Эдвард Адамавіч Вайніловіч: Розніца паміж версіямі

Сам інстытут быў надзвычай дэмакратычным, а большасць студэнтаў былі прыхільнікамі [[сацыялізм]]у. Для Вайніловіча ж сацыялістычныя погляды і тэорыі былі несумяшчальнымі з тымі шляхецкімі традыцыямі, у якіх ён быў выхаваны ў бацькоўскім доме і якіх прытрымліваўся ўсё сваё жыццё. Ён з юнацтва быў перакананы, што [[прыватная ўласнасць]] з'яўляецца асновай [[прагрэс]]у, законнасці і парадку ў грамадстве, ''«бо ж уласнасць, узніклая ад старанняў, працы і ашчаднасці, высакародзіць чалавека, дадае стымул асабістай ініцыятыве. Тады як уласнасць, набытая насіллем над чужой уласнасцю, дэмаралізуе, адбірае жаданне працаваць і падштурхоўвае шукаць паляпшэння быту не ў асабістай працы, а ў пажаданні чужой маёмасці»''<ref>''Woyniłłowicz, E.'' Wspomnienia… С. 15.</ref>. Адзінае карыснае, што, па ўласным прызнанні, засталося ў Вайніловіча пасля знаёмства з [[сацыялізм]]ам, гэта тое, што Эдвард навучыўся ўсіх людзей лічыць роўнымі сабе, роўнымі перад законам, як роўнымі перад [[Бог|Усявышнім]]. Бацька даваў Эдварду небагата грошай, бо сям'я збірала на пасаг яго сёстрам, але Эдварду ўдавалася хадзіць адзін-два разы ў месяц у [[тэатр]] альбо [[опера|оперу]]. Пазнаёміўся Эдвард і з польскамоўнай дыяспарай, уваходзіў у студэнцкае зямляцкае таварыства. Яшчэ ў часы навучання студэнт Эдвард праходзіў практыку механікам у кузнях, сталеліцейных цэхах, якія існавалі пры самым інстытуце, а таксама наведваў з іншымі студэнтамі пад кіраўніцтвам прафесараў буйныя заводы [[Санкт-Пецярбург]]а і [[Горад Кранштат|Кранштата]]<ref>''Woyniłłowicz, E.'' Wspomnienia… С. 26.</ref>.