25 сакавіка 1955. Вярнуўся ў Маскву. Да 1986 працаваў навуковым супрацоўнікам [[Інстытут гісторыі АН СССР|Інстытута гісторыі]] [[АН СССР]]. Пахаваны ў Мінску на Чыжоўскіх могілках. У [[Старыя Дарогі|г. Старыя Дарогі]] Улашчыку ўстаноўлены помнік.▼