У жніўні [[1921]] года, у той час калі Рузвельт разам з сям’ёй адпачываў на востраве [[Кэмпабелавостраў Кампабела|востраве Кампабела]] ў [[Нью-Брансуік]]у, [[Канада]], у Рузвельта было дыягназавана захворванне на [[поліяміэліт]], што прывяло да пастаяннага паралічу ніжніх канечнасцей. Гэты дыягназ быў пазней пастаўлены пад сумнеў<ref>Lomazow, Steven. [http://www.scribd.com/doc/24896077/The-Untold-Neurological-Disease-of-Franklin-Delano «The Untold Neurological Disease of Franklin Delano Roosevelt»]. Scribd Inc.</ref>. Але ўсёУсё сваё жыццё Рузвельт адмаўляўся прызнаваць сябе паралізаваным. Ён праходзіў шырокі спектр лячэння, уключаючы [[гідратэрапія|гідратэрапію]], а ў [[1926]] годзе ён набыў курорт ва [[Уорм-Спрынгс]], штат [[штат Джорджыя]], дзе ён прафундаваў цэнтр гідратэрапіі для лячэння хворых на поліяміэліт, які працуе да сённяшняга дня і называецца Інстытут Рэабілітацыі імя Рузвельта ва Уорм-Спрынгс. Пасля таго, як ён стаў прэзідэнтам, ён быў адным з фундатараў Нацыянальнага Фонду дзіцячага паралічу (цяпер вядомы як «March of Dimes»).
У той час, Рузвельт здолеў пераканаць многіх людзей, што яму становіццаробіцца лепей, калі ён балатаваўся на дзяржаўныя пасады. Але Франкліну прыйшлося паставіць металічныя дужкі ў яго сцёгны і ногі, ён старанна вучыўся хадзіць самастойна з трасцінай. Перасоўваўся ён у інваліднай калясцы, але на публіцы звычайна з'яўляўся ў вертыкальнам становішчы, падтрымліваючыся з аднаго боку памочнікам або аднім са сваіх сыноў.
У грамадскай свядомасці Рузвельт, безумоўна, самы вядомы чалавек, які выжыў, нягледзячы на хваробу на поліяміэліт. Тым не менш, яго ўзрост пры пачатку захворвання (39 гадоў) і большасць з сімптомаў яго хваробы больш адпавядаюць дыягназу на [[сіндром Гіена-Баро]].
